Hamleto, reĝido de Danujo/Akto IV

by William Shakespeare

Akto II

Indekso : Hamleto, reĝido de Danujo de William Shakespeare Tradukita de L. L. Zamenhof

Akto V

Sceno I

Akto IV, Sceno I

Ĉambro en la palaco.

La Reĝo, la Reĝino, Rosenkranz kaj Güldenstern.

Reĝo	(al la reĝino) En viaj ĝemoj estas ia senco; Kaj mi ĝin devas scii; kie estas La filo via?
Reĝino	(al Rosenkranz kaj Güldenstern)  Mi vin petas, lasu Nin solajn por momento. (Ambaŭ foriras)  Ha, sinjoro! Teruran nokton devis mi travivi!
Reĝo	Per kio? kio estas kun Hamleto?
Reĝino	Li furiozas, kiel mar' kaj vento En reciproka veta batalado. En sovaĝeco sia li ekaŭdis, Post la tapiŝo bruon, kaj rapide 10 Li sian glavon tiris, kriis: «rato!» Kaj en la flamo de l' frenezo sia Mortigis la maljunan Polonion.
Reĝo	Terura faro! Tio nin atingus, Se tie starus ni. Danĝere estas Lin lasi plu en tia libereco. Al vi, al mi, al ĉiuj ĝi minacas. Ho ve, sur kiu kuŝas respondeco Por tiu sanga faro? Jes, sur mi: Mi el singardo devis lin enŝlosi 20 Kaj teni malproksime de la homoj; Sed mia amo estis tiel granda, Ke mi ne volis agi laŭ prudento. Kaj kiel posedanto de malsano, Kaŝinda por la mondo, mi ĝin lasis Konsumi en sekreto mian vivon. Kie li estas?
Reĝino	La malvivan korpon Li ien trenis for; kaj, kvazaŭ grano Da pura oro en amaso kota, La saĝo kaj la koro por momento 30 En li ekbrilis: pente li ekploris.
Reĝo	Gertrudo, venu! Antaŭ ol la suno Sin kaŝos post la montoj, li jam estos Sur ŝipo; kaj teruran lian faron Per ĉiuj artoj kaj aŭtoritato Ni penos senkulpigi.—Güldenstern! (Rosenkranz kaj Güldenstern venas.) Vi ambaŭ iru kaj helpantojn prenu! Hamleto en atako de frenezo Mortigis Polonion kaj fortrenis Kun si la korpon de la mortigito. 40 Nun iru, serĉu lin, kun li parolu, La korpon do venigu en preĝejon. Mi petas vin, rapidu! (Rosenkranz kaj Güldenstern foriras.)  Nun, Gertrudo, Ni vokos ĉiujn saĝajn konsilistojn, Rakontos ni al ili la aferon: Kio fariĝis, kion ni intencas. Per tio la serpento-kalumnio, Portanta sian langon la venenan Rapide de poluso al poluso Kiel la pafo de la pafilego, 50 Indulgos eble nian puran nomon Kaj malaperos sendanĝere. Venu! Teruro kaj interna batalado Turmentas mian koron kaj animon. (Ambaŭ foriras.)

Sceno II

Akto IV, Sceno II

Alia ĉambro en la palaco.

Hamleto venas.

Hamleto	Bone kaŝita!
Rosenkranz & Güldenstern	(Post la sceno) Hamleto! Princo Hamleto!
Hamleto	Silentu! Kia bruo? Kiu vokas Hamleton? Ha, jen ili venas. (Rosenkranz kaj Güldenstern eniras.)
Rosenkranz	Kion vi, princo, faris kun la korpo de Polonio?
Hamleto	Aligis lin al la tero, al kiu li estas parenca.
Rosenkranz	Montru al ni la lokon, por ke ni povu ĝin preni kaj porti en la preĝejon.
Hamleto	Ne kredu!
Rosenkranz	Kion ne kredi?
Hamleto	Ke mi vian sekreton povas gardi kaj mian ne. Cetere lasi sin eldemandi de spongo! Kion povas tiam respondi filo de reĝo?
Rosenkranz	Ĉu vi pensas, ke mi estas spongo, princo? 10
Hamleto	Jes, sinjoro, spongo, kiu ensuĉas la mienon, la favorojn kaj la ordonojn de la reĝo. Sed tiaj servantoj faras al la reĝo la plej bonan servon en la fino. Li konservas ilin, kiel simio la bongustan pecon en la angulo de sia buŝo: plej antaŭe en la buŝon, por plej poste esti englutita. Kiam li bezonos tion, kion vi kolektis, tiam li povas vin nur ekpremi, kaj tiam vi, spongo, estos denove seka.
Rosenkranz	Mi vin ne komprenas, princo.
Hamleto	Estas al mi tre agrable: en malsaĝaj oreloj aluda parolo dormas.
Rosenkranz	Princo, diru al ni, kie estas la korpo, kaj poste venu kun ni al la reĝo.
Hamleto	La korpo estas ĉe la reĝo, sed la reĝo ne estas ĉe la korpo. La reĝo estas objekto...
Güldenstern	Objekto, princo?
Hamleto	Kiu estas nenio. Venu al li. Kaŝu vin, vulpo, aliaj ĝin sekvu! (Ĉiuj foriras.)

Sceno III

Akto IV, Sceno III

Alia ĉambro en la palaco.

