Hamleto, reĝido de Danujo/Akto V

by William Shakespeare

Akto IV

Indekso : Hamleto, reĝido de Danujo de William Shakespeare Tradukita de L. L. Zamenhof

Sceno I

Akto V, Sceno I

Tombejo.

Eniras du tombistoj kun fosiloj.

Unua tombisto	Ĉu ŝi ricevos kristanan enterigon, kiam ŝi ja intence foriris en la mondon de la feliĉuloj?
Dua tombisto	Mi diras al vi, ŝi ricevos, faru do rapide ŝian tombon. La juĝisto pripensis la okazon kaj decidis, ke oni devas enterigi ŝin kristane.
Unua tombisto	Kiel do ĝi povas esti, kiam ŝi dronigis sin ne pro defendo?
Dua tombisto	Nu, oni trovis, ke tiel.
Unua tombisto	Sed ili simple ne konas la leĝon. Ĉar konsideru: se mi konscie min dronigas, tio ĉi estas ago, kaj ago havas tri partojn: ĝi konsistas el agado, farado kaj plenumado. Sekve ŝi intence sin dronigis.
Dua tombisto	He, aŭskultu do, kolego-fosisto...
Unua tombisto	Sed permesu! Jen estas la akvo—bone; jen estas la homo—bone. Se la homo iras al tiu ĉi akvo kaj sin mem dronigas, tiam estas certa—ĉu li volas aŭ ne—ke li iras. Rimarku bone! Sed se la akvo iras al li kaj dronigas lin, tiam li ne dronigas sin mem. Sekve kiu ne estas kulpa en sia propra morto, tiu ne ĉesigas sian propran vivon.
Dua tombisto	Ĉu tiel diras la leĝo?
Unua tombisto	Kompreneble, ke tiel diras la leĝo pri la mortintoj.
Dua tombisto	Ĉu vi volas scii la veron? Se ŝi ne estus nobelulino, oni ŝin ankaŭ ne enterigus en orda maniero. 10
Unua tombisto	Ĉu vere? Estas ja granda maljustaĵo, ke la grandaj homoj en tiu ĉi mondo havas pli da rajto por sin dronigi kaj pendigi, ol la aliaj kristanoj. Venu, prenu la fosilon! Neniu en la mondo estas pli antikva nobelo, ol la ĝardenistoj, fosistoj kaj tombistoj: ili daŭrigas la profesion de Adamo.
Dua tombisto	Ĉu Adamo estis nobelo?
Unua tombisto	Kompreneble! Ĉu vi estas idolano? Ĉu vi havas nenian ideon pri la Biblio? En la Biblio estas ja dirite: ĉiuj nobeloj devenis de Adamo. Kiel do li povis esti ne nobelo? Mi faros al vi alian demandon: se vi ĝin ne bone respondos al mi, tiam konfesu...
Dua tombisto	Nu, demandu!
Unua tombisto	Kiu konstruas pli fortike, ol la masonisto, ŝipofaristo aŭ ĉarpentisto?
Dua tombisto	La faristo de pendigiloj, ĉar lia konstruaĵo supervivas milojn da ĝiaj loĝantoj.
Unua tombisto	Bona spritaĵo, je Dio, ĝi plaĉas al mi. La pendigilo estas bona; sed kiel ĝi estas bona? Ĝi estas bona por tiuj, kiuj estas malbonaj. Sed nun vi estas malbona, se vi diras, ke la pendigilo estas pli fortika, ol la preĝejo, sekve la pendigilo estus bona por vi. Ankoraŭ unu fojon al la demando! Respondu!
Dua tombisto	Kiu konstruas la plej fortike?
Unua tombisto	Jes, diru ĝin al mi, kaj mi vin regalos.
Dua tombisto	Ha, atendu, mi jam scias! 20
Unua tombisto	Nu, diru!
Dua tombisto	Al la diablo! Mi efektive ne scias. (Eniras Hamleto kaj Horacio.)
Unua tombisto	Ne rompu al vi vane la kapon, la azeno ja ne iros pli rapide, kiom ajn vi lin batos; kaj se iu vin poste demandos, kiu konstruas la plej fortike, tiam respondu: la tombisto. La domoj, kiujn li konstruas, restas al la posedantoj por eterne. Iru nun en la drinkejon kaj alportu al mi mezureton da brando. (Dua tombisto foriras.)
Unua tombisto	(Fosas kaj kantas) En la junaj miaj tagoj Mi amadis kaj kantadis Kaj en ĉiuj miaj agoj Mi mezuron ne sciadis.
Hamleto	Ĉu tiu ĉi sentaŭgulo ne konscias, per kio li sin okupas! Li fosas tombon kaj kantas!
Horacio	La kutimo faris lin indiferenta por tio ĉi.
Hamleto	Tiel ĉiam estas: ju malpli ia mano laboras, des pli delikata estas ĝia sento. 30
Unua tombisto	(Kantas) Maljuneco-lamulino Kaptis min per osta mano, Kaj al ĉio venis fino,— Restis ĝemoj kaj malsano. (Li elĵetas kranion.)
Hamleto	Tiu ĉi kranio havis iam langon kaj ankaŭ povis kanti! Kiel la malnoblulo ĵetas ĝin sur la teron, kvazaŭ ĝi estus kranio de Kajeno, la unua mortiginto! Tio ĉi eble estis la kapo de ia politikulo, kaj nun tiu ĉi azeno lin superruzas; ĝi eble estis la kapo de tia homo, kiu volis esti pli granda ol Dio mem,—ne vere?
Horacio	Povas esti.
Hamleto	Aŭ de ia kortegano, kiu sciis diradi: «Bonan matenon, via princa moŝto! Kiel vi fartas, plej estiminda princo?» Aŭ eble ĝi estis eminenta sinjoro, kiu forte laŭdadis la ĉevalon de alia eminenta sinjoro, dezirante ricevi ĝin donace? Ne vere?
Horacio	Jes, princo.
