Hamleto, reĝido de Danujo/Akto III

by William Shakespeare

Akto II

Indekso : Hamleto, reĝido de Danujo de William Shakespeare Tradukita de L. L. Zamenhof

Akto IV

Sceno I

Akto III, Sceno I

Ĉambro en la palaco.

La reĝo, la reĝino, Polonio, Ofelio, Rosenkranz kaj Güldenstern.

Reĝo	Kaj per nenia lerta ekparolo Vi povis veni al la vera kaŭzo De lia freneziĝo, kiu ŝanĝis Terure nun la tutan lian vivon?
Rosenkranz	Ne neas li, ke estas li freneza, La kaŭzon tamen li obstine kaŝas.
Güldenstern	Ne lasis li esplori sin, sed lerte Li kun freneza ruzo deturnadis Tuj la parolon, kiam ni intencis De li elkapti ion pri la kaŭzo. 10
Reĝino	Kaj kiel li akceptis vin?
Rosenkranz	Ĝentile.
Güldenstern	Kaj tamen ne sen kelka suspektemo.
Rosenkranz	Demandojn li avaris, sed volonte Demandojn niajn lerte respondadis.
Reĝino	Vi al amuzo ia lin invitis?
Rosenkranz	Okaze ni renkontis en la vojo Aktorojn; ni sciigis lin pri tio, Kaj ŝajnas, ke ĝi faris al li ĝojon. En la palaco ili estas; ŝajnas, Ke ili jam ricevis la ordonon 20 Hodiaŭ en vespero ion ludi.
Polonio	Jes, kaj al mi la princo komisiis, Ke mi invitu viajn reĝajn moŝtojn Alesti ankaŭ al la prezentado.
Reĝo	Ho, tre volonte, kaj mi forte ĝojas, Ke tio lin amuzas. Vi, sinjoroj, Ankoraŭ pli lin tiru al amuzoj!
Rosenkranz	Ni ĝin plenumos, via reĝa moŝto. (Rosenkranz kaj Güldenstern foriras).
Reĝo	Kaj nun forlasu nin, Gertrudo kara. Hamleto baldaŭ venos; ni aranĝis, 30 Ke tie ĉi li kvazaŭ per okazo Renkontos Ofelion. Ŝia patro Kaj mi—ambaŭ staros nun tiele, Ke, ne vidataj mem, ni ĉion vidu Kaj povu bone juĝi, ĉu en vero La amo estas kaŭzo de la stato, En kiu li troviĝas.
Reĝino	Mi obeas. Ho, mia Ofelio, mi dezirus, Ke efektive la beleco via Sin montru kiel sola vera kaŭzo 40 De la frenezo de Hamleto: tiam Esperi povas mi, ke viaj virtoj Denove realportos al li sanon Al la feliĉo de vi ambaŭ.
Ofelio	Ĉion Mi faros. (La reĝino foriras.)
Polonio	Promenadu, Ofelio!.. (Al la reĝo) Se vi permesas, via reĝa moŝto, Ni kaŝu nin! (Al Ofelio) Vi legu en la libro, Ke li ne miru la solecon vian. Ĝi eble ne konvenas, sed en vero Ni ofte per edifo en vizaĝo 50 Kaj per mieno pie religia Eĉ la diablon mem facile trompas.
Reĝo	(flanken) Ho, vere, vere! Kiel forte batas Parolo lia mian konsciencon! Kolora vango de malĉastulino La veron kovras, sed pli forte kaŝas Teruran faron miaj artaj vortoj. Ho, peza ŝarĝo!
Polonio	Via reĝa moŝto, Mi aŭdas liajn paŝojn! Ni nin kaŝu! (La reĝo kaj Polonio sin kaŝas post tapeto. Hamleto venas.)
Hamleto	Ĉu esti aŭ ne esti,—tiel staras 60 Nun la demando: ĉu pli noble estas Elporti ĉiujn batojn, ĉiujn sagojn De la kolera sorto, aŭ sin armi Kontraŭ la tuta maro da mizeroj Kaj per la kontraŭstaro ilin fini? Formorti—dormi, kaj nenio plu! Kaj scii, ke la dormo tute finis Doloron de la koro, la mil batojn, Heredon de la korpo,—tio estas Tre dezirinda celo. Morti—dormi— 70 Trankvile dormi! Jes sed ankaŭ sonĝi! Jen estas la barilo! Kiaj sonĝoj Viziti povas nian mortan dormon Post la forĵeto de la teraj zorgoj,— Jen tio nin haltigas; tio faras, Ke la mizeroj teraj longe daŭras: Alie kiu volus elportadi La mokon kaj la batojn de la tempo, La premon de l' potencaj, la ofendojn De la fieraj, falson de la juĝoj, 80 Turmentojn de la amo rifuzita, La malestimon, kiun seninduloj Regalas al merito efektiva,— Jes, kiu volus tion ĉi elporti, Se mem, per unu puŝo de ponardo, Li povus sin de ĉio liberigi? Kaj kiu do en ŝvito kaj en ĝemoj La ŝarĝon de la vivo volus porti, Se ne la tim' de io post la morto, De tiu nekonata land', el kiu 90 Neniu plu revenas. Kaj pro tio Plivolas ni elporti ĉion teran, Ol flugi al mizeroj nekonataj. La konscienco faras nin timuloj; Al la koloro hela de decido Aliĝas la paleco de l' pensado; Kaj plej kuraĝa, forta entrepreno Per tiu kaŭzo haltas sendecide, Kaj ĉio restas penso, sed ne faro... Sed haltu! Ha, la ĉarma Ofelio... 100 (Al Ofelio) Ho, nimfo, prenu ĉiujn miajn pekojn En vian puran preĝon!
Ofelio	Mia princo, Kiel vi fartas en la lasta tempo?
Hamleto	Mi dankas vin humile,—bone.
Ofelio	Princo, Mi havas kelkajn signojn de memoro Ankoraŭ, kiujn longe jam mi volis Al vi redoni; mi vin petas, princo, Akceptu ilin nun!