La reĝo kaj korteganoj.

Reĝo	Mi lasis lin alveni, kaj la korpon Mi lasis serĉi. Ho, kia danĝero, Se li tiel libere promenados! Kaj tamen ni ne povas kun li agi Laŭ tuta severeco de la leĝo: Lin amas la amaso la malsaĝa,— Ĝi juĝas per okulo, ne per kapo, Ĝi vidas la grandecon de la puno, Kaj pri la kulpo ĝi ne volas pensi. Nun tiu ĉi forsendo devas ŝajni 10 Trankvila rezultato de pripenso. Malbonon per malbono ni forigos Aŭ per nenio. (Venas Rosenkranz.)  Ha, nu kio estas?
Rosenkranz	Pri tio, kien metis li la korpon, Ne povis ni sciiĝi.
Reĝo	Kaj li mem?
Rosenkranz	Li estas, reĝo, tie ĉi, sub gardo, Ĝis vi ordonos.
Reĝo	Oni lin venigu.
Rosenkranz	He, Güldenstern, la princon enkonduku! (Eniras Güldenstern kun Hamleto.)
Reĝo	Nu, Hamleto, kie estas Polonio?
Hamleto	Ĉe la vespermanĝo. 20
Reĝo	Ĉe la vespermanĝo?
Hamleto	Ne kie li manĝas, sed kie li estas manĝata. Kolekto da saĝaj kavaliroj en formo de vermoj venis nun al li kun vizito. Tuŝante la manĝadon, tiuj ĉi vermetoj estas la plej grandaj potenculoj. Ni nutras la bestojn, por nutri nin mem; kaj nin mem ni nutras por la vermoj. La grasa reĝo kaj la malgrasa almozulo estas nur du diversaj manĝospecoj, difinitaj por unu sama tablo: tio ĉi estas la fino de ĉio.
Reĝo	Ho, Dio, Dio!
Hamleto	Jen homo kaptas fiŝojn per la vermeto, kiu manĝis reĝon, kaj manĝas poste la fiŝon, kiu manĝis tiun vermon.
Reĝo	Kion vi volas diri per tio ĉi?
Hamleto	Nenion, mi volis nur montri al vi, ke reĝo povas vojaĝi tra la intestoj de almozulo.
Reĝo	Kie estas Polonio?
Hamleto	En la ĉielo. Sendu tien, por rigardi. Se via sendito tie lin ne trovos, tiam serĉu lin mem en alia loko. Sed se vi en la daŭro de monato lin ne trovos, vi lin eksentos per la nazo, kiam vi iros sur la ŝtuparon de la galerio.
Reĝo	(Al kelkaj korteganoj) Iru, serĉu lin tie.
Hamleto	(Al la korteganoj) Li atendos. 30 (Kelkaj korteganoj foriras.)
Reĝo	Hamleto, pro sendanĝereco via Al ni tre kara, kiel via faro Sincere nin doloras, vi nun devas Post la terura faro tre rapide Veturi for. Vi tial vin pretigu; La ŝipo jam atendas vin, la vento Favoras, kaj vi nun en bona horo Anglujon forveturos.
Hamleto	Anglujon?
Reĝo	Jes, Hamleto.
Hamleto	Bone. 40
Reĝo	Nun vi scias nian intencon.
Hamleto	Mi vidas anĝelon, kiu ilin vidas. Sed bone! Anglujon! Adiaŭ, kara patrino!
Reĝo	Via amanta vin patro, Hamleto.
Hamleto	Mia patrino. Patro kaj patrino estas geedzoj; geedzoj estas kiel unu korpo: sekve, mia patrino. Ni veturu Anglujon!
Reĝo	(Al Rosenkranz kaj Güldenstern) Vi sekvu lin kaj logu al la ŝipo. Rapidu: ĝis vespero li jam devas Troviĝi sur la maro. Ne prokrastu! Jam ĉio estas preta al veturo. Rapidu, mi vin petas! (Rosenkranz kaj Güldenstern foriras.)  Vi, Anglujo, Se mia amo estas por vi kara— 50 Vi taksi ĝin ja povas, ĉar ankoraŭ Ja ne paliĝis la cikatro, kiun La dana glavo al vi akre donis, Kaj la tribut' estimon vian montras— Vi tiam ne malŝatos la ordonon, En mia skribo klare esprimitan,— Kaj morto al Hamleto! Ho, Anglujo, Plenumu plej rapide mian peton! Li kiel febro mian sangon batas... Vi devas min sanigi. Dum li vivas, 60 Feliĉon mi neniam povas trovi. (Foriras.)

Sceno IV

Akto IV, Sceno IV

Ebenaĵo en Danujo.

Fortinbras kaj militistaro en marŝo.