Hamleto	Jes, jes, kaj nun li estas apartenaĵo de sinjoro vermo; sendenta kaj batata sur la vangojn per la fosilo de tombisto. Efektive glora ŝanĝiĝo; se ni nur povus ĝin vidi en plena tuteco. Ĉu tiuj ĉi ostoj meritis nenion alian, ol ke oni ludu per ili keglojn? Mia propra kranio min doloras, kiam mi pri tio ĉi pensas.
Unua tombisto	(Kantas) Pala korpo senkolora 40 Kaj ĉemizo sen ornamoj Kaj foset’ malbonodora Estas fin’ de ĉiuj amoj. (Elĵetas ankoraŭ unu kranion.)
Hamleto	Jen denove unu kranio! Kial ĝi ne povus esti kranio de leĝoscienculo? Kie nun estas liaj leĝoj, liaj rimedoj, liaj artifikoj, liaj okazoj? Kial li nun permesas al tiu ĉi maldelikata sentaŭgulo bati lin per malpura fosilo sur la cerbujon kaj ne minacas meti plendon kontraŭ li pro ofendo per faroj? Hm! Tiu ĉi sinjoro eble estis siatempe granda aĉetisto de bienoj, kun ĉiaj hipotekoj, depagoj, aĉetaj dokumentoj kaj juĝaj posedigoj. Ĉu tio ĉi nun estas lia lasta aĉeto kaj la akira rezultato de ĉiuj liaj dokumentoj, ke oni nun lian riĉan kranion plenigas per bonspeca koto? Ĉu ĉiuj liaj administratoroj kaj farmantoj ne donas al li el ĉiuj liaj bienoj pli ol pecon da tero, havantan la longon kaj larĝon de paro da kontraktaj paperoj? Eĉ la dokumentoj de transdono de ĉiuj liaj bienoj apenaŭ povus ĉiuj trovi sufiĉe da loko en tiu ĉi kesto; kaj la posedanto mem ne ricevas por si pli da loko? Bele!
Horacio	Eĉ ne peceton pli, mia princo.
Hamleto	Ĉu pergameno ne estas farata el ŝafa felo?
Horacio	Jes, princo, kaj ankaŭ el felo de bovidoj.
Hamleto	Ŝafoj kaj bovidoj estas tiuj, kiuj en ĝi serĉas certecon. Mi iom parolos kun tiu ĉi tombisto.—He, homo! kies tombo tio ĉi estas?
Unua tombisto	Mia, sinjoro, (Kantas) Kaj foset’ malbonodora 50 Estas fin’ de ĉiuj amoj.
Hamleto	Certe ĝi estas via, ĉar vi troviĝas en ĝi. Sed kiu en ĝi kuŝos?
Unua tombisto	Espereble ne vi kaj ankaŭ ne mi, kvankam mi troviĝas en ĝi. Kaj tamen ĝi estas mia.
Hamleto	Ne ĵetu tro da malsaĝaĵoj el via tombo.
Unua tombisto	Mi devas ja purigi la tombon de ĉio, kio enfalas en ĝin.
Hamleto	Por kia homo vi fosas la tombon?
Unua tombisto	Ne por homo.
Hamleto	Nu, do, por kia homino?
Unua tombisto	Ankaŭ ne por homino.
Hamleto	Kiun do oni tie ĉi enterigos? 60
Unua tombisto	Iun, kiu estis virino, sed nun jam estas malviva viando.
Hamleto	Kiel plaĉas al vi la bravulo? Ni devas kontroli ĉiun vorton, ĉar alie li nin batos per silaboj. Efektive, Horacio, mi en la lastaj jaroj rimarkis, la mondo fariĝis tiel sprita, ke la piedo de vilaĝano sentime premas la kalojn de kortegano.—Kiel longe vi estas jam tombisto?
Unua tombisto	Ĝuste de tiu tago, en kiu nia estinta reĝo venkis Fortinbrason.
Hamleto	Kiel longe estas jam de tio ĉi?
Unua tombisto	Ĉu vi tion ĉi ne scias? Ĉiu malsaĝulo ja tion ĉi scias. Tio ĉi estis en tiu sama tago, en kiu naskiĝis la princo Hamleto, tiu sama, kiu nun freneziĝis kaj estas sendita Anglujon.
Hamleto	Ha, tiel! Kial do oni sendis lin Anglujon?
Unua tombisto	Nu, tial, ĉar li estas freneza. Oni volas, ke li tie denove saĝiĝu; kaj se li ne resaĝiĝos, tiam ankaŭ ne estos granda malfeliĉo.
Hamleto	Kial?
Unua tombisto	Tie tio ĉi estos ne rimarkebla, ĉar tie ĉiuj estas frenezaj.
Hamleto	Kiel li freneziĝis? 70
Unua tombisto	Tre strange, oni diras.
Hamleto	En kio do konsistis la strangeco?
Unua tombisto	En tio, ke li perdis la saĝon.
Hamleto	Sur kia punkto li freneziĝis?
Unua tombisto	Certe sur ia punkto de la tero de Danujo, en kiu mi jam tridek jarojn estas tombisto.
Hamleto	Kiel longe homo kuŝas en la tero, antaŭ ol li tute forputriĝas?
Unua tombisto	Se li ne forputriĝis antaŭ la morto—ni ja en la nuna tempo ofte vidas tiajn korpojn, kiuj apenaŭ eltenas ĝis la enmeto—li povas kuŝi ok ĝis naŭ jarojn; ledisto certe kuŝos naŭ jarojn.
Hamleto	Kial li pli longe, ol aliaj?
Unua tombisto	He, sinjoro, lia profesio tiel tanas al li la felon, ke ĝi longan tempon kontraŭstaras al akvo, kaj la akvo la plej rapide detruas la korpojn de sinjoroj la mortintoj. Jen estas kranio, kiu kuŝis en la tero dudek tri jarojn.
Hamleto	Al kiu ĝi apartenis? 80
Unua tombisto	Al unu malsaĝa spritulo. Kiel vi pensas, al kiu ĝi apartenis?
Hamleto	Nu, mi ne scias.
Unua tombisto	La diablo lin prenu, la sentaŭgulon! Li unu fojon verŝis al mi botelon da vino sur la kapon. Tio ĉi estis la kranio de Jorik, la amuzisto de la reĝo.