Hamleto	Ne, ne! Neniam Mi ion al vi donis.
Ofelio	Kara princo, Vi scias ja, vi ilin al mi donis, 110 Kaj la donacojn vi akompanadis Per tiaj dolĉaj vortoj, ke la indo De la donacoj multe pliiĝadis. Nun vi ŝanĝiĝis,—prenu do la donojn: Doloraj estas donoj al la koro, Se ili plu ne venas de la koro. Jen ili estas, princo, mi vin petas!
Hamleto	Ha, ha, ha! Ĉu vi estas virta?
Ofelio	Princo!?
Hamleto	Ĉu vi estas bela? 120
Ofelio	Kion vi per tio ĉi volas diri, via princa moŝto?
Hamleto	Ke, se vi estas virta kaj bela, via virto ne devas komunikiĝi kun via beleco.
Ofelio	Ĉu beleco povus havi pli bonan kolegon, ol la virto, princo?
Hamleto	Estas vero: sed la forto de la beleco pli facile faros el la virto malĉaston, ol la forto de la virto egaligos al si la belecon. Tio ĉi antaŭe estis paradokso, sed nun la tempo montras, ke tio ĉi estas vero. Mi iam vin amis.
Ofelio	Efektive, princo, vi kredigis min pri tio.
Hamleto	Vi ne devis al mi kredi: ĉar virto ne povas tiel inokuliĝi al nia maljuna arbo, ke la antaŭa ne restu. Mi vin ne amis.
Ofelio	Mi vidas, ke mi eraris.
Hamleto	Iru en monaĥejon! Kial vi volis naski pekulojn? Mi mem estas iom virta, kaj tamen mi povus elmontri en mi tiajn aferojn, ke estus pli bone, se mia patrino min ne naskus. Mi estas tre fiera, venĝema, glorama; mi estas preta fari pli da malbono, ol kiom mia kapo povas elpensi aŭ kiom mia imago povas prezenti al si, aŭ kiom mi havas tempon, por ilin plenumi. Por kio tiaj homoj, kiel mi, devas rampi inter la ĉielo kaj la tero? Ni estas friponoj kaj malnobluloj, ĉiuj,—kredu al neniu el ni! Iru for en monaĥejon! Kie estas via patro?
Ofelio	En la domo, princo.
Hamleto	Fermu post li la pordon, por ke li faru malsaĝaĵojn nur en sia propra domo. Adiaŭ! 130
Ofelio	Ho, helpu al li, bona Dio!
Hamleto	Se vi edziniĝos, mi donos al vi dote la sekvantan malbenon: estu ĉasta, kiel glacio, estu pura, kiel neĝo,—vi ne evitos la homan kalumnion. Iru en monaĥejon! Adiaŭ! Aŭ, se nepre volas edziniĝi, prenu malsaĝulon; ĉar saĝaj homoj scias tre bone, kiajn monstrojn vi faras el ili. En monaĥejon iru! ne prokrastu! Adiaŭ!
Ofelio	Ĉielaj fortoj, resanigu lin!
Hamleto	Mi scias, kiel bone vi vin pentras. Dio donis al vi vizaĝon, kaj vi faras al vi alian; vi dancas, vi saltas, vi pepas, vi donas al la kreitaĵoj de Dio ŝanĝitajn nomojn kaj vi ŝajnigas vin kokete naivaj. Iru! Nenion pli pri tio ĉi! ĝi faris min freneza! Neniu pli edziĝu! Kiu jam edziĝis, restu viva, ĉiuj, krom unu; la ceteraj restu, kiel ili estas. En monaĥejon iru! (Foriras.)
Ofelio	Ho, kia granda homo detruiĝis! Okulo de plej alta kortegano, Lang' de saĝulo, man' de militisto, La floro kaj espero de la regno, Modelo de la moroj kaj klereco,— Pereis, ha, pereis senespere! 140 Kaj mi, plej malfeliĉa el virinoj, Mi, kiu suĉis dolĉan la mielon De liaj ĵuroj, mi nun devas vidi La noblan saĝon tute konfuzitan, Rompitan, kiel kordo diskrevinta. La altan formon, la junecon floran Detruis la frenezo! Ve! ho ve! Al mi, mi, kiu vidis lin antaŭe Kaj vidas lin en lia nuna stato! (La reĝo kaj Polonio eliras.)
Reĝo	El amo? Ne, ne amo ĉion faris; 150 Kaj liaj vortoj, kvankam konfuzitaj, En vero tamen ne frenezon montras, Li kaŝas ion en la kor'; mi timas, Ke la sekreto de spirito lia Danĝeron en si portas por ni ĉiuj. Por ĝin averti, mi en rapideco Decidis: li veturu tuj Anglujon, Postuli la tributon prokrastitan. La maro kaj la novaj landoj eble El lia kor' elpelos tiun ion, 160 Pri kiu lia kapo ĉiam pensas. Ĉu vi ne ankaŭ tiel opinias?
Polonio	Tre saĝe vi decidis, mia reĝo. Kaj tamen mi ankoraŭ ĉiam pensas, Ke ĉion faris rifuzita amo. Nu, Ofelio? Nun vi ne bezonas Raporti la parolon de la princo: Ni ĉion aŭdis. Via reĝa moŝto, Vi agu tiel, kiel vi decidos; Sed mi konsilus, se vi ĝin aprobas, 170 Ke ŝia reĝa moŝto la reĝino Al si alvoku post la komedio La princon kaj ŝi petu lin patrine, Ke li al ŝi malkovru sian koron. Ŝi iru kun li rekte al l' afero; Se vi permesos, la interparolon Mi subaŭskultos; kaj se al la vero En tia maniero ni ne venos, Vi tiam volu sendi lin Anglujon Aŭ lin enŝlosu ie laŭ bontrovo 180 De via alta saĝo.
Reĝo	Tiel estu! Frenezo ĉe la grandaj kaj potencaj Ne povas resti sen severa gardo. (Ĉiuj foriras.)