Fortinbras	Salutu, kapitan' en mia nomo La reĝon de Danujo kaj raportu, Ke Fortinbras' laŭ la promeso lia Deziras havi nun akompanantojn Por la trairo de la dana lando. Vi scias, kie vi nin povos trovi. Se lia reĝa moŝto ekdeziros Kun ni paroli, ni laŭ nia ŝuldo Tuj lin salutos. Tiel vi raportu.
Kapitano	Mi faros, princ'.
Fortinbras	(Al la soldatoj) Antaŭen! Ne rapidu! 10 (Li foriras kun la soldatoj. Hamleto, Rosenkranz, Güldenstern kaj aliaj venas.)
Hamleto	Sinjoro, kies tiuj ĉi soldatoj?
Kapitano	De la norvego.
Hamleto	Kien ili iras?
Kapitano	Kontraŭ Polujon.
Hamleto	Kaj sub kia estro?
Kapitano	Sub la norvega princo Fortinbras.
Hamleto	Ĉu vi deziras per milito preni Polujon tutan aŭ nur liman pecon?
Kapitano	Por al vi diri tute puran veron, Ni iras pro peceto nur malgranda, Pli pro la nomo, ol pro la profito. Eĉ kvin dukatojn mi por ĝi ne donus. 20 Kaj se ĝin vendi, ĝi al la norvego Aŭ al la polo certe pli ne donus.
Hamleto	La poloj sekve ĝin eĉ ne defendos.
Kapitano	Ho ne, ili kolektis jam soldatojn.
Hamleto	(Flanken) Du mil animojn, dudek mil dukatojn Sendube kostos tiu ĉi disputo! Ulcero de bonstato kaj de paco,— Interne krevas, se eksteren morto Ne vokas ĝin. (Laŭte) Mi dankas vin, sinjoro!
Kapitano	Feliĉan vojon! (Foriras.)
Rosenkranz	Princo, ni atendas. 30
Hamleto	Mi baldaŭ sekvos; iru vi antaŭe. (Rosenkranz kaj la aliaj foriras.) Ha, ĉio plendas kontraŭ mi, riproĉas Severe por prokrasto de la venĝo! Por kio taŭgas homo, se la tempon Li uzas nur por manĝi kaj por dormi? Nenio pli ol bruto! La Kreinto Al ni kapablon de pensado donis, Por povi vidi posten kaj antaŭen, Li donis al ni saĝon ne por tio, Ke ĝi en ni sen uzo pereadu. 40 Ĉu mi ĝin nomos bruta forgesado? Ĉu mi ĝin nomos tima dubo, kiu Tro longe pensas pri la rezultato,— Pripensemeco tia en si havas Kvaronon nur de la prudento vera Kaj tri kvaronojn de malnobla timo. Por kio mi nun vivas? Por eterne Nur ripetadi: «Tion ĉi vi faru»— Kaj tamen resti sen farado, kiam Por ĝi mi havas kaŭzon kaj la volon 50 Kaj forton kaj rimedojn por plenumi! Kaj ĉio min instigas! Jen ekzemplo: Mi vidis nun potencan soldataron,— Ĝin juna princ' kondukas; en gloramo Li riskas por la duba rezultato Kuraĝe sian vivon, li ne timas Klopodojn kaj danĝerojn,—kaj pro kio? Pro nuksa ŝelo! Esti vere granda Signifas: sin ne movi sen bezono, Sed eĉ pro pajlo forte ekbatali, 60 Se ĝin postulas la honor'. Kaj mi? La morto de la patro, malhonoro De la patrino, sango kaj prudento Instigas min,—kaj mi nenion faras! Kun honto antaŭvidas mi la morton De dudek mil soldatoj, kiuj iras Pro bagatelo, pro fantom' de gloro Al tombo. Kaj la pec', pro kiu ili Batalas, ne sufiĉas eĉ por doni Al ili ĉiuj lokon por batalo 70 Aŭ por enpreni ĉiujn mortigotajn! De nun, ho mia kapo, vi laboru Nur por la venĝo, aŭ ekdormu tute! (Foriras.)

Sceno V

Akto IV, Sceno V

Elsinoro. Ĉambro en la palaco.

La reĝino kaj Horacio.

