Al Sinjoro Ivan Malfeliĉulo
Kara Samideano,
«Lingvon oni lernas nur por ĝia literaturo», diras ofte niaj kontraŭuloj pretendantaj, ke oni ne lernos Esperanton, ĉar en ĝi ne ekzistas literaturo. Jen estas riproĉo, kiun vi prave volis eknuligi. Mi ja ne povas deteni min diri tie ĉi, kiom ĉarma estis al mi legado de viaj rakontoj. Kun vi mi vivis rekte en la Naturo; kun vi mi sentadis ĝian profundan amemon, ĝian poezion, ĝian trankvilan feliĉecon al kiu nia senprudenta kaj malsaĝa koro miksas tro ofte malĝojon kaj suferon; kun vi ankaŭ mi penetris la karakteron apartan de l’ popolo rusa, kiun vi tiel bone konas, kiun vi pentris per sperta plumo de homo longe vivinta inter homoj kaj ame prilaborinta l’ animon de iliaj infanoj.
Sen ia dubo, kara samideano, viaj ceteraj legantoj ankaŭ ekkonscios tiun ĉi sentaron; ili kun vi, sub elŝajno de ironio, malgajiĝos al malalta idealeco de urbanoj por envii al sorto
