Paĝo:Ŝirjaev - Sep rakontoj, 1906.pdf/33

El Vikifontaro
Ĉi tiu paĝo ne estas provlegita

«La fajro, fumo, bruego de pafilegoj, la fajfo de kugloj flugantaj, la muĝo de bomboj krevantaj, la krioj de komando. Li staris en la unua vico de sia regimento. Antaŭ ili — en la malproksimeco — sin trovas la multenombra amaso de la malamikoj. Iliaj laŭtaj krioj kaj insultoj simile al eĥo malproksima estas aŭdataj de iliaj terfosaĵoj fortikaj.

Io ekbrulas en la malproksimeco, rapidas antaŭen kaj, ekfajfinte apud li mem, entrafas lian malsupran parton de l’ ventro...»

Li vekiĝis, ektremis, laŭte ekĝemis de doloro kaj ekpremis per mano la vunditan lokon, kvazaŭ la malamika kuglo ĵus vundis lin.

* * *

Alaŭdo, dorminta najbare, ekaŭdis tiun ĉi ĝemon, vekiĝis, levis singardeme la kapon, sed ĉio estis jam silenta, nenie estis vidata danĝero kaj ĝi trankviliĝis:

La sonĝo daŭriĝas: «Meztago... La sunaj radioj brulas la suferantan korpon soifantan...

— Trinki!... akvon!... — nevole elflugas peto el gorĝo lia.

Sed neniu aŭdas la voĉon de l’ heroo forlasita.

Ia bruado ŝancelis aeron silentan... la sonoj de paŝoj estas pli kaj pli aŭdeblaj. Jen iaj soldatoj, videble fremduloj, proksimiĝas, preterkondukante vunditojn... Antaŭ ĉiuj du soldatoj kondukas maljunan oficiron kun mano rompita: li kuŝigis sian kapon grizharan sur ŝultron de unu soldato kaj ion murmuretas. Poste iras silente, sin apogante je mano de kolego, unu maldika, palvizaĝa soldato juna. Liaj vizaĝtrajtoj estas malbonformigitaj de suferado turmentema: sur lia nuko estas vidata granda makulo sanga...