Reĝino	Ne, ne! Ne volas mi kun ŝi paroli.
Horacio	Ŝi forte petas, ŝia stato estas Tre kompatinda.
Reĝino	Kion do ŝi volas?
Horacio	Ŝi ĉiam pri la patro nur parolas; Ŝi diras, ke la mond' estas kruela; Ŝi ĝemas kaj la bruston al si batas; Ŝin bagatel' ĉagrenas; ŝi parolas Delire kaj sen ia klara senco, Kaj tamen ŝiaj vortoj la aŭdanton Kondukas al konkludoj. Kungluante 10 La sencon de la vortoj, la mienojn, La signojn, la aludojn, oni povas Ne scii difinite, sed supozi Tre multe da malbono. Estus bone Kun ŝi paroli, ĉar ĉe la popolo Tumulton povus veki ŝiaj vortoj.
Reĝino	Enlasu ŝin! (Horacio foriras.)  Al la anim' malsana Aperas ĉie signoj de danĝero; La kulpo estas tiel timoplena, Ke per kaŝado ĝi sin nur malkaŝas! 20 (Venas Horacio kun Ofelio.)
Ofelio	Kie estas la bela reĝino de Danujo?
Reĝino	Kiel vi fartas, Ofelio?
Ofelio	(Kantas) Mia kara, mia belo Estis brava juna dano; Portis plumojn sur ĉapelo Kaj bastonon en la mano.
Reĝino	Ha, mia kara fraŭlino, kion signifas tiu ĉi kanto?
Ofelio	Kion? Mi petas vin, aŭdu: (Kantas) Vane estas la espero: Li jam mortis, ne revenas! 30 Lian kapon kovras tero, La piedojn ŝtono tenas.
Reĝino	Sed diru al mi, Ofelio...
Ofelio	Mi petas vin, aŭskultu. (Kantas) Ĉemizeton oni metis... (Eniras la reĝo.)
Reĝino	Ha, mia edzo, rigardu!
Ofelio	(Kantas) Sur karulon inter ploroj; Sur la tombon oni ĵetis Multon el la kampaj floroj.
Reĝo	Kiel vi fartas, kara fraŭlino? 40
Ofelio	Mi dankas! Tre bone. Oni diras, ke la strigo estis filino de bakisto. Ha, sinjoro, ni scias, kio ni estas, sed ni ne scias, kio ni povas fariĝi. Bonan apetiton!
Reĝo	Ŝi ne povas forgesi la patron.
Ofelio	He, ni ne parolu pri tio ĉi; sed se oni vin demandos, kion ĝi signifas, tiam diru: (Kantas) En la tag' de Valenteno Mi al mia la trezoro Venis frue en mateno, Por saluti vin el koro. Tuj li levis sin kaj diris: «Venu, venu, amikino!» Ŝi eniris, sed eliris 50 Jam virino, ne knabino.
Reĝo	Kara Ofelio!
Ofelio	Por kio la ĵurado? Mi tuj finos. (Kantas) Fi do, hontu! Tiel agi! Vi ja trompis min sen koro! Amon viroj povas pagi Per depreno de l' honoro! Vi edziĝi min promesis, Kaj la vorton vi ne tenis. Kaj li respondas: 60 He, mi ŝercis kaj mi ĉesis... Kial do vi al mi venis?
Reĝo	Ĉu jam longe ŝi estas en tia stato?
Ofelio	Mi esperas, ke ĉio ankoraŭ estos bona. Ni estu nur paciencaj. Kaj tamen mi ne povas deteni min de ploro, kiam mi pensas, ke ili metis lin en malvarman teron. Al mia frato mi devos ĉion raporti, kaj vin mi dankas por la bona konsilo. Donu mian kaleŝon! Bonan nokton, sinjorinoj! Bonan nokton, ĉarmaj sinjorinoj! Bonan nokton, bonan nokton!
Reĝo	(Al Horacio) Vi sekvu ŝin kaj gardu ŝin atente. (Horacio foriras.) Ĝi estas la veneno de malĝojo; La morto de la patro ĉion kaŭzis. Gertrudo, kiam venas la suferoj, Ho ve, ne izolitaj ili venas, Sed en amaso. Ŝia patro mortis, 70 La filo via estas forsendita— Li mem sovaĝe kaŭzis la forsendon— Kaj la popol' tumultas en supozoj Pri l' morto de l' honesta Polonio. Ni faris neprudente, ke ni kaŝis La veran kaŭzon de la morto lia: Jen Ofelio perdis la prudenton, Sen kiu ni ne estas pli ol bestoj, Kaj—la plej grava—ŝia frato venis Sekrete el Francujo, li miregas, 80 Indignas, kaj nun en la urbo fluas Paroloj plej venenaj jam pri l' morto De Polonio. Manko de klarigo Jam faris, ke sur nin la tutan kulpon De la mistera morto oni ĵetis. Gertrudo mia kara, kiel stari Trankvile kontraŭ tiom malfeliĉoj. (Post la sceno oni aŭdas bruon.)
Reĝino	Ho, kia, bruo? Kia tumultego? (Nobelo eniras.)
Reĝo	Rapide la gardistojn! Lasu gardi La pordon! Kio estas?
Nobelo	Mia reĝo, 90 Rapide kuru! Savu vin, ho reĝo! La ocean', el bordo elirinte, Ne pli sovaĝe glutas l' ebenaĵon, Ol nun Laerto kun terura bando Atakas vian tutan servantaron. Lin la popolo nomas reĝo; kvazaŭ La mondo nun denove komenciĝus Kaj kvazaŭ malaperis nun subite La historio kaj la tradicioj, Kreintoj kaj subtenoj de la indo, 100 Nun ili krias: Ni elektu reĝon! Laerto estu reĝo! Kiel tondro Rebruas, ĉie flugas nun la krio: Laerto estu reĝo!
Reĝino	Ili vigle Atakas laŭ malvera postesigno. Sed vi eraras, hundoj de Danujo! (Bruo post la sceno.)
Reĝo	La pordoj elbatitaj! (Venas Laerto armita kaj multaj Danoj.)
Laerto	Kie estas Li, tiu reĝo?—Iru for, sinjoroj!
Danoj	Ne, ni vin sekvos, ni vin ne forlasos!
Laerto	Mi petas.
Danoj	Bone, se vi tiel volas. 110 (Ili eliras el la ĉambro.)
Laerto	Mi dankas vin. Vi gardu post la pordo!— Malnobla reĝo, vi al mi redonu La patron!