Sceno II

Akto III, Sceno II

Salono en la palaco.

Hamleto kaj kelke da aktoroj eniras.

Hamleto	Estu tiel bona, elparolu la monologon tiel, kiel mi montris al vi, tute libere kaj senarte; sed se vi ĝin krios patose kiel multaj el niaj aktoroj, tiam ĝi plaĉos al mi tiom same, kiel se miaj versoj estus elkriataj de publika anoncisto. Ne balancu tro multe la manojn tra la aero en tia maniero, sed tenu vin noble kaj trankvile. Ĉar en la mezo de la riverego, ventego aŭ, tiel diri, uragano de via pasio vi devas observi certan moderecon, kiu donas al ĉio harmonion. Mi fariĝas furioza en la animo, kiam ia sanega denshara bubo disŝiras la pasion en pecojn, en verajn ĉifonojn, kaj tondras en la orelojn de la popolamasa publiko, kiu ordinare komprenas taksi nur sensencajn pantomimojn kaj bruon. Mi sentas tiam fortan deziron bone trabastoni tian bubon pro lia bruado: li volas nepre esti pli tirano ol la tirano mem. Mi petas vin, evitu tion ĉi!
Unua aktoro	Via princa moŝto povas esti trankvila en tiu ĉi rilato.
Hamleto	Tamen ne estu ankaŭ tro flegma, sed lasu vian propran senton esti via gvidanto: konformigu la gestojn al la vortoj kaj la vortojn al la gestoj; kaj precipe rigardu, ke vi en nenio superpaŝu la moderecon de la naturo. Ĉar ĉio, kio en tia maniero estas trograndigata, estas kontraŭa al la intencoj de dramo, kies celo ĉiam estis, estas kaj estos: prezenti kvazaŭ spegulon de la naturo, montri al la virto ĝian propran eston, al la malhonoro ĝian propran vizaĝon, al la responda tempo la represon de ĝia formo. Se tio ĉi estas trograndigata aŭ prezentata tro malforte, tio povas kvankam elvoki ridon ĉe la malkleruloj, sed la kompetentan homon ĝi forte ĉagrenos; kaj la mallaŭdo de tia persono devas esti por vi pli grava, ol la aplaŭdado de tuta teatro da aliaj personoj. Ekzistas aktoroj, kies ludadon mi vidis kaj kiujn aliaj laŭdis eĉ tre forte,—mi tamen trovis, ke ili tute ne havis la tonon nek la teniĝon de kristanoj, idolistoj aŭ eĉ simple de homoj. Ili afektadis kaj kriadis tiel, ke mi pensis, ke ia fuŝisto volis krei homojn kaj faris iajn plej malbonajn pupojn,—tiel abomeninde ili imitadis la homojn.
Unua aktoro	Mi esperas, princo, ke nia trupo estas sufiĉe libera de tiaj mankoj.
Hamleto	Liberigu vin de ili tute! Kaj al tiuj, kiuj ludas ĉe vi rolojn ridindajn, ne permesu paroli pli, ol troviĝas sin en ilia rolo; ĉar ekzistas inter ili tiaj, kiaj ridas tro multe, por elvoki ridon ĉe la amaso da malsaĝaj rigardantoj tiam, kiam oni ofte devas lasi al la publiko bone konsideri ian gravan punkton de la dramo. Tio ĉi estas abomeninda kaj montras mizeran gloramon de la aktoro, kiu tion ĉi faras. Iru, pretigu vin! (La aktoroj foriras. Venas Polonio, Rosenkranz kaj Güldenstern.)
Hamleto	(Al Polonio) Nu, sinjoro, ĉu la reĝo deziras aŭskulti la komedion?
Polonio	Jes, kaj la reĝino ankaŭ, ili baldaŭ venos.
Hamleto	Rapidigu do la aktorojn! (Polonio foriras.) Ĉu vi ambaŭ ne volos ankaŭ helpi rapidigi ilin?
Rosenkranz & Güldenstern	Jes, princo. (Ambaŭ foriras.)
Hamleto	He! Horacio! (Horacio eniras.)
Horacio	Al viaj servoj, kara princo! 10
Hamleto	El ĉiuj, kiuj iam min ĉirkaŭis, Vi estas la plej brava, Horacio.
Horacio	Ho, kara princ'...
Hamleto	Ne pensu, ke mi flatas. Ĉar kion povus mi de vi esperi? Vi havas ja nenion, krom spirito, Vi havas ja nenion, por donaci,— Por kio do mi flatus al malriĉaj? Ne, ne! Miela lango leku brilon, Genuojn homoj fleksas ja nur tiam, Se la rampad' profiton donas. Aŭdu! 20 De l' tempo, kiam la animo mia Komencis elektadi inter homoj, Ĝi vin elektis; ĉar kun vira indo Vi ĉiam ĉiajn specojn de suferoj Sen plendo elportadis; de la sorto Prenadis vi la batojn kaj donacojn Kun dank' egala. Mi admiras tiun, En kiu la prudento kun la sango En tia bona harmonio vivas, Ke li al la Fortuno ne permesas 30 Sur li ludadi, kiel sur fajfilo. Ho, donu vi al mi la viron, kiun Pasio lia ne sklavigis,—mi Lin fermos en la plej profundan lokon De mia koro, kiel vin mi fermis.— Sed jam sufiĉe. Oni baldaŭ donos Por ni kaj por la reĝo unu dramon; En ĝi troviĝos sceno tre simila Al la mortigo de la patro mia. Mi petas vin, en la responda tempo 40 Per ĉiuj fortoj de l' animo via Observu mian onklon; ĉar se tiam Sin la kaŝita kulpo ne elmontros, Mi devos diri, ke ni ambaŭ vidis En tiu nokt' spiriton de infero Kaj ke l' imago mia estas nigra Simile al la forno de Vulkano. Observu lin atente; ankaŭ mi Lin penetrados per okuloj miaj, Kaj poste ni kunigos nian juĝon 50 Pri l' ekzameno de l' vizaĝo lia.
Horacio	Tre bone, mia princo; se li ion Forŝtelos en la daŭro de la dramo, Mi pagos por la ŝtelo.
Hamleto	Oni venas. Mi devas ŝajni tute senintenca. Elektu bonan lokon!
(Dana marŝo. Trumpetado. La reĝo, la reĝino, Polonio, Ofelio, Rosenkranz, Güldenstern kaj aliaj personoj venas kaj okupas lokojn.)
Reĝo	Kiel fartas nia kara nevo Hamleto?
Hamleto	Bonege! kaj ĉio de la ĥameleonaj manĝoj. Mi manĝas aeron, oni min grasigas per promesoj; eĉ kaponojn oni tiel bone ne nutras.
Reĝo	Mi tute ne komprenas tiun ĉi respondon, Hamleto; tio ĉi ne estas mia lingvo.
Hamleto	Ankaŭ ne mia. (Al Polonio) Vi ludadis iam dramojn en la universitato, sinjoro, ĉu ne vere? 60
Polonio	Efektive, princo, kaj oni eĉ rigardadis min kiel bonan aktoron.
Hamleto	Kaj kion vi prezentadis?
Polonio	Mi prezentis Julion Cezaron; min mortigis Bruto en la Kapitolio.
Hamleto	Li estis efektiva bruto, se li mortigis tian kapitalan bovidon. (Al Rosenkranz) Ĉu la aktoroj estas pretaj?
Rosenkranz	Jes, princo, ili atendas vian ordonon.
Reĝino	Venu tien ĉi, kara Hamleto, sidiĝu apud mi!
Hamleto	Ne, bona patrino, jen estas pli forta magneto.
Polonio	(Al la reĝo) Vi aŭdas?
Hamleto	Fraŭlino, ĉu vi permesos al mi meti min sur viajn piedojn? (Sidiĝas antaŭ la piedoj de Ofelio.)
Ofelio	Ne, mia princo. 70
Hamleto	Tio estas nur per la kapo.
Ofelio	Jes, mia princo.
Hamleto	Vi pensas, ke mi intencis ion pli interesan?
Ofelio	Mi nenion pensas.
Hamleto	Bela ideo kuŝi sur la piedoj de knabino.
Ofelio	Kion vi volas diri, princo?
Hamleto	Nenion.
Ofelio	Vi estas en gaja humoro.
Hamleto	Kiu? Mi?
Ofelio	Jes, mia princo. 80
Hamleto	Ho, mi amas petoli pli, ol iu alia. Kion homo povas fari pli bonan, ol esti gaja? Ĉar vidu ja, kiel gaja estas mia patrino, kaj tamen mia patro mortis antaŭ du horoj.