Hamleto	Tiu ĉi kranio?
Unua tombisto	Jes, ĝuste tiu ĉi.
Hamleto	(Prenas la kranion.) Lasu nin vidi ĝin! Ha, malfeliĉa Jorik! Mi konis lin, Horacio: persono de senfine gaja humoro, plena de plej belaj spritaĵoj. Mil fojojn li portadis min sur la dorso, kaj nun kia terura vido! La koro al mi premiĝas. Tie ĉi pendis la lipoj, kiujn mi kisadis tiom ofte. Kie nun estas viaj spritaĵoj, viaj artifikoj, viaj kantoj, viaj fulmoj de gajeco, ĉe kiuj la tuta tablo eksplodadis per rido? Ĉu restis neniu el ili, por nun ŝerci pri via propra malsaĝa vido? Ĉio forputris? Nun iru en la ĉambron de eminenta sinjorino kaj diru al ŝi, ke kiom ajn ŝi sin ŝmiros, ŝi tamen en la fino ricevos tian vizaĝon; ridigu ŝin per tio ĉi!—Estu tiel bona, Horacio, diru al mi jenon...
Horacio	Kion, mia princo?
Hamleto	Ĉu vi pensas, ke ankaŭ Aleksandro la Macedona havis tian elrigardon en la tero?
Horacio	Ĝuste tian saman.
Hamleto	Kaj tian odoron? Fi! (Forĵetas la kranion.) 90
Horacio	Ĝuste tian, mia princo.
Hamleto	Al kia abomeninda difino ni venas, Horacio! Kial la imago ne povas sekvi la noblan polvon de Aleksandro ĝis la momento, kiam ĝi ŝtopas truon en ia mizera dometo?
Horacio	Tio ĉi estus tro fantazia.
Hamleto	Ne, certe, tute ne. Oni povus modeste sekvi lin ĝis tiu loko kaj ĉiam gvidi sin per la estebleco. Ekzemple tiel: Aleksandro mortis, Aleksandro estis enterigita, Aleksandro turniĝis en polvon; la polvo estas tero; el tero ni faras argilon: kial do per la argilo, en kiun li turniĝis, oni ne povus ŝtopi barelon? La granda Cezaro, mortinte, nun estas argilo, Por truo de muro li servas nun kiel ŝtopilo. La peco da ŝtof’, antaŭ kiu tremadis la tero, Mizeran dometon nun gardas de pluva aero. Tamen silentu! silentu! Flanken! Jen venas la reĝo! (Venas en procesio pastroj k. t. p. Oni portas la korpon de Ofelio.) (Laerto, la reĝo, la reĝino, korteganoj.)
Hamleto	Jen la reĝino, la kortego! Kiun 100 Funebre ili akompanas? Tamen Sen ordinaraj la funebraj moroj? Ĝi montras, ke mortinto la portata Per propra mano sian vivon finis. De alta tamen rango! Ni atendu Kaj ni rigardu! (Iras kun Horacio flanken.)
Laerto	Kiaj nun ankoraŭ Ceremonioj?
Hamleto	Jen estas Laerto, Tre nobla juna homo. Vidu!
Laerto	Kiaj Ceremonioj decas nun ankoraŭ?
Unua pastro	Ni el funebraj la ceremonioj 110 Plenumis ĉion, kio al ni estas Nur permesita: ŝia morto estis De karaktero duba; se ne ŝanĝus Ordono alta la kutiman ordon, Ŝi devus kuŝi ĝis la lasta juĝo En ter' ne sanktigita, kaj nur ŝtonojn Sur ŝian tombon oni devus ĵeti Anstataŭ sanktaj preĝoj de kristanoj; Al ŝi do oni donis pli, ol dece; Knabinan ŝian kronon, kaj la tombon 120 Per ĉastaj floroj oni nun ornamis, En sanktan teron oni ŝin enmetis Ĉe sonorado religia.
Laerto	Sekve Nenio pli jam estas permesita?
Pastro	Nenio pli. Ĉar ni ja malsanktigus Per tio la servadon de mortintoj, Se ni al ŝi ekkantus rekviemon Simile al mortintaj en pieco.
Laerto	Vi metu ŝin en teron, kaj violoj Elkreskos el plej ĉasta ŝia cindro! 130 Mi al vi diras, ho, senkora pastro, Anĝelo ŝi, fratino mia, estos, Dum vi en la infero brulos.
Hamleto.	Kio? La bela Ofelio?
Reĝino	(Ĵetante florojn)  Ho, plej dolĉa, Adiaŭ! Mi esperis, ke vi estos Edzino kara de Hamleto mia; Esperis mi ornami vian kronon De fianĉino, dum, ho ve, mi nun Ornamas vian tombon!
Laerto	Ho, centoble Malben' centobla falu sur la kapon 140 De tiu, kiu per la krim' terura De vi la saĝon rabis! For la teron! Ne ŝutu,—mi ankoraŭ unu fojon Al mia koro volas ŝin alpremi. (Ensaltas en la tombon.) Nun ŝutu teron, kiom ajn vi volas, Sur ŝin kaj min, ĝis el la ebenaĵo Vi faros monton ĝis la alta pinto De la Olimpo.
Hamleto	Kiu estas tiu, Kies doloro tiel laŭte sonas Kaj kies krio flugas ĝis la steloj 150 Kaj volas en terur' ilin haltigi? Jen estas mi, Hamleto. (Ensaltas en la tombon.)
Laerto	Ha, tre bone! Pereu, malbenita! (Ĵetas sin sur Hamleton.)
Hamleto	Tia preĝo Ne estas ĝusta. Mi vin petas, prenu La manon vian for de mia kolo, Ĉar kvankam mi ne estas flamiĝema, Danĝere tamen estas min ataki, Kaj mi al vi konsilas: for la manon!
Reĝo	Disigu ilin!
Reĝino	Ho, Hamlet', Hamleto!
Ĉiuj	Sinjoroj...
Horacio	Kara princo, trankviliĝu! 160 (Kelkaj korteganoj disigas la batalantojn, kaj ili eliras el la tombo.)
Hamleto	Ne, mi pro tio ĉio kun li batalos, Ĝis la minuto lasta de la vivo!