Reĝino	Ho, Laerto, trankviliĝu!
Laerto	Se unu gut' de l' sango mia restus Trankvila, tiam estus mi bastardo: Trompita edzo estus mia patro, Malĉasta estus la patrino mia, Se nun mi povus resti pli trankvila.
Reĝo	Laerto, kio kaŭzis tian grandan Ribelon nun de via flank'? Gertrudo, 120 Vi trankviliĝu, vi nenion timu Pro la persono mia. Dio gardas La reĝojn: kiam la perfid' ekvidas Apenaŭ tion, kion ĝi intencis, L' intenco falas for.—Laerto, diru, Pro kio vi indignas?—Lasu lin, Gertrudo mia!—Diru, juna homo!
Laerto	La patro mia kie estas?
Reĝo	Mortis.
Reĝino	Sed ne de lia mano.
Reĝo	Lasu lin Demandi tiom, kiom li deziras. 130
Laerto	Sed kiel kaj en kia maniero? Per ruzaj vortoj vi min ne dolĉigos! For fideleco! Ĵuroj al l' infero! Pieco, konscienco,—iru ĉio Al la diabloj en la profundaĵon! Kondamnon mi ne timas; mi renversos La tutan mondon,—venu, kio volas! Nur venĝon mi avidas, plenan venĝon Por mia patro!
Reĝo	Kiu vin retenos?
Laerto	Nur mia volo, sed ne la ordono 140 Eĉ de la tuta mondo. La rimedojn Mi tiel uzos, ke nenio restos.
Reĝo	Aŭskultu min, Laerto! Se vi volas La puran veron scii pri la morto De via patro, ĉu la venĝo via Decidis, se vi venkos en la ludo, Egale la koleron vian verŝi Sur malamikojn kaj sur la amikojn?
Laerto	Nur sur la malamikojn.
Reĝo	Ĉu vi volas Ekkoni ilin?
Laerto	Kaj al la amikoj 150 Mi vaste tuj malfermos miajn brakojn Kaj mi per mia sango ilin nutros.
Reĝo	Tre bone! Nun denove vi parolas Kiel fidela filo kaj bonega Nobelo. Ke en mort' de via patro Mi estas plej senkulpa kaj per ĝi Mi estas mem tuŝita tre dolore,— Vi tion baldaŭ juĝos mem kaj vidos La veron tute klare.
Danoj	(Post la sceno)  Lasu ŝin!
Laerto	He, kio? Kia bruo? (Eniras Ofelio, fantazie ornamita per herboj kaj floroj.)
Laerto	Elsekiĝu, 160 Vi, mia cerbo! Larmoj la plej salaj, Bruligu al mi tute la okulojn!— Je Dio! Frenezeco via estos Al ni pagita, ho, fratino mia, Pagita kare, ĝis en la pesilo Fortege malleviĝos la kaliko! Ho, Maja rozo, ho, infano ĉarma, Ho, Ofelio, ho, fratino kara! Ĉielo! ĉu la saĝo de knabino Formortas ankaŭ tiel facilege, 170 Kiel la vivo de maljuna homo? En am' naturo estas delikata: Ŝi sendas for post la amat' perdita Plej karan havon, kiun ŝi posedas.
Ofelio	(Kantas plende) Oni lin portis al tombo senvorte, (Ridante) Ha, ha, ha, ha, ha, ha, ha! (Plende) Kaj oni ploris tre forte, tre forte... Adiaŭ, mia kolombo!
Laerto	Se en prudento plena vi instigus Al venĝo min, ne tiel ĝi efikus! 180
Ofelio	Vi devas kanti: «En la teron, en la teron!» Ho, kiel la rado al tio ĉi sonoras! Ĝi estas la malfidela administratoro, kiu ŝtelis la filinon de sia sinjoro.
Laerto	Sensenca io, tamen pli ol io.
Ofelio	(Al Laerto) Jen estas rosmareno, ĝi estas por memoro: mi petas vin, kara mia koro, memoru min! Kaj jen estas miozoto, pro la fideleco.
Laerto	Sentenco en la frenezo: fideleco kaj memoro kunigitaj.
Ofelio	(Al la reĝo) Jen estas fenkolo por vi kaj akvilegio. (Al la reĝino). Jen estas ruto por vi kaj ankaŭ iom por mi.—Vi povas porti vian ruton kun ia speciala signo. (Al Laerto.) Jen estas krizantemo,—mi volis doni al vi kelke da violoj, sed ili ĉiuj velkis de la tempo, kiam mia patro mortis.—Oni diras, ke li bone finis. (Kantas) Ĉar karulo mia estas Mia tuta ĝojo.
Laerto	Malĝojo kaj suferoj, eĉ frenezo Al ŝi nur donas ĉiam novan ĉarmon.
Ofelio	(Kantas) Kaj li jam neniam revenos? 190 Kaj li jam neniam revenos?  Ho ve, li jam mortis,  Lin oni forportis, Ni lin jam revidos neniam!  La barbo la bela,  Buklaro la hela... Li mortis, li mortis por ĉiam!  Mi ploras sen celo...  Ho, bona ĉielo, Pro lia animo mi petas. 200 Kaj pro la animoj de ĉiuj homoj. Mi preĝas. Dio vin savu! (Foriras.)
Laerto	Vi vidas? Dio!
Reĝo	Lasu min, Laerto, Paroli iom pri doloro via; Al mi la rajton mian ne rifuzu. Sed iru kaj inter amikoj viaj Elektu la plej saĝajn,—ili juĝu Nun inter vi kaj mi. Se ili trovos, Ke mi en la afero estas kulpa, Mi tiam estas preta al vi doni La regnon, kronon, mian propran vivon; 210 Sed se ne tiel,—tiam vi konsentu Al ni oferi pli da pacienco, Ni tiam penos, kune laborante, Per venĝo trankviligi vian koron.
Laerto	Ĝi estu tiel!—Ho, la maniero De lia mort', kaŝita enterigo,— Sen glavo, sen insigno aŭ ornamo Super la tombo, sen ceremonioj Kaj sen funebraj formoj kaj parado,— De l' ter' al la ĉiel, ĝi laŭte krias, 220 Ke mi ne lasu ĉion sen kalkulo.
Reĝo	Postulu la klarigon. Sur la kapon De la kulpul' la puna glavo falos. Mi petas, sekvu min. (Ĉiuj foriras.)