Ofelio	Ne, antaŭ du monatoj, mia princo.
Hamleto	Jam tiel longe? Ha, en tia okazo mi forĵetos al la diablo la funebran veston: mi metos sur min zibelan pelton. Ho, ĉielo! mortis antaŭ du monatoj kaj ankoraŭ ne forgesita! En tia okazo oni povas esperi, ke la memoro de granda homo per duonjaro supervivos lian morton. Sed li devas fondi preĝejojn, ĉar alie oni ne memoros lin, lia sorto estos kiel la sorto de amata ĉevaleto: «Enterigita «Kaj tuj forgesita».
(Trumpetado. Sur la sceno leviĝas kurteno kaj oni vidas pantomimon: reĝo kaj reĝino eniras; la reĝino karese ĉirkaŭprenas la reĝon. Ŝi genuiĝas kaj faras gestojn de ĵurado. Li levas ŝin kaj apogas sian kapon sur ŝian bruston. Li kuŝigas sin sur la herbon, ŝi forlasas lin, kiam li endormiĝis. Venas unu homo, deprenas de la reĝo la kronon, kisas ĝin, enverŝas venenon en la orelon de la reĝo kaj foriras. La reĝino revenas, vidas, ke la reĝo mortis kaj pasie ploras. La veneninto revenas kun kelke da mutaj personoj kaj konsolas la reĝinon. La mortinton oni forportas. La veneninto petas la amon kaj la manon de la reĝino; ŝi komence kvazaŭ rifuzas, sed fine akceptas lian amon. Ili foriras.)
Ofelio	Kion tio ĉi signifas, princo?
Hamleto	La fripona abomenaĵo; ĝi antaŭdiras ion nebonan.
Ofelio	Kredeble tiu ĉi pantomino montras la enhavon de la dramo? (Eniras la Prologo.)
Hamleto	Jen tiu ĉi bravulo al ni kredeble rakontos: la aktoroj nenion povas teni en sekreto, ili ĉion elbabilos.
Ofelio	Ĉu li diros al ni, kion signifas tiu ĉi prezentado? 90
Hamleto	Jes, kaj ankaŭ ĉia alia prezentado. Ne hontu nur prezenti al li, kaj li ne hontos diri al vi, kion tio ĉi signifas.
Ofelio	Vi pikas, vi pikas, princo; mi aŭskultos la dramon.
Prologo	De nia dramo estos nun komenco. Ni petas kun profunda riverenco Pri via bona vol' kaj pacienco.
Hamleto	Ĉu tio ĉi estas prologo aŭ ia aforismo?
Ofelio	Ĝi estas tro mallonga, princo.
Hamleto	Kiel la amo de virinoj. (Eniras unu reĝo kaj unu reĝino.)
Reĝo (aktoro)	Jam tridek fojojn finis Febo hela La jaran kuron tra la voj' ĉiela 100 Kaj dekdu tridek fojojn jam la luno Aperis plena, kvazaŭ nokta suno, De l' tempo, kiam amo kaj Himeno Nin ambaŭ ligis per la pastra beno.
Reĝino (aktorino)	Ankoraŭ multaj jaroj renoviĝos, Kaj tamen nia am' ne malfortiĝos. Sed ve! mi en la lasta tempo sentas, Ke io nun sekrete vin turmentas; Pro via san' mi tremas en la koro, Ho, mia kara edzo kaj sinjoro. 110 Sed se mi tremas—restu vi sen timo: Vi scias—en virina la animo Tielajn zorgojn vekas granda amo; Kaj ju pli forte brulas ama flamo, Des pli turmentas nin la fantazio, Kaj miajn zorgojn kreis nur pasio.
Reĝo (aktoro)	Ho, mia kara, baldaŭ jam la sorto Disigos nin! Mi sentas, ke la morto Min baldaŭ vokos al la lasta vojo. Transvivu min! Feliĉa kaj en ĝojo 120 La vivon ĝuu, kaj la koro via Denove amu...
Reĝino (aktorino)	Haltu, kara mia! Mi tremas de terura via vorto! Atingu min malbeno, honto, morto, Se iam eĉ la ombro de sopiro Min povos tiri al alia viro! Nur kiu mem mortigis la unuan, Ekami poste povas edzon duan!
Hamleto	Ho, kiel maldolĉe!
Reĝino (aktorino)	Ne amo—nur kalkulo malbenita 130 Kondukas al edziĝo ripetita. Virino, kiu duan ĉirkaŭprenas, L' unuan edzon en la tomb' venenas.
Reĝo (aktoro)	Ne dubas mi pri via sincereco; Sed ne eterne daŭras malgajeco. Konsolon tempo donas al la koro. Decido estas sklavo de l' memoro, Ĝi kiel frukto sin komence tenas, Sed falas, kiam maturiĝo venas. Se al ni mem ni en la kor' promesas, 140 Ni tion plej facile ja forgesas, Kaj ĉio, en pasio decidita, Forpasas, kiam la pasi' finita. Ne longe daŭras ĝojo kaj malĝojo. Kaj de eterne sur la tera vojo Kutimis amo kun feliĉo iri; Kaj estas malfacile certe diri, Ĉu amo alkondukas la feliĉon Aŭ ĉu feliĉo donas la kondiĉon Por ekzistad' de l' amo. La grandulo 150 Falinta izoliĝas; malriĉulo Sin levis—kaj amikoj plu ne mankas. La amon ni nur al feliĉo dankas. Sed ne pri tio estis la parolo: Vi sciu, ke la sorto kaj la volo Eterne inter si batalon tenas; Al ni nur la intenco apartenas,— Plenumon do ni lasu al la sorto. Vi ne forgesos min ĝis via morto,— Tre bela estas via fideleco, 160 Sed ni ĝin lasu al la estonteco!
Reĝino (aktorino)	Ho, mi la lumon vidi pli ne povu, Ripozon sur la tero mi ne trovu, Malluma, senkonsola, senespera Fariĝu mia tuta vivo tera, Atingu min la punoj plej kruelaj De kolerantaj fortoj la ĉielaj,— Se iam, vin perdinte, mi, vidvino, Fariĝos de alia vir' edzino!
Hamleto	(Al Ofelio) Se ŝi volus rompi sian sanktan promeson... 170
Reĝo (aktoro)	Ho, kia forta ĵuro! Nun, anĝelo Mi volas iom dormi, La ĉielo Vin gardu!
Reĝino (aktorino)	Dormu dolĉe, mia koro, Vi, mia tuta vivo kaj trezoro! (Foriras. Li sin kuŝigas kaj endormiĝas.)
Hamleto	(Al sia patrino) Reĝino, kiel plaĉas al vi la dramo?
Reĝino	Ŝajnas al mi, ke la sinjorino tro multe promesas.
Hamleto	Sed ŝi plenumos sian vorton!
Reĝo	(Al Hamleto) Ĉu vi konas la enhavon de la dramo? Ĉu ne estas en ĝi io malagrabla?
Hamleto	Ne, ne; ili nur ŝercas, ili iom venenas ŝerce; nenio malagrabla.
Reĝino	Kia estas la nomo de la dramo? 180
Hamleto	La Muskaptilo. Kial? Ĝi estas metaforo. La dramo prezentas unu mortigon, kiu havis lokon en ia urbeto de Italujo. La nomo de la reĝo estas Gonzago, lia edzino estas nomata Baptista. Vi baldaŭ vidos, ke tio ĉi estas abomeninda historio. Sed kion tio ĉi nin interesas? Via reĝa moŝto kaj ni ĉiuj ni havas puran konsciencon, kaj la afero nin ja ne tuŝas. La leprulo sin gratu,—nia haŭto estas ja sana. (Sur la scenon venas Luciano.) Jen estas Luciano, nevo de la reĝo.
Ofelio	(Al Hamleto) Vi prenis sur vin la oficon de la antikva ĥoro.
Hamleto	Ho, mi volonte estus klarigisto inter vi kaj via amato, se mi nur vidus, ke la marionetoj dancas!
Ofelio	Vi estas tre pikema, princo, tre pikema.
Hamleto	Vi devus ĝemi, se vi volus malakrigi mian pinton.
Ofelio	Ĉiam pli bone kaj pli tranĉe!
Hamleto	Tiaj estas la edzoj, kiujn la knabinoj elektas. (Al Luciano) Komencu, mortigisto! Forĵetu viajn malbenitajn grimacojn kaj komencu! «Al venĝo vokas krio de la korvo»...