Reĝino	Pro kio do, ho mia kara filo?
Hamleto	Mi amis Ofelion; kvardek miloj Da fratoj kun ilia tuta amo La amon mian kune ne atingus. (Al Laerto) Vi kion volas?
Reĝo	Ha, li freneziĝis!
Reĝino	Ho, lasu lin, mi petas vin, Laerto!
Hamleto	(Al Laerto) Ĉe la diabloj ĉiuj! Diru, kion Vi volas fari? Plori? aŭ batali? 170 Aŭ fasti? aŭ disŝiri sin? Eltrinki La tutan Nilon? Manĝi krokodilojn? Mi tion ankaŭ faros. Ĉu vi venis, Por verŝi larmojn? Saltas en la tombon, Por min inciti? Lasu vin enfosi En ŝian tombon,—mi ĝin ankaŭ faros; Se vi pri montoj babiladas, lasu Nin superŝuti per tiom da tero, Ke sin la loko levu ĝis la suno Kaj la plej altaj montoj en komparo 180 Kun ĝi aperu kiel veruketoj. Vi fanfaronas,—mi ĝin ankaŭ povas.
Reĝo	Ĝi estas nur frenezo.
Reĝino	La atako En li momenton tiel furiozas, Sed baldaŭ li denove trankviliĝas, Simile al kvieta kolombino Post la elkovo de la kolombidoj.
Hamleto	(Al Laerto) Aŭskultu do, sinjoro! Kia estas La kaŭzo, ke vi tiel min renkontas? Mi ĉiam amis vin,—sed ni ĝin lasu. 190 Se Herkuleso mem kontraŭbatalus, La kat' miaŭas, hundo devas boji. (Foriras.)
Reĝo	Mi petas vin, lin sekvu, Horacio! (Horacio foriras.) Laert', nia parolo de hieraŭ Fortigi devas vian paciencon; Ni agos nun rapide.—Vi, Gertrudo, Vi metu gardon ĉirkaŭ via filo. (Al Laerto.) La tombo havos vivan monumenton. La horo de trankvilo baldaŭ venos; Ĝis tiam ni bezonas paciencon. (Ĉiuj foriras.)

Sceno II

Akto V, Sceno II

Ĉambro en la palaco.

Hamleto kaj Horacio.

Hamleto	Sufiĉe nun pri tio. Ni transiru Nun al la pluaj faktoj. Vi memoras, Pri kio mi rakontis?
Horacio	Mi memoras.
Hamleto	En mia brusto estis ia speco De batalado. Mi ne povis dormi; Kaj al mi ĉiam ŝajnis, ke mi kuŝas En stato pli malbona, ol krimuloj En la katenoj. Tiam en la kapon Kuraĝa pens' al mi subite venis... Kaj dank' al la kuraĝa mia penso: 10 Ĝi savis min! Jes, penso malprudenta Al ni tiele servas iafoje, Kiam profundaj planoj detruiĝas; Kaj ni el tio vidas, ke Diaĵo Direktas nian sorton, se ni mem Eĉ de la celo nin malproksimigas.
Horacio	Tre ĝuste.
Hamleto	La mantelon de ŝipano Sur min ĵetinte, el kajuto mia Palpante mi elrampis, trovis ilin, Forkaptis la paketon, kiun ili 20 Kun si tre garde portis, kaj returne En ĉambron mian iris. Mia timo Forgesis ĝentilecon, kaj kuraĝe Mi dissigelis la paketon. Tie Mi trovis, ho, amiko mia kara, Brilantan, grandan reĝan malnoblaĵon! Ĝi estis... jes... ordono plej severa, Per multo da motivoj ornamita Pri la feliĉo de la Dana regno Kaj de Anglujo ankaŭ, kaj cetera 30 Kaj tiel plu... nu jes,—per unu vorto: Ke oni tuj, sen perdo de la tempo, Eĉ ne lasante al l' ekzekutisto Minuton, por akrigi la hakilon, Tuj post eliro mia sur la bordon, Dehaku tuj al mi la kapon.
Horacio	Dio! Ĉu povas esti?
Hamleto	Jen, rigardu mem, Jen estas la papero, legu poste. Vi volas scii, kion mi nun faris?
Horacio	Jes, mi vin petas.
Hamleto	Kiam mi min vidis 40 Subite en kaptilo, mia kapo Komencis vive ludi sen prologo Kaj trovis baldaŭ ĝustan la rimedon. Mi min sidigis kaj elpensis baldaŭ Alian tekston por letero tiu Kaj skribis ĝin tre bele kaj tre pene, Kiel skribisto profesia. Iam Mi pensis, kiel niaj grandsinjoroj, Ke bele skribi estas ne konvena Por eminentaj homoj; tamen nun 50 La belskribado multe al mi servis. Vi volas certe scii la enhavon De la letero mia?
Horacio	Certe, princo.
Hamleto	Plej prema peto al la angla reĝo, Ke, se Anglujo volas plue resti Fidela tributulo de Danujo, Se inter la Anglujo kaj Danujo La amikeco floru kiel palmo, Se paco ĉiam ambaŭ la popolojn Per bela krono ligu plej trankvile, 60 Kaj kun aliaj multaj tiaj «se»,— Li devas tuj post lego de la skribo, Ne pripensante kaj ne prokrastante, La alportintojn de l' dirita skribo Mortigi plej rapide, ne donante Al ili eĉ minuton, por plenumi Konfeson antaŭmortan.
Horacio	Tamen kiel Sigelis vi la skribon?
Hamleto	La ĉielo En tio ankaŭ jam antaŭe zorgis: En mia sako trovis sin okaze 70 Malnova sigelil' de mia patro Kun la insigno de la danaj reĝoj. Mi faldis la leteron ĝuste tute Simile al antaŭa la letero, Subskribis ĝin simile kaj sigelis Kaj metis sur la lokon de antaŭe. Kaj la subĵeton oni ne rimarkis. En la sekvanta tago havis lokon Batalo nia mara kun korsaroj,— Kaj kio estis plu—vi ĝin jam scias. 80
Horacio	Kaj Güldenstern kaj Rosenkranz pereis?