Sceno VI

Akto IV, Sceno VI

Alia ĉambro en la palaco.

Horacio kaj servanto.

Horacio	Kun mi paroli iu volas? Kiu?
Servanto	Maristoj. Ili diras, ke por vi Leterojn ili havas.
Horacio	Ili venu! (La servanto foriras.) Neniu en la tuta mondo, ŝajnas, Saluton ian povus al mi sendi, Se ne Hamleto. (Eniras du maristoj.)
Unua maristo	Dio benu vin, sinjoro!
Horacio	Kaj vin ankaŭ!
Unua maristo	Li tion faros, sinjoro se ĝi plaĉos al Li. Jen estas letero por vi, sinjoro. Ĝi estas de la sendito, kiu devis veturi Anglujon, se via nomo estas Horacio, kiel oni diris al mi.
Horacio	(legas) «Horacio, kiam vi tralegos tiun ĉi leteron, penu, ke tiuj ĉi maristoj venu al la reĝo; ili havas leterojn por li. Apenaŭ ni estis du tagojn sur la maro, forte armita korsaro komencis ĉasi nin: ĉar nia ŝipo iris tro malrapide, ni vole-ne-vole devis montri kuraĝon, kaj en la daŭro de la batalo mi transiris sur la ŝipon de la korsaro; en tiu sama momento ili forlasis nian ŝipon, kaj tiel mi sola fariĝis ilia kaptito. Ili agis kun mi kiel bonkoraj friponoj, sed ili sciis, kion ili faras; mi devas pagi al ili per bona servo. Zorgu, ke la reĝo ricevu la leterojn, kiujn mi sendas, kaj venu al mi kun tia rapideco, kvazaŭ vi kurus de la morto. Mi diros al vi en la orelon tiajn vortojn, kiuj tute surdigos vin, kaj tamen ili estas ankoraŭ tro malmultepezaj en komparo kun sia enhavo. Tiuj ĉi homoj alkondukos vin al la loko, kie mi estas. Rosenkranz kaj Güldenstern daŭrigas sian vojaĝon Anglujon: pri ili mi povas multe diri al vi. Adiaŭ. Eterne, kiel vi scias, la via—Hamleto.» 10 (Al la maristoj.) Nun venu, ni transdonos la leterojn, Kaj tiom pli rapide, ke ni iru Al tiu, kiu ilin al vi donis. (Ĉiuj foriras.)

Sceno VII

Akto IV, Sceno VII

Alia ĉambro en la palaco.

La reĝo kaj Laerto.