Luciano	Jam la veneno estas tute preta, Al faro sin jam tiras la glaseto; 190 La tempo estas bona; mi rapidos: Silentas ĉio, kaj neniu vidos. Vi, trinko el la herboj plej kaŝitaj, En mezo de la nokto kolektitaj, Vi, kiu sur vi portas la malbenon Trifojan de Hekato,—la venenon, En la dormantan korpon penetrigu Kaj kiel akra fulmo lin mortigu! (Enverŝas la venenon en la orelon de la dormanto.)
Hamleto	Li venenas lin en la ĝardeno pro lia regno. Lia nomo estas Gonzago. La historio estas vera kaj ĝi estas priskribita en itala lingvo. Vi baldaŭ vidos, kiel la mortiginto akiras la koron de la edzino de Gonzago. 200
Ofelio	(Al Hamleto) La reĝo sin levas.
Hamleto	Kiel? Timigita de ia ŝajnaĵo?
Reĝino	(Al la reĝo) Kio estas al vi, mia edzo?
Polonio	(Al Hamleto) Faru finon al la dramo!
Reĝo	Lumigu al mi! For!
Polonio	Lumon, lumon, lumon! (Ĉiuj foriras, krom Hamleto kaj Horacio.)
Hamleto	Sana saltas en la rondo Kaj vundita laŭte krias, Kaj nenio en la mondo Reciproke harmonias. 210 Ĉu tiuj ĉi versoj kaj amaso da plumoj sur la ĉapelo ne povus akiri al mi lokon en anaro da aktoroj?
Horacio	Ho jes, kun duona salajro.
Hamleto	Ne, kun plena. Ĉar vi scias, sur la trono Longe sidis la leono, La leono tamen mortis, Kaj nun regas... ĝusta faŭno.
Horacio	La lasta rimo ne estas bona.
Hamleto	Ho, kara Horacio, mi donus nun mian tutan havon por la vortoj de la spirito. Ĉu vi rimarkis?
Horacio	Tre bone, mia princo. 220
Hamleto	Ĉe la parolo pri venenado?
Horacio	Mi bone lin observis.
Hamleto	Ha, ha, ha! Donu muzikon! Venu, flutistoj! La reĝo ne aprobis nian dramon,— Nu, certe ĝi ne indas lian amon. (Eniras Rosenkranz kaj Güldenstern.)
Hamleto	He, muzikon!
Güldenstern	Kara, estimata princo, permesu diri al vi kelke da vortoj.
Hamleto	Eĉ tutan historion, sinjoro!
Güldenstern	La reĝo...
Hamleto	Nu, kio estas al li? 230
Güldenstern	Li foriris en sian ĉambron kaj sentas sin tre malbone.
Hamleto	De drinkado, sinjoro?
Güldenstern	Ne, de kolero, mia princo.
Hamleto	Vi devus ja esti pli prudenta kaj raporti tion ĉi al la kuracisto, ĉar se mi donus al li kuracilon, tiam al li povus fariĝi ankoraŭ pli malbone.
Güldenstern	Kara sinjoro, metu kelkan ordon en vian paroladon kaj ne forsaltu de mia komisio.
Hamleto	Nu, mi estas kvieta, sinjoro. Parolu!
Güldenstern	La reĝino, via patrino, en la plej profunda doloro de sia koro sendis min al vi.
Hamleto	Estu bone veninta.
Güldenstern	Ne, kara sinjoro, tiu ĉi saluto ne estas la ĝusta. Se plaĉos al vi doni al mi prudentan respondon, tiam mi plenumos la ordonon de via patrino; se ne—tiam pardonu, mi foriros, kaj mia afero estos finita.
Hamleto	Sinjoro, mi ne povas. 240
Güldenstern	Kion vi ne povas, princo?
Hamleto	Doni al vi prudentan respondon. Mia prudento estas malsana. Tamen, sinjoro, per tia respondo, kian mi povas doni, mi estas preta servi al vi, aŭ, kiel vi diras, al mia patrino. Tial ni transiru al la afero. Mia patrino, vi diras...
Rosenkranz	Ŝi diras, ke via konduto ŝin forte mirigas.
Hamleto	Ho, kia mirinda filo mi estas, se mi povas tiel mirigi mian patrinon! Sed ĉu ne venos ia aldono, kiu sekvas tiun ĉi patrinan miradon? Parolu!
Rosenkranz	Ŝi deziras paroli kun vi en sia ĉambro, antaŭ ol ŝi iras dormi.
Hamleto	Mi obeos, se ŝi eĉ dek fojojn estus mia patrino. Ĉu vi ankoraŭ ion deziras de mi?
Rosenkranz	Princo, vi iam min amis...
Hamleto	Kaj tion ĉi mi ankoraŭ nun faras.
Rosenkranz	Kara sinjoro, kia do estas la kaŭzo de via malbona stato? Vi faras baron al via propra liberiĝo, se vi kaŝas vian doloron antaŭ via amiko.
Hamleto	Sinjoro, oni ne lasas min antaŭen. 250
Rosenkranz	Kiel tio ĉi povas esti? vi estas ja la heredonto de la krono en Danujo?
Hamleto	Jes, sinjoro; sed «ĝis la herbo elkreskos»......la proverbo estas iam ŝima... (Eniras muzikistoj kun flutoj) Ha, la flutoj! Donu al mi unu! (Al Güldenstern) Kial vi vin turnas ĉirkaŭ mi, kvazaŭ vi volus elesplori min kaj kapti min en reton?
Güldenstern	Ho, princo, kiam mia aldoniteco estas tro granda, tiam mia amo forgesas bonajn manierojn.
Hamleto	Tion ĉi mi ne bone komprenas. Volu ludi ion sur tiu ĉi fluto!
Güldenstern	Princo, mi ne povas.
Hamleto	Mi petas vin!
Güldenstern	Kredu al mi, mi ne povas!
Hamleto	Mi kore vin petas, ludu!
Güldenstern	Mi ne komprenas preni eĉ unu tonon sur fluto.
Hamleto	Tio ĉi estas tiel same facile, kiel mensogi. Manovru sur tiuj ĉi truoj per viaj fingroj, donu al la fluto spiron per via buŝo, kaj la fluto eldonos tre bonan muzikon. Jen estas la klapoj. 260
Güldenstern	Sed mi tute ne komprenas uzi la klapojn por elvoki ian harmonion; mi tute ne havas ideon pri tiu ĉi arto.
Hamleto	Nun rigardu, por kia tute sensignifa objekto vi min prenas! Vi volas ludi sur mi; vi pensas, ke vi konas miajn klapojn; vi volas penetri en la koron de mia sekreto; vi volas min elprovi de mia plej profunda tono ĝis mia plej alta sono: kaj en tiu ĉi malgranda instrumento estas multe da muziko kaj bonega voĉo, kaj tamen vi ne povas devigi ĝin paroli. Pro la diablo! ĉu vi pensas, ke sur mi estas pli facile ludi, ol sur fluto! Prenu min por kia instrumento vi volas,—vi povas min disagordi, sed ne ludi sur mi. (Eniras Polonio.)
Hamleto	(Al Polonio) Mi salutas vin, sinjoro!
Polonio	Princo, la reĝino deziras paroli kun vi, kaj tuj.
Hamleto	Ĉu vi vidas tie la nubon, kiu havas la formon de kamelo?
Polonio	Efektive, ĝi elrigardas kiel kamelo.
Hamleto	Ŝajnas al mi, ke ĝi elrigardas kiel mustelo.
Polonio	Ha, jes, ĝi havas dorson tute kiel mustelo.
Hamleto	Aŭ kiel baleno.
Polonio	Efektive, efektive, tute kiel baleno. 270
Hamleto	Nu, diru al mia patrino, ke mi tuj venos, momente. (Flanken) Kun tiuj ĉi malsaĝuloj oni efektive povas perdi la paciencon. (Laŭte) Mi tuj venos.
Polonio	Tion ĉi mi diros al ŝi. (Foriras.)
Hamleto	Tuj! Tion ĉi estas facile diri.—Adiaŭ, amikoj! (Rosenkranz, Güldenstern, Horacio kaj aliaj foriras.) Nun estas la mistera hor’ de l’ nokto, Nun malfermite staras ĉiuj tomboj, L’ infero spiras peston en la mondon. Nun mi volonte trinkus varman sangon Kaj farus teruraĵojn, kiujn tago Sen tremo ne rigardus. Tamen haltu! Mi iras al patrino! Mia koro! 280 Naturon ne forgesu! Mia brusto Ne portu la animon de Nerono! Kruela mi nun estos, sed ne krima; Per vortoj, ne per glavo, mi ŝin tranĉos. En tio, mia lango kaj humoro, Vi estu hipokritaj: kiel ajn Minacaj estos miaj vortoj, tamen De faroj vi min gardu, mia koro! (Foriras.)