Hamleto	Amiko mia, ili mem sin tiris Al tiu ĉi afero, tial min La konscienco mia ne riproĉas: Ilia morto estis ja kaŭzita De propra tro fervora enmiksiĝo. Por sklavemuloj estas tre danĝere Sin meti inter la flamantaj pintoj De glavoj de potencaj kontraŭuloj.
Horacio	Kiela reĝo!
Hamleto	Nun la reĝo mem 90 Alproksimigis min al mia celo. Se li mortigis krime mian patron, Se li patrinon mian malĉastigis, Sin metis malhelpante inter miaj Esperoj kaj elekto de l' popolo Se li kun ruz' al mia propra vivo Tiel perfide volis fari finon: Ĉu mi ne havas rajton al li doni Per mia mano merititan pagon? Kaj ĉu ne estos peko, se ni lasos 100 Al tiu kankro mordi plu ankoraŭ Viandon nian?
Horacio	Baldaŭ li ricevos Raporton pri la manier', en kiu Ordono lia estis plenumita.
Hamleto	Jes, baldaŭ; sed la intertempo tamen Al mi ja apartenas. Homa vivo Ne estas ja fortika; vi kalkulu Nur unu—jam la vivo ne ekzistas. Nur unu cirkonstanco min doloras, Ke mi ofendon faris al Laerto! 110 En lia malfeliĉo mi ja vidas La preskaŭ spegulitan historion De tio, kion mem mi devis sperti. Mi lin estimas; sed la nekonvena Fanfaronado lia kun doloro Min indignigis ĝis sinforgesado.
Horacio	Ha, iu venas! Haltu, princo! (Eniras Osrik.)
Osrik	Mi gratulas vian princan moŝton je la reveno Danujon.
Hamleto	Mi dankas vin profunde, sinjoro. (Al Horacio) Ĉu vi konas tiun ĉi kulon?
Horacio	Ne, princo. 120
Hamleto	Tiom pli bone por vi, ĉar estas malvirto koni lin. Li posedas multe da tero kaj tre fruktoporta: se besto estas reĝo de bestoj, ĝia manĝujo staros apud la manĝilaro de la reĝo. Li estas pigo, sed, kiel mi diras al vi, benita per vastaj posedaĵoj de koto.
Osrik	Plej amata princo! Se via princa moŝto havus liberan tempon, mi dezirus komuniki al vi ion de lia reĝa moŝto.
Hamleto	Mi akceptos ĝin kun plena atento, sinjoro. Metu vian ĉapelon sur ĝian lokon: ĝi estas difinita por la kapo.
Osrik	Mi dankas al via princa moŝto,—estas tre varme.
Hamleto	Ne, mi certigas vin, ke estas tre malvarme; la vento estas norda.
Osrik	Estas efektive sufiĉe malvarme, mia princo.
Hamleto	Kaj tamen ŝajnas al mi, ke estas tre sufoke kaj varmege, aŭ mia temperamento....
Osrik	Eksterordinare, via princa moŝto, estas tre varmege—en certa maniero—mi ne povas diri kiel. Kara princo, lia reĝa moŝto ordonis al mi sciigi vin, ke li faris grandan veton pro via kapo. La afero estas sekvanta...
Hamleto	Mi petas vin, ne forgesu! (Devigas lin meti la ĉapelon sur la kapon.)
Osrik	Permesu al mi, via princa moŝto, mi certigas vin, ke tiel estas por mi pli oportune. Antaŭ mallonga tempo en la kortegon alvenis Laerto: mi ĵuras, perfekta kavaliro, kun la plej bonegaj distingiĝoj, kun brilanta teniĝo kaj eksteraĵo. En efektivo, por esprimi sin inteligente, li estas la modelo de boneduka maniero de vivado, ĉar vi trovos en li la kuniĝon de ĉiuj talentoj, kiujn juna kavaliro nur povas deziri posedi. 130
Hamleto	Li nenion perdas per via buŝo, sinjoro, kvankam mi scias, ke ĝi estas tro granda kalkula problemo, se oni volus kunmeti plenan registron de liaj bonaj ecoj. Kaj ankaŭ tiam la rakonto ne prezentus ankoraŭ la plenan grandecon de lia efektiva indo. Parolante en la plena seriozeco de laŭdado, mi vidas en li spiriton tre grandan, kaj liaj internaj talentoj estas laŭ mia opinio tiel grandaprezaj kaj maloftaj, ke, por esprimi sin pri li vere, nur lia spegulo prezentas ion similan al li, ĉio alia prezentus nur ombron de li.
Osrik	Via princa moŝto parolas pri li la puran veron.
Hamleto	Kaj la celo, sinjoro? Kial ni nun superĵetas tiun ĉi kavaliron per la kruda spirado de nia parolo?
Osrik	Kion vi pensas?
Horacio	Ĉu ne estas eble, ke ni kompreniĝadu per ia alia lingvo? Vi certe tion ĉi povos, sinjoro.
Hamleto	Por kia celo vi nomis tiun ĉi kavaliron?
Osrik	Laerton?
Horacio	Lia monujo estas jam malplena: ĉiuj liaj oraj vortoj estas jam elspezitaj.
Hamleto	Jes, tiun ĉi saman.
Osrik	Mi scias, ke vi ne scias... 140
Hamleto	Estas eble, ke vi scias, ke mi ne scias, kaj tiel plu. Sed kion do vi deziras, sinjoro?
Osrik	Vi ne scias, kian perfektecon Laerto posedas...
Hamleto	Mi ne pretendas je tia sciado, por ne egaligi min kun li en perfekteco; koni alian homon fundamente signifus koni sin mem.
Osrik	Jes, sinjoro, rilate la uzadon de bataliloj; laŭ la komuna famo li havas en tiu ĉi punkto neniun egalan al si.
Hamleto	Kia estas lia batalilo?
Osrik	Glavo kaj rapiro.
Hamleto	Sekve, laŭ viaj vortoj, du specoj de bataliloj. Nu, plu?