Reĝo	Nun via konscienco mem ja devas Min senkulpigi, kaj en vian koron Vi devas min kiel amikon meti, Ĉar vi ja aŭdis per oreloj propraj, Ke tiu sama, kiu vian patron Mortigis, volis min mem pereigi.
Laerto	Plu mi ne dubas. Tamen al mi diru, Pro kia kaŭzo tian grandan krimon, Intencon tre danĝeran kaj punindan Vi lasis sen konvena puno, kiun 10 Postulis via saĝo, via indo?
Reĝo	Pro du apartaj kaŭzoj, kiuj eble Al vi aperos forte sensignifaj, Por mi do ili estas forte gravaj. Patrino lia amas lin varmege Kaj certe ne transvivus lian punon; Kaj, mi—ĉu el pasio aŭ el virto— Al ŝi mi estas tiel alligita, Ke, kiel stelo nur en sia rondo Sin povas movi, tiel mi sen ŝi 20 Ne povas vivi. Kaj la dua kaŭzo, Pro kiu mi silentis, estas tio, Ke lin tre amas la popolamaso: La mankojn liajn la popolo trempas En sian amon, kiu, kvazaŭ fonto, Turnanta lignon en malmolan ŝtonon, El la mallaŭdo faras laŭdon, tiel, Ke miaj sagoj, tro malmultepezaj Por tia vento, ne la celon trafus, Sed al pafarko mia returniĝus. 30
Laerto	Kaj tiel mi la noblan patron perdis, Kaj tiel senespere nun pereis Fratino mia, kiu la plej alte En nia tempo staris, kvazaŭ luma Modelo, por elvoki imitadon. Sed venĝo venos!
Reĝo	Dormu nur trankvile. Ne pensu vi, ke mi kreita estas El tia velka ŝtofo, ke mi lasos Al la danĝero pinĉi mian barbon Kaj prenos ĝin por ŝerco. Baldaŭ aŭdos 40 Vi iom pli. Mi amis vian patron, Kaj ankaŭ ĉiu amas ja sin mem; El tio, mi esperas, vi komprenos... (Eniras sendito.)
Reĝo	Nu, kio nova?
Sendito	Via reĝa moŝto, Leteroj de Hamleto; jen por vi, Kaj jen por la reĝino.
Reĝo	De Hamleto? Sed kiu do alportis la leterojn?
Sendito	Mi aŭdis, ke maristoj; mi ne vidis. Al mi Klaŭdio ilin donis, kiu Ricevis ilin de la alportintoj. 50
Reĝo	Laerto, aŭdu! (Al la sendito.) Vi jam povas iri. (La sendito foriras. La reĝo legas.) «Potenca reĝo! Sciu, ke mi nuda estas realportita en vian landon. Morgaŭ mi petos la permeson veni antaŭ viajn reĝajn okulojn, kaj tiam mi havos la honoron raporti al vi la kaŭzon de mia subita kaj stranga reveno.—Hamleto.» Nekompreneble! Ĉu ili revenis? Kio fariĝis? Kiel? Povas esti, Ke ĉio estas trompo?
Laerto	Ĉu vi konas La skriban karakteron de l' letero?
Reĝo	Ĝi estas mano de Hamleto. «Nuda!» Videble sola, sen siaj gardantoj! Ĉu vi al mi konsili ion povas?
Laerto	Ne, mi nenion scias. Sed li venas! Pli freŝa nun fariĝas mia koro, 60 Mi ĝojas, ke mi rekte al li iros Kaj diros al li: «tion ĉi vi faris!»
Reĝo	Se tion vi decidis—kaj alie Vi ja ne povas agi—ĉu vi volas, Ke mi al la renkonto vin preparu?
Laerto	Jes, mia reĝo, se nur ne al paco Vi volas min prepari.
Reĝo	Nur al paco Kun via propra saĝo kaj animo. Se li revenis laca de vojaĝo Kaj plu ne volos ree forveturi, 70 Mi inklinigos lin al unu provo, De mi jam tre mature pripensita, Ĉe kiu li pereon ne evitos; Kaj lia morto estos tiel glata, Ke eĉ ne estos ombro de suspekto. Eĉ la patrino ruzon ne divenos Kaj nomos ĝin nur bato de la sorto.
Laerto	Mi vin obeos, reĝo, tiom pli, Se vi aranĝos la aferon tiel, Ke li per mi ricevu sian morton. 80
Reĝo	Jes, ĝuste tiel. Kiam vi forestis, La famo multe gloris vin pro io, Per kio vi laŭ famo multe brilas. Hamleto aŭdis vian gloron; ĉiuj Talentoj viaj kune kolektitaj Ĉe li envion tian ne elvokis, Kian elvokis tiu unu sola Talento, kiun mi ne multe ŝatis.
Laerto	Pri kia do talento vi parolas?
Reĝo	Ludilo bagatela de l' juneco, 90 Kaj tamen ankaŭ grava, ĉar la plumoj Kaj la rubandoj al la junularo Konvenas en ne malpli alta grado, Ol la manteloj kaj la varmaj peltoj Konvenas al maturaj maljunuloj.— Jen antaŭ du monatoj nin vizitis el Normandujo unu kavaliro. Mi bone konas francojn el milito, Mi scias, kiel bone ili rajdas; Sed tiu ĉi bravulo certe povus 100 Konkuri eĉ kun la diablo mem: Li kvazaŭ mem alkreskis al la selo Kaj kun ĉevalo sia elfaradis Li tiel miregindajn artifikojn, Ke oni povus pensi, ke li mem Prezentas vivan parton de l' ĉevalo. Kaj la imago mia mem ne povis Elpensi eĉ en pura fantazio Pli lertajn kaj mirindajn artifikojn, Ol tiuj, kiujn li al ni prezentis. 110
Laerto	Kaj li normando estis?
Reĝo	Jes, normando.
Laerto	Mi estas preta ĵuri, ke ĝi estis Lamordo.
Reĝo	Jes, li mem.
Laerto	Mi konas lin. Li estas efektive la juvelo De la nacio sia.
Reĝo	Li rakontis Al ni pri vi, kaj li vin forte laŭdis Pro via majstra arto en skermado, Precipe per rapiroj. Li certigis, Ke estus tre belege, se troviĝus Ankoraŭ unu homo, kiu povus 120 Kun vi kuraĝi stari al batalo. Li ĵuris, ke en lia tuta lando Skermantoj la plej bonaj ne posedas Eĉ la duonon de lerteco via. Raportoj liaj vekis en Hamleto Envion tiel grandan, ke de tiam En tago kaj en nokto li senĉese Nur sopiradis, ke vi la plej baldaŭ Revenu, por ke li kun vi ekprovu Batalon. Nun konkludo plej natura... 130
