Nu, sinjoro Ĉester foriris kaj lia dua infano naskiĝis; tio estis knabeto egale bela, kiel la unuenaskita infaneto.
Lilio tiam havis bonan servantinon, pri kiu ŝi esperis, ke ŝi povos ŝin teni, ĝis la edzo povos sendi por venigi ŝin. Per ŝparado ŝi esperis daŭrigi la monsumon je sia dispono, ĝis la edzo sendos pluan.
Kiel longedaŭraj ŝajnis al ŝi la semajnoj, ĝis alvenis letero sciiganta, ke la edzo alvenis NovJorkon, kiu tamen ne estis la fino de lia vojaĝo.
La foreston de sia edzo ŝi forte sentis. Gis tiam kredeble ŝi ne plene konstatis, kiel necesa li fariĝis en ŝia vivo, kiom li plenigas ĝin.
Antaŭe se oni demandus al ŝi: Kiu estas al vi pli kara, via edzo aŭ via infano? Kredeble ŝi ne povus klare respondi, ĉar ambaŭ estis bezonataj, ambaŭ estis egale, se ne same, amataj. Sed jam nun ŝi sciis!
Antaŭ ĉio, ŝi sopiris al la edzo; nedormante ŝi ne povis forgesi lin; dormante ŝi sonĝis pri li. Iufoje ŝi iom penis forigi lin de siaj pensoj, ĝis la ĉiutagaj devoj estos plenumitaj, sciante, ke eĉ la fluado de la pensoj havas siajn limojn, kaj se oni tro pensas pri unu persono aŭ objekto, per tio oni malpliigas la fluadon al aliaj aferoj.
Lilio sciis, ke estas necese, ke ŝi regadu siajn