Sceno III

Akto III, Sceno III

Ĉambro en la palaco.

La reĝo, Rosenkranz kaj Güldenstern.

Reĝo	Mi lin ne amas. Ankaŭ per danĝero Frenezo lia jam al ni minacas. Kaj tial estu pretaj: mi rapide Por vi pretigi lasos la paperojn, Kaj vi lin al Anglujo forkondukos. Al mi la reĝaj devoj ne permesas Toleri tro proksime la danĝeron De alestado de la frenezulo.
Güldenstern	Ni estas pretaj. Ni komprenas plene La sanktan vian timon pro la bono 10 De la grandega multo da animoj, Ligitaj kun la reĝa via moŝto.
Rosenkranz	Jam simpla kaj aparta homo devas Per ĉiuj fortoj gardi sian vivon; Sed tiom pli sin gardi devas tiu, De kies sankta vivo ja dependas La vivo kaj bonfarto de tre multaj. Se reĝo mortas, li ne mortas sola: Simile al rivero fortoplena Kun si li tiras for la tutan sorton 20 De ĉiuj, kiuj ĉirkaŭ li troviĝis. Li estas kiel granda vasta rado, Staranta sur plej alta monta pinto, Portanta sur radioj la potencaj Ligite milionojn da estaĵoj. Kaj se la rado falas, tiam kune Pereas ĉiuj tiuj milionoj. Neniam reĝo ĝemas tute sola: Dolor’ al li—dolor’ al multaj homoj.
Reĝo	Mi petas vin, pretiĝu plej rapide 30 Al forveturo! La danĝeron, kiu Libere nun promenas, ni bezonas Kateni.
Rosenkranz & Güldenstern	Ni rapidos, nia reĝo. (Ambaŭ foriras.) (Venas Polonio.)
Polonio	Nun, reĝo, li al la patrino iras. Mi kaŝos min post unu el tapiŝoj, Kaj mi aŭskultos la interparolon. Ŝi certe lin tre bone elinsultos, Sed, kiel vi jam diris—kaj vi diris Tre saĝe—tie devas ankaŭ stari Persono flanka, por aŭskulti ĉion. 40 Patrino ĉia estas de naturo Ja tre partia kaj ne povas havi Sufiĉan severecon en la juĝo. Adiaŭ, reĝo! Antaŭ ol vi iros Al nokta dormo, mi al vi raportos Pri ĉio, kion aŭdis mi.
Reĝo	Mi dankas. (Polonio foriras.) Ho, mia krimo, ĝi al la ĉielo Sin tiras per vaporo malodora, Ĝi portas la malbenon plej malnovan Sur sia frunto: fratomortigado! 50 Preĝadi mi ne povas, kvankam forte Mi volus preĝi: la pli forta kulpo L’ intencon fortan venkas; kiel homo, Havanta devon fari du aferojn, Mi nun ne scias, kiun el la ambaŭ Elekti, kaj mi faras nun nenian Se mia mano per la frata sango Eĉ estus multe pli trapenetrita,— Ĉu en ĉielo ne ekzistas pluvo Sufiĉe forta, por ĝin blanke lavi? 60 Por kio do pardonemeco servas, Se ne por veni kontraŭ la pekado? Kaj ĉu la preĝo ne posedas forton Averti krimon kaj pardonon doni, Se jam la krimo estas plenumita? Jes, mi rigardos supren! Mia krimo Farita estas! Kian formon doni Al mia preĝo! Dio, Vi pardonu Mortigon mian? Ne, ne helpos tiel; Mi ĉion ja ankoraŭ nun posedas, 70 Kion al mi alportis la mortigo: La kronon, la honoron, la reĝinon... Ĉu povas peko revi pri pardono, Dum restas la akiro de la peko? Sur la maljustaj vojoj de la tero Per sia oro ofte peka mano Haltigi povas manon de la juĝo Kaj per la fruktoj de l’ farita krimo Aĉeti la favoron de la leĝo,— Sed tie supre estas ja alie! 80 Ne helpos tie lerta artifiko, Tie la far’ aperas tute nuda, Ni mem al la farita krimo devas Ateston tie meti en la buŝon. Nu, kio al mi restas? Pentofaro? Jes, kion do ne povas pentofaro? Sed se eĉ pentofari ni ne povas? Ho, ve! mizero! ho, vi, mia brusto, Vi, nigra, vi, malluma kiel morto! Anim’, kiu batalas liberiĝi 90 Kaj ĉiam pli enrampas en la marĉon! Ho, helpu min, anĝeloj, en la provo! Ho, fleksu vin, genuoj neflekseblaj! Malmola mia koro, vi moliĝu Simile al infano ĵus naskita! Ho, eble Dio volos min pardoni! (Li en angulo metas sin sur la genuojn.) (Hamleto venas.)
Hamleto	Nun estas tre facile tion fari; Li preĝas; nun mortigi lin... sed tiam Li iros en ĉielon! Kaj ĉu tion Mi povus nomi venĝo? Malnoblulo 100 Mortigis mian patron, kaj por tio Mi, sola filo de la mortigito, En la ĉielon en minut’ de preĝo La mortiginto sendos! Tio estus Ne venĝo, sed komplezo kaj bonfaro. De l’ tero li forigis mian patron Post festenad’, en mezo de la pekoj, Kaj kun la tuta pezo de la pekoj La malfeliĉa vagas nun sub tero,— Kaj la krimulon mi nun volas kapti 110 En la minuto de la sankta preĝo Kaj puran, pian sendi lin al Dio! Ĉu tio estos venĝo? Ne, ho ne! Ripozu, mia glavo! Mi vin tiros En temp’ alia, pli terure bati! En malsobrec’, en dormo, en kolero, En la malpiaj ĝojoj de la lito, En ofendado de Dia nomo— Mi tiam lin ekkaptos, tiam, glavo, Trapiku lin, ke li momente falu 120 Kaj en plej nigra stato la animo En la inferon flugu sen pardono! Patrino min atendas,—dume vivu, Sed al la morto vi jam apartenas. (Foriras.)
Reĝo	(Sin levante) La vortoj flugas,—sed la pensoj sidas! Senpensaj vortoj Dion ne atingos!