Laerto	Konkludo? Kia?
Reĝo	Diru nun, Laerto, Ĉu via patro estis al vi kara? Aŭ kiel la malĝojo sur pentraĵo Vi estas nur vizaĝo, sed sen koro?
Laerto	Por kio la demando?
Reĝo	Mi ne tial Demandas vin, ke mi eĉ iom dubus Pri via amo al la patro; tamen Mi scias, ke la amo ofte estas Nur sklavo de la tempo: ĝi naskiĝas Per tempo, kaj la sperto ankaŭ montras, 140 Ke tempo ĝin tre ofte moderigas Kaj eĉ estingas ĝian tutan flamon. Jes, en la mezo de la ama flamo Troviĝas preskaŭ ĉiam ia speco De meĉa debrulaĵo, kiu baldaŭ La helan flamon forte mallumigas. Nenio restas en bonec', eterna: Boneco tro matura baldaŭ mortas De l' prem' de sia propra troforteco. Se oni volas agi, oni agu 150 En la minutoj de la volo, ĉar La volo povas baldaŭ malfortiĝi, Trovante tiom da malhelpoj, kiom Troviĝas langoj, manoj kaj okazoj. Kaj tiam la deziro kaj la devo Fariĝas nur sopiro fanfarona, Sopiro sen plenumo faciliga. Sed nun al la afero! Jen Hamleto Revenos baldaŭ. Kion vi intencas Nun fari, por vin montri inda filo 160 De via kara patro, sed per faroj Pli ol per nudaj vortoj?
Laerto	Lin mortigi, Se eĉ en la preĝejo.
Reĝo	Mi konsentas, Ke la krimulo en nenia loko Rifuĝon devas trovi kaj la venĝo Ne devas scii limojn. Sed, Laerto, Se tion ĉi vi faros, tiam vi Ja devos mem vin kaŝi en la domo. Hamleto, reveninte, devas scii, Ke vi jam estas tie ĉi. Ni faros, 170 Ke oni antaŭ li vin forte laŭdos Kaj la lertecon vian en skermado Al li oni prezentos en koloroj Ankoraŭ pli brilantaj kaj pli helaj, Ol tion faris eĉ la franco mem. Per unu vorto—ni aranĝos tiel, Ke vi batalos ambaŭ, kaj ni faros Konkursan veton pri la kapoj viaj. Kun sia karaktero la sincera, Libera, nobla kaj nesupozema, 180 Li ne esploros certe la rapirojn; Vi dume povos ŝanĝi la rapirojn, Anstataŭ la malakra preni akran Kaj per ekbato lerta inde pagi Al li por morto de la patro via.
Laerto	Mi faros ĝin, kaj eĉ por tiu celo Mi ŝmiros per veneno mian glavon. Ĉar unu ĉarlatano al mi vendis Rimedon tian, ke se oni trempas En ĝin nur la pinteton de tranĉilo 190 Kaj gratas nur sangeron el la haŭto,— Nenia sanigilo en la mondo Plu povos savi de senduba morto. Per tiu ĉi veneno mi nun ŝmiros La pinton de la glavo mia tiel, Ke se mi eĉ facile lin ekgratos, Li tuj pereos per senduba morto.
Reĝo	Mature ni pripensi ankaŭ devas Diversajn cirkonstancojn, kiuj povas Al la ating' de nia celo helpi. 200 Se nia entrepreno ne prosperus Aŭ se per nelerteco en plenumo Montriĝus nia penso kaj intenco,— Pli bone tiam estus ne komenci. Kaj tial nia plano devas havi Eliron en rezervo por l' okazo, Se la unua provo ne prosperos. Ni ĝin pripensu! Jen, kion ni faros: Ni en solena formo faros veton Pri tiu, kiu el vi ambaŭ venkos. 210 Kaj kiam vi de la batalo estos Tre varmigitaj kaj soifaj (penu, Ke tio estu) kaj li volos trinki, Mi tiam lasos doni al li glason Da vino jam tiele preparita, Ke se li nur eĉ guton de ĝi trinkos, Li ne evitos plu la morton, kiun La bato via eble ne alportis. Sed aŭdu! Kia bruo? (Eniras la reĝino.)
Reĝo	Nu, reĝino?
Reĝino	Unu malĝojo sekvas tuj la duan! 220 Laerto, la fratino via mortis!
Laerto	Fratino mia mortis? Kiel? Kie?
Reĝino	Saliko staras super la rivero Kaj speguliĝas en la pura akvo; Ŝi tie plektis fantaziajn kronojn El plej diversaj floroj de la kampo. Ŝi rampis sur la arbon, por dispendi Sur la branĉaro siajn kronojn; tiam Sub ŝi rompiĝis la malforta branĉo, Kaj kune kun la kronoj ŝi rapide 230 En la riveron falis. Ŝiaj vestoj Sin disetendis kaj malgrandan tempon Kvazaŭ sirenon ŝin ankoraŭ portis, Dum ŝi kantadis melodiajn kantojn, Danĝeron sian tute ne sentante, Kvazaŭ la akvo estus ŝia hejmo. Sed baldaŭ ŝiaj vestoj, penetritaj Per peza akvo, ŝin malsupren tiris, La malfeliĉan, al terura morto.
Laerto	Kaj ŝi droniĝis?
Reĝino	Jes, ho ve, droniĝis! 240
Laerto	Vi havas nun tro multe jam da akvo, Fratino malfeliĉa.—tial larmojn Mi nun retenas! Tamen la naturo Konservas sian moron, kion ajn La honto dirus. Ili nur foriru— En ni montriĝos tuj la virineco.— Adiaŭ, reĝo! Flamaj vortoj volas El mi eksplodi, se malsaĝaj larmoj Nur ilin ne estingos. (Foriras.)
Reĝo	Ni lin sekvu! Kun granda malfacilo kvietigis 250 Mi lian furiozon! Nun mi timas, Ke ĝi denove blinde ne eksplodu,— Ni tial sekvu lin rapide! (Ambaŭ foriras.)