Osrik	La reĝo vetis kun li je ses berberaj ĉevaloj; li do, kiom mi aŭdis, donis kiel garantion ses francajn glavojn kune kun la apartenaĵo, kiel ekzemple zonoj, portiloj kaj tiel plu. Tri el tiuj ĉi subteniloj estas efektive tre agrablaj por la okulo, tre respondaj al la objektoj, senfine belaj subteniloj kaj tre bonguste aranĝitaj.
Hamleto	Kion vi nomas subteniloj?
Horacio	(Al Hamleto) Mi sciis, ke vi devos ankoraŭ plezuriĝi kun liaj komentarioj, antaŭ ol la parolo finiĝos. 150
Osrik	La subteniloj estas la portiloj.
Hamleto	Tiu ĉi esprimo estus pli konvena por la objekto, se ni povus porti ĉe nia flanko pafilegon; ĝis tiu tempo ni nomu ĝin pli bone portiloj. Sed plue: ses berberaj ĉevaloj kontraŭ ses francaj glavoj kun iliaj apartenaĵoj kaj ses bonguste aranĝitaj subteniloj; tio ĉi estas franca veto kontraŭ dana. Por kio do ili tion ĉi donis kiel garantion, kiel vi vin esprimas?
Osrik	La reĝo, sinjoro, vetis, ke Laerto en dekdu renkontiĝoj inter vi kaj li ne venkos pli ol tri fojojn; li do vetis, ke el dekdu li venkos naŭ fojojn; kaj oni povus tuj fari la provon, se via princa moŝto estus inklina.
Hamleto	Kaj se mi respondos, ke ne?
Osrik	Mi pensas, via princa moŝto, ke estus bone konsenti je tiu ĉi provo.
Hamleto	Mi nun promenados en tiu ĉi salono; kun la permeso de lia reĝa moŝto nun estas la horo, en kiu mi ĝuas freŝan aeron. Oni alportu la rapirojn; se Laerto deziras kaj se la reĝo restas ĉe sia intenco, mi penos gajni por li, se mi povos; se ne,—tiam mi forportos kun mi nur la malhonoron kaj multe da batoj.
Osrik	Tiel mi devas klarigi vian decidon?
Hamleto	En tiu ĉi senco, sinjoro, kun ornamoj laŭ via gusto.
Osrik	Mi rekomendas al via princa moŝto mian aldonitecon. (Foriras.)
Hamleto	Al viaj servoj. (Al Horacio) Li bone faras, ke li mem sin rekomendas; ĉar nenia alia buŝo servus al li por tio ĉi. 160
Horacio	Tiu ĉi birdido elrampis el la nesto kun duono de sia ova ŝelo sur la kapo.
Hamleto	Li faris ceremoniojn kun la mamo de sia patrino antaŭ ol suĉi ĝin. En tia maniero li kaj multaj aliaj de tiu sama speco, en kiujn nia pala tempo estas enamita, kaptis nur la tonon de la modo kaj la eksteran brilon de la interparolado: speco de ŝaŭma miksaĵo, kiu rampas en ĉion; sed oni pro provo nur ekspiru sur ĝin, kaj la ŝaŭmaj vezikoj krevos. (Eniras nobelo.)
Nobelo	Estimata princo, lia reĝa moŝto ricevis saluton de vi per la juna Osrik, kiu raportis al li, ke vi deziras atendi lin en la salono. Li sendas min, por demandi vin, ĉu via deziro skermi kun Laerto daŭras ankoraŭ, aŭ ĉu vi deziras por tio ĉi pli longan prokraston.
Hamleto	Mi restas fidela al miaj decidoj, ili konformigas sin al la volo de la reĝo. Se por li estas oportune, mi estas preta, nun aŭ en ĉia alia tempo, supozante, kompreneble, ke mi ĝin tiel bone povos, kiel nun.
Nobelo	La reĝo, la reĝino kaj ĉiuj volas tuj veni tien ĉi.
Hamleto	En bona horo!
Nobelo	La reĝino deziras, ke vi afable ekparolu al Laerto, antaŭ ol vi komencos batali.
Hamleto	Ŝia konsilo estas bona. (La nobelo foriras.)
Horacio	Vi perdos tiun ĉi veton, princo.
Hamleto	Mi ne pensas: de la tempo, kiam li iris Francujon, mi ĉiam ekzercadis min; ĉe tiu neegala veto mi venkos. Sed vi ne povas prezenti al vi, kiel malbone estas al mi en la koro. Tamen tio ĉi neniom malhelpas. 170
Horacio	Ne, kara princo...
Hamleto	Ĝi estas nur bagatelo sensignifa; sed ĝi estas ia speco de malbona antaŭsento, kiu virinon eble maltrankviligus.
Horacio	Se via interna sento ion diras kontraŭ tio ĉi, tiam obeu al ĝi; mi zorgos, ke ili ne venu tien ĉi, mi diros, ke vi ne estas nun disponita.
Hamleto	Tute ne! Mi aŭskultas neniajn antaŭsignojn: neŝanĝebla sorto direktas eĉ la falon de pasero. Se ĝi fariĝos nun, ĝi ne fariĝos poste; se ĝi ne fariĝos poste, ĝi fariĝos nun; se ĝi ne fariĝos nun, ĝi devas ja iam fariĝi en estonteco. Oni devas ĉiam esti preta. Ĉar nenia homo scias, kion li forlasas, kia do diferenco, se li pli frue forlasas. Ĝi estu! (Eniras la reĝo, la reĝino, Laerto, korteganoj, Osrik kaj aliaj kun rapiroj k. t. p.)
Reĝo	Hamleto, venu kaj amike prenu Tiun ĉi manon! (Metas la manon de Laerto en la manon de Hamleto.)