Sceno IV

Akto III, Sceno IV

Ĉambro de la reĝino.

La reĝino kaj Polonio.

Polonio	Li baldaŭ venos. Estu pli severa, Vi diru, li petolas tro sovaĝe, Vi diru, ke nur petegado via Apenaŭ kvietigis la koleron De l' reĝo. Mi nun tie ĉi min kaŝos. Mi petas, ne indulgu lin!
Hamleto	(Post la sceno)  Patrino!
Reĝino	(Al Polonio) Jam al mi fidu, ne maltrankviliĝu. Mi scios kion diri. Nun foriru: Li venas. (Polonio sin kaŝas.)
Hamleto	(Eniras)  Nu, patrino, kio estas?
Reĝino	Hamleto, vi ofendis vian patron. 10
Hamleto	Patrino, vi ofendis mian patron.
Reĝino	Vi paroladas, kiel frenezulo.
Hamleto	Vi paroladas, kiel senkorulo.
Reĝino	Kion vi diras!
Hamleto	Kion vi deziras?
Reĝino	Ĉu vi forgesis, kiu estas mi?
Hamleto	Ho ne, mi ĵuras, mi ĝin ne forgesis! Vi estas la reĝino, la edzino De l' frat' de via edzo kaj—mi devas Konfesi—ankaŭ la patrino mia.
Reĝino	Nu, do aliaj faru vin prudenta! (Volas iri.) 20
Hamleto	Ne, vi ne iros! Sidu! Mi ne lasos Vin iri, antaŭ ol mi al vi montros, Spegulon tian, kie vi ekvidos La plej profundan vian internaĵon.
Reĝino	Ha, kion vi intencas! Ĉu vi volas Mortigi min! He, helpon! helpon!
Polonio	(Post la tapiŝo)  Helpon!
Hamleto	Kio sin movis? Rato? (Ekbatas per la glavo en la tapiŝon.)  Ha, mi vetas, Ĝi plu ne vivas!
Polonio	(Post la tapiŝo) Ho, mi mortas! Helpu! (Falas kaj mortas.)
Reĝino	Ho ve! Kion vi faris!
Hamleto	Mi ne scias. Ĉu ne la reĝo? (Eltiras Polonion el post la tapiŝo.)
Reĝino	Kia sanga faro! 30
Hamleto	Jes, sanga faro, preskaŭ tiel same Terura, kiel reĝon formortigi Kaj edziniĝi kun la frato lia.
Reĝino	Mortigi reĝon?
Hamleto	Jes, mi tiel diris. (Al Polonio) Kaj vi, mizera malsaĝul', adiaŭ! Mi prenis vin por iu pli merita. Vi vidas, tro fervori ofte estas Danĝere! (Al la patrino)  Nu, ne rompu viajn manojn! Sidiĝu, trankviliĝu, mi komencos Rompadi vian koron, se ĝi estas 40 Ankoraŭ penetrebla, se ankoraŭ Kutimoj la malbonaj ĝin ne tute Ŝtonigis kaj al sento kaj prudento Ankoraŭ iom estas ĝi venebla.
Reĝino	Kion mi faris, ke vi min atakas Kun tia krueleco?
Hamleto	Tian faron, Per kia modesteco ĉion perdas, La virt' fariĝas hipokrita vorto, Senkulpa amo perdas sian rozon De l' bela frunto kaj ulcerojn montras, 50 La sanktan ĵuron de edzino faras Similan al la ĵuroj de ludistoj; Ĝi el la korpo de plej sankta ligo Elŝiras la animon; el la leĝo Ĝi faras senenhavan vortparadon. De la ĉielo la vizaĝo flamas, La tuta tero ploras kaj malĝojas Pro via faro, kvazaŭ devus veni La lasta juĝo.
Reĝino	Ve! Pri kia faro Vi kontraŭ mi tielajn tondrojn ĵetas? 60
Hamleto	Rigardu do! Jen pendas du portretoj; Du fratoj,—sed egalaj? Jen, rigardu: Kiela ĉarmo kuŝas sur la brovoj! Kun belaj haroj, kvazaŭ Apolono, Kun alta frunto, kvazaŭ Jupitero, Okul' de Mars', ordona kaj minaca, Majesta aglo, kiu alte flugas En la plej puraj sferoj de l' aero; Sur lin sigelon metis ĉiu dio, Por krei idealon por la homoj,— 70 Li estis via edzo.—Nun rigardu Portreton duan: via nuna edzo, Putraĵo, mortiginta la unuan... Ĉu havas vi okulojn? Vi forlasis Herbejon verdan de la bela monto Kaj serĉas manĝon en la putra marĉo? Ĉu havas vi okulojn? Vi ne diru, Ke tio estis am'! En via aĝo La sango plu ne bolas, sed atendas, Ne rapidante, juĝon de la saĝo. 80 Kaj kia estis la kompara juĝo? Ne estas vi sensenca, ĉar alie Nenion vi decidus; sed la senco En vi sendube tute malsaniĝis, Ĉar eĉ freneza tie ne erarus. Neniam la frenezo tiel juĝis La saĝon, ke en ĝi ne restu guto Da konsidero por komparo tia. Kia demono tiel vin delogis? Vidado sen palpado aŭ palpado 90 Sen rigardado, aŭ orelo sola Sen mano kaj okulo, aŭ flarado Sen ĉio,—eĉ partet' de vera sento Neniam donas tian rezultaton, Ho, honto, kie estas via ruĝo? Se la infer' sovaĝa povas boli En membroj de grandaĝa matronino, Ho tiam ĉasto de juneco flama Disfluidiĝu kiel vaks' en fajro! Ne diru „honto!“ kiam juna sango 100 Malĉaste bolas: frosto mem ja brulas, La volon ja delogas la prudento...
Reĝino	Hamleto, ne parolu plu! Vi turnas Okulojn miajn rekte al la koro, Kaj tie mi makulojn nigrajn vidas, Tre nigrajn.
Hamleto	Jes, por vivi en la ŝvito De abomena lito, en putraĵo Sin brogi, en la nesto malbenita...
Reĝino	Ho, ne parolu plu! Kiel ponardo En min penetras ĉiu vorto! 110 Ne plu, Hamleto kara!
Hamleto	Fripon' kaj mortigisto; simpla sklavo; Li ne posedas eĉ la milan parton Da indo de l' estinta via edzo; Kronita arlekeno; li, ŝtelisto, Malice kaj mallaŭte ŝtelis for La kronon kaj ĝin kaŝis en la poŝon...
Reĝino	Ho, haltu! (Aperas la spirito sen armaĵo.)
Hamleto	Ĉifonaĵo, sed ne reĝo! (Li ekvidas la spiriton.) Ho, savu min, anĝeloj de l' ĉielo, Flugilojn viajn super mi etendu! 120 Spirito nobla, kion vi deziras?
Reĝino	Ho ve! li freneziĝis!
