pensojn; tamen akiri tian sinregon ne estas facile.
La leteroj alvenadis akurate per ĉiu el Usono poŝto. Iam kaj iam ili enhavis malgrandajn sumojn da mono, plejofte ili konsistis el ĉirkaŭ dek ses paĝoj plenplene surskribitaj, kaj per ili, multfoje kaj multmaniere, la edzo esprimis sian amon al la edzino kaj sian fortegan deziron revidi ŝin kaj estadi apud ŝi.
Unu tagon Lilio ricevis tre ĝojigan leteron, kiu informis ŝin, ke jam tre baldaŭ, eble post nur du-tri monatoj, la edzo sendos al ŝi sufiĉe da mono por pagi la koston de la veturo por ŝi kaj la du infanoj; ke ŝi povos veturi sur ŝipo, kies estro estas lia amiko, kaj tial ŝi jam povos fari ĉiujn necesajn preparojn por la vojaĝo, poste… ĉio estos ĝoja por ĉiam!
Ŝajnas, ke fininte skribila leteron, sinjoro Ĉester reprenis la plumon por aldoni:—Ankoraŭ unu fojon adiaŭ, kara Lilio! mi fordonus interŝanĝe Amerikon, se mi povus ree ĉirkaŭpreni vin! mi pensas, ke mi ne ree ellasus vin el miaj brakoj, se mi nur povus ankoraŭ unu fojon teni vin! Dio benu vin, karulino. Li gardu vin kaj min kaj niajn etulojn, ĝis ni povos ree renkontiĝi—sur la tero, se tio estas Lia volo, se ne, en la ĉielo!
Lilio forte ĝojis pro la sciigo kaj zorge faris la necesajn preparojn.
Kiel sopire ŝi deziris montri al sia edzo ilian knabeton, kiu ĵus atingis la aĝon de ok monatoj, ĉiutage fariĝante pli bela kaj inteligenta.
Ĉiufoje en la tago, kiam la leteroj de la edzo