Hamleto	(Al Laerto)  Vi al mi pardonu, Sinjoro! mi al vi maljusta estis, Sed vi pardonu pro honoro via. La ĉirkaŭantoj scias—kaj sendube Vi ankaŭ aŭdis—mia kapo estas 180 Malsana. Mia ago, kiu forte En vi ekscitis tutan la animon Kaj la honoron,—mi pri ĝi konfesas: Ĝi estis nur frenezo. Ĉu Hamleto Laerton ekofendis? Ne! Ĉar certe Se de si mem Hamleto nun disiĝis Kaj li nur tial faris la ofendon, Ke li nun estas ne li mem,—ja tiam Ĝin ne Hamleto faris kaj Hamleto Rifuzas la ofendon. Kiu do 190 Ĝin faris? La frenezo de Hamleto. Se tiel estas, tiam li ja mem La suferanto estas. La frenezo Hamleton malfeliĉan suferigas. Kaj jen, sinjoro, antaŭ atestantoj Konfeso mia senkulpigu min Nun antaŭ la grandanimeco via, Ĉar mi la sagon pafis trans la domon Kaj trafis kontraŭvole mian fraton.
Laerto	Naturo mia, kiu la plej multe 200 Min devus instigadi al la venĝo, Nun estas jam kontentigita plene. Sed laŭ severaj leĝoj de l' honoro Ne povas mi paroli pri paciĝo, Ĝis pli maljunaj homoj de honoro Decidos ke, savante mian nomon, La pacon noble povas mi akcepti. Ĝis tiu tempo mi la amon vian Akceptos per la koro, sed batalos.
Hamleto	Volonte mi konsentas; kun konfido 210 Mi nun batalos pro l' honoro via. Nun donu la rapirojn, venu!
Laerto	Venu!
Hamleto	Mi volas esti kamp' por via gloro; Sur mia nelerteco via arto Ekbrilu, kiel stel' en nigra nokto.
Laerto	Vi mokas, princo.
Hamleto	Ne, je mia vorto!
Reĝo	Nun donu la rapirojn, juna Osrik! Vi scias ja la veton, fil' Hamleto?
Hamleto	Ho, jes! Sed vi la gajnon de la veto Konfidis ne al tute ĝusta mano. 220
Reĝo	Pro tio mi ne timas; mi ja vidis Skermadon de vi ambaŭ. Li allernis, Sed tial oni donis al ni cedon.
Laerto	(Pesante rapiron en la mano) Tro multepeza, mi alian volas.
Hamleto	Mi prenas. Ĉiuj de egala longo? (Ili preparas sin al la skermado.)
Osrik	Jes, via princa moŝto.
Reĝo	La botelojn Da vino metu prete sur la tablon! Se en l' unua fojo aŭ la dua! Hamleto trafos aŭ en tria fojo Rebatos la ekbaton, tiam tuj 230 Ektondru laŭte ĉiuj pafilegoj; La reĝo tiam trinkos pro la sano De sia fil' Hamleto kaj li ĵetos En la kalikon perlon, kies kosto Superos ĉion, kion ĝis nun havis La reĝoj de Danujo en la krono. Pretigu la kalikojn! La trumpeto Anoncu al tamburo, la tamburo Al la pafilegisto, pafilego Al la ĉielo, fine la ĉielo 240 Anoncu al la tero: nun la reĝo Pokalon malplenigas pro Hamleto!— Komencu do batalon; vi, juĝistoj, Atentu bone!
Hamleto	(Al Laerto)  Venu do, sinjoro!
Laerto	Mi estas preta, princo. (Ili skermas.)
Hamleto	Unu!
Laerto	Ne!
Hamleto	Juĝistoj diru.
Osrik	Vere, jes, trafite.
Laerto	Nu, bone! Nun ankoraŭ unu fojon!
Reĝo	Halt'! Donu vinon!—Nun, Hamleto mia, La perlo estas via. Vian sanon! Vi prenu la pokalon! (Post la sceno estas aŭdataj trumpetado kaj pafoj de pafilegoj.)
Hamleto	Ne, mi devas 250 Antaŭe fini! (Al Laerto) Venu! (Ili skermas.) Nun denove Trafite! Kion diras vi?
Laerto	Tuŝite! Tuŝite, mi konfesas.
Reĝo	Nia filo, Vi venkas.
Reĝino	Li varmiĝis, li laciĝis. Hamleto, prenu mian tukon, viŝu La ŝviton de la frunto! La reĝino Feliĉon vian trinkas nun!
Hamleto	Patrino...
Reĝo	Gertrudo, vi ne trinku!
Reĝino	Mi deziras, Permesu, mia edzo, mi vin petas.
Reĝo	(Flanken) La vino venenita! Ŝi pereis! 260
Hamleto	Patrino mia, mi ankoraŭ trinki Ne povas. Mi tuj finos.
Reĝino	Venu, filo, Mi viŝos vian ŝviton de l' vizaĝo.
Laerto	Nun mi lin trafas, reĝo.
Reĝo	Mi ne kredas.
Laerto	(Flanken) Kaj tamen kontraŭ mia konscienco!
Hamleto	Laerto, venu, nun la trian fojon! Vi ludas; mi vin petas, batu forte; Mi timas, ke vi faras kun mi ŝercojn.
Laerto	Vi pensas? Bone! (Ili skermas.)
Osrik	Sur la ambaŭ flankoj Nenia rezultato.
Laerto	Nun vin gardu! 270 (Laerto vundas Hamleton; en la flameco de la batalado ili ŝanĝas la rapirojn kaj Hamleto vundas Laerton.)
Reĝo	Disigu ilin, ili tro varmiĝis.
Hamleto	Ne, ne, ankoraŭ unu fojon!
Osrik	(La reĝino svenas.) Haltu! Rigardu la reĝinon!
Horacio	Ambaŭ sangas.— Kiel vi fartas, princ'?
Osrik	Kiel vi fartas, Laerto?
Laerto	Ve! Mi estas nun kaptita Per la kaptilo mia propra! Juste Min mem perfido mia pereigis!
Hamleto	Ha, la reĝino! Kio al ŝi estas?
Reĝo	Ŝi svenas, ĉar ŝi vidas sangon.
Reĝino	Ne! La vino, ha, la vino! Ho, Hamleto! 280 Ĝi estis venenita! Mi pereas! (Ŝi mortas.)
Hamleto	Perfido! Krimo! Fermu tuj la pordojn! Elserĉi la krimulon!