Hamleto	Ĉu vi venas Riproĉi vian filon sendecidan, Ke li la tempon kaj pasion perdas Kaj ke ĝis nun ankoraŭ li ne venĝis? Ho, diru!
Spirito	Ne forgesu! Mi intencas En vi subteni forte la decidon. Sed vidu, kiel forte malespero Dispremis la patrinon vian; helpu Al ŝi en malfacila batalado 130 Kun ŝia propra koro kaj animo. Ju pli malforta korpo, des pli forte Suferas la animo. Iru!
Hamleto	(Al la reĝino)  Kio Al vi fariĝis?
Reĝino	Kio al vi estas? Vi la okulojn ien forte turnis Kaj kun l' aer' senkorpa nun parolis? L' animo via brilas el l' okuloj, Kaj viaj haroj sin subite levis Simile al dormanta soldataro Vekita per la son' de bataliloj! 140 Ho, kara mia filo, trankviligu Per pacienc' la flamon de la sentoj! Sur kion vi rigardas nun?
Hamleto	(Al la reĝino)  Sur lin? Sur lin! Sur lin! Rigardu, kiel pala Li staras! Malfeliĉa lia vido Eĉ al la ŝtonoj povus doni sentojn! (Al la spirito) Ne rigardadu al mi tiel plende,— Agadon mian akran ĝi moligus: Anstataŭ sango eble fluus larmoj.
Reĝino	Al kiu vi parolas?
Hamleto	Vi ne vidas? 150
Reĝino	Nenion, kvankam ĉio estas luma.
Hamleto	Kaj vi nenion aŭdis?
Reĝino	Ne, nenion.
Hamleto	Rigardu tien! Li jam volas iri! La patro mia, kvazaŭ tute viva! Ha, vidu, li foriras tra la pordo! (La spirito foriras.)
Reĝino	Ĝi estas frukto de l' imago via; La cerbo ofte vidas nur delirojn.
Hamleto	Deliroj? Tamen vidu, mia pulso En takto batas, tute kiel via, Kaj kantas tiel same tute sane. 160 Ĝi ne deliro estis. Ekzamenu, Kaj mi ripetos ĉion vort' laŭ vorto,— Ĉu deliranto tion povus fari? Patrino! Pro la savo de l' animo Ne hipokritu, ke deliro mia Parolas nun kaj ne la krimo via! La falsa ŝmiro kovros la makulon Ekstere, sed interne en la koro Des pli atakos tiam la malbono. Konfesu al ĉielo vian pekon, 170 La faritaĵon pentu kaj evitu Estontajn pekojn. La venenan herbon Ne sterku, ke ĝi pli ankoraŭ kresku! Pardonu al mi nunan mian virton; Ĉar nun en la malpia nia tempo La virto devas peti de malvirto Pardonon kaj rampante eĉ petegi, Ke ĝi permesu bonon al ĝi fari.
Reĝino	Hamleto! Vi distranĉas mian koron!
Hamleto	Forĵetu ĝian parton makulitan 180 Kaj pure vivu kun la dua parto. Adiaŭ! Sed evitu vi la liton De mia onklo, penu esti virta, Se eĉ la virto estos ne el koro. Kutimo, la demono, pereigas La lastan senton en la malbonulo, Sed en direkto bona la demono Turniĝi ofte povas en anĝelon: El la ekzercoj de la bonaj faroj Li povas fari oportunan veston. 190 Sindetenado en l' unua nokto Alportas facilecon por la dua; La tria estos jam des pli facila; Ĉar ekzercado povas preskaŭ ŝanĝi Eĉ la naturon mem; ĝi la diablon Aŭ humiligas, aŭ lin plifortigas. Ankoraŭ unu fojon—bonan nokton! Kaj benu min, se vi ankoraŭ mem Deziras havi benon de l' ĉielo. (Montrante sur Polonion) Ha, tiun ĉi sinjoron mi domaĝas. 200 Ĉiel' decidis puni min per li Kaj lin per mi; mi estis por li vipo,— Sed mi servanto ankaŭ por li estos. Por li mi zorgos kaj por lia morto Respondos mi. Adiaŭ, bonan nokton! La sola amo faris min kruela; Malbona estas la komenco,—poste Ankoraŭ io pli malbona venos... Ankoraŭ unu vorton!
Reĝino	Kion fari?
Hamleto	Ne tion, kion mi al vi parolis. 210 La bela reĝo vin denove tenu En siaj brakoj kaj karese pinĉu Al vi la vangojn, nomu vin kateto; Por kelke da adultaj dolĉaj kisoj, Por ludo per la malbenitaj fingroj En via nuko vi al li malkovru La tutan veran staton, ke mi estas Freneza ne en vero, sed nur ŝajne, El ruzo. Estus certe tute bone, Ke vi al li raportu tuj pri ĉio. 220 Ĉar kia do reĝino, bela, ĉasta} Kaj saĝa volus kaŝi al la bufo, Al la vesperto tiajn gravajn faktojn? Ne, ne! Kovrilon de la korbo levu, Ellasu la birdetojn kaj, simile Al la simio, rampu mem internen, Por fari provojn, kaj en la kaptilo Vi poste perdu vian propran kapon.
Reĝino	Ne, estu tute certa! Se la vortoj Prezentas spiron kaj la spiro vivon,— 230 Mi pli ne havas vivon, por elspiri Parolon vian.
Hamleto	Mi Anglujon iras; Ĉu vi jam scias?
Reĝino	Ha, jes, mi forgesis. Ĝi estas jam afero decidita.
Hamleto	Jam la leteroj estas sigelitaj; Amikoj du, al kiuj mi konfidas Precize tiel, kiel la lacertoj, Ricevis komision kunveturi, Kiel heroldoj, por al mi la vojon Al la kaptilo ebenigi. Bone! 240 Amuzo estos, kiam la ministo Per forto de la propra sia pulvo En la aeron flugos; kontraŭ minoj Mi faras minojn iom pli profundajn, Mi eksplodigos ilin ĝis la luno. Ho, estas tre amuze vidi, kiel Du ruzoj reciproke sin renkontas. (Levante la korpon de Polonio) Kaj vi, sinjor', al mi klopodon faras; Mi trenos vin en plej proksiman ĉambron. Patrin', adiaŭ! Bonan al vi nokton! 250 La kortegano tie ĉi nun estas Silenta kaj sekreta serioze, Li, kiu tiom amis babiladi! Nu, venu do, mi kaŝos vin, amiko, Patrino, bonan nokton! (Ili disiras. Hamleto trenas kun si la korpon de Polonio.)