LILIO
Estis iu sabato en Anglujo, kiam la printempo preskaŭ finis sian ŝatatan taskon kovri la arbojn per la plej belaj vestoj imageblaj, el delikataj nuancoj de helverdaj folioj kaj rava floraĵo ruĝeta, blanka aŭ orkolora.
La malsekan teron la printempo tapiŝis per la plej hele verda herbo ie ajn videbla, miksita kun ridetantaj lekantetoj, netimaj ranunkoletoj tre amataj de la infanoj, kaj per bonodoraj violetoj, modeste tenantaj sin, nevolantaj sin trudi tiel, kiel faradas la primoloj, iliaj najbaroj, nek volantaj sin kaŝi en kovritaj de musko anguloj, aŭ inter ŝtonoj, kiel la filikoj, sed dezirantaj ĝui seninterrompe la ravan muzikon de la birdoj kun la murmuretado de rivereto kiel dolĉa akompanaĵo.
De tempo al tempo la helblua ĉielo kovriĝis de subita nubo, kaj refreŝiga pluveto ekfaladis. Tuj poste ĉio estis sunbrila kaj hela denove. Kelke da homoj estis ĝuantaj libertempon sur loko malproksima de Liverpolo je duhora veturado per vagonaro.
Du el ĉi tiuj ĉirkaŭvagadis brakon ĉe brako, celante trovi komfortan sidlokon, kie ili povos