Laerto	(Laerto falas.) Jen, Hamleto: Li estas antaŭ vi. Vi jam pereis, Nenio en la mondo vin nun savos; Eĉ duonhor' da viv' al vi ne restas. La ilo de la krim' en via mano Troviĝas! sciu, ho, Hamleto nobla, Ke la rapiro estis venenita. Kontraŭ min mem sin turnis mia ruzo: 290 Rigardu, nun mi kuŝas, por neniam Leviĝi plu. Patrino via ankaŭ Nun venenita... Fino... Mi ne povas. La reĝo ĉion... Lia kulpo... Reĝo...
Hamleto	La pinto ankaŭ estas venenita? Nu, faru do, venen', laboron vian! (Trapikas la reĝon.)
Reĝo	Ho, helpu, helpu! Estas temp' ankoraŭ!
Hamleto	(Devigante la reĝon trinki el la pokalo) Vi trinku, mortigisto, adultulo, Abomeninda, malbenita dano! Eltrinku la pokalon kun la perlo! 300 Patrinon mian sekvu! (La reĝo mortas.)
Laerto	Li meritis. Li la venenon miksis por ni ĉiuj. Hamleto nobla, antaŭ nia morto Ni kore nin pardonu reciproke! Mi liberigas vian konsciencon De l' mort' de mia patro, ankaŭ vi Pardonu min pro via morto! (Li mortas.)
Hamleto	Dio Al vi pardonu plene! Mi vin sekvas.— Mi mortas, Horacio!—Nun adiaŭ, Reĝino malfeliĉa!—Kaj vi ĉiuj, 310 Vi tremas pro okazo la terura, Vi estas palaj mutaj atestantoj... Se mi nur havus tempon... Ha, la morto Arestas tre rapide... mi tre multe Al vi rakonti povus! Tiel estu! Mi mortas, Horacio, tamen vi, Vi vivas,—senkulpigu kaj klarigu Min kaj aferon mian al la homoj.
Horacio	Ho ne! Mi nun ne volas resti dano, Mi ankaŭ apartenas al romanoj: 320 Ankoraŭ restis vin' en la pokalo...
Hamleto	Ho ne, amiko! Se vi estas viro, Mi petas vin, ne tuŝu la pokalon! Ho, Dio! Kia nomo post mi restus, Se vi, la sola, kiu ĉion scias, Forlasus nun la mondon! Ho, amiko, Se vi min iam portis en la koro, Retenu vin ankoraŭ de l' ĉielo Kaj vivu en la mondo abomena, Por savi mian nomon per rakonto 330 De mia historio. (Oni aŭdas marŝon en malproksimeco kaj pafojn post la sceno.)  Kia bruo?
Osrik	La juna Fortinbras nun el Polujo Revenas post la venko kaj milite Salutas la senditojn de Anglujo.
Hamleto	Mi mortas, Horacio! La veneno Jam la spiriton mian neniigas; Kaj la sciigon el Anglujo mi Ne povas plu atendi; sed, amiko, Mi antaŭdiras, ke l' elekto falos Sur Fortinbrason; kaj la voĉon mian 340 Antaŭ la morto mi al li fordonas. Raportu al li tion ĉi kaj ankaŭ La tutan historion de la faktoj.— La resto do—silento! (Li mortas.)
Horacio	Nobla koro Nun ĉesis bati! Kara mia princo, Adiaŭ! Bonan nokton! La anĝeloj Plej puraj al vi kantu dorman kanton!— Pro kio batas la tamburo? (Marŝo post la sceno.) (Eniras Fortinbras, la senditoj de Anglujo kaj aliaj.)
Fortinbras	Kie Fariĝis la terura dramo?
Horacio	Kion Vi volas vidi? Se ian malĝojon 350 Aŭ mirindaĵon, tiam ĉesu serĉi.
Fortinbras	Ho, sangaj faroj! Ho, fiera morto, Kiela festo estas nun en via Palac' eterna, se per unu fojo Vi tiom da oferoj reĝaj buĉis?
Unua sendito	Terura vido! Ni kun la sciigoj El Anglolando venas tro malfrue. Nun estas surdaj la oreloj, kiuj Aŭskulti devus la raporton nian, Ke la ordono estas plenumita, 360 Ke Rosenkranz kaj Güldenstern ne vivas. Nu kiu al ni diros: mi vin dankas?
Horacio	Li certe ne, se li eĉ estus viva; Ĉar li mortigi ilin ne ordonis. Sed ĉar rapide post la sanga faro Revenis vi, (al Fortinbras) vi venke el Polujo, (al la senditoj) Vi el Anglujo,—tial nun ordonu Ke oni metu la mortintojn alte Sur katafalkon antaŭ la popolo Kaj mi rakontos al la nesciantoj, 370 Kiele ĉio tio ĉi fariĝis. Vi aŭdos faktojn sangajn, nenaturajn, Vi aŭdos pri okazaj juĝofaroj Kaj pri mortigoj blindaj kaj pri mortoj, Kaŭzitaj de perfido kaj de ruzo, Kaj pri insidoj, kiuj returniĝis Kaj falis sur la kapon de l' krimuloj. La tutan veron mi al vi raportos.
Fortinbras	Rapidas ni aŭskulti. Kaj kunvoku La regnajn prezentantojn al kunveno! 380 Mi nun akceptas kun malgaja koro Feliĉon mian. Sur la danan tronon Mi havas rajtojn, mi ilin prezentos, Ĉar nun l' okazo tion ĉi postulas.
Horacio	Pri tio ankaŭ ion mi parolos; Pri tio ĉi raportos mi la voĉon De tiu, kies voĉon multaj sekvos. Sed ni rapidu kun la elektado, Ĉar la spiritoj estas nun ankoraŭ Tre forte incititaj, kaj intrigoj 390 De malbonuloj povus nun facile Elvoki malfeliĉojn kaj konfuzojn.
Fortinbras	Kvar kapitanoj portu sur la trono La korpon de Hamleto: se li vivus, Sur ĝi li certe sidus la plej noble Kaj la plej reĝe. Ĉe l' funebra iro Aperu plene la parad' milita! Forprenu nun la korpojn! Tia vido Konvenus nur al kampo de milito. Ordonu nun komenci la pafadon! 400 (Funebra marŝo. Ĉiuj foriras, forportante la mortintojn. Oni aŭdas pafadon.)