„Tion mi ne diras!” respondis la Morto, „sed unu el ili estis la floro de via propra infaneto; la sorton, la estontecon de via infaneto vi vidis!”
Terurigite la patrino kriis: „Ho, diru, kiu el ambaŭ estis mia infaneto! Savu la senkulpan estaĵon, savu ĝin el la mizero! Forprenu ĝin nur mi petegas! Ho, konduku ĝin en la regnon de Dio! Forgesu mian ploron, mian doloron, ĉion, kion mi faris kaj diris!”
„Mi ne vin komprenas!” diris la Morto. „Ĉu vi volas, ke via infaneto revenu al vi, aŭ ĉu mi ĝin forprenu kun mi?”
Tiam la patrino kunplektis siajn manojn, kaj genufleksante ŝi preĝis al Dio:
„Ne aŭskultu min, se mi postulis ion, kio estas kontraŭ Via volo! Vi sola estas superega kaj saĝa! Ne aŭskultu min, ne aŭskultu min!”
Kaj ŝi apogis la vizaĝon sur sia genuo, kaj la Morto kondukis la infaneton for, for en la nekonatan landon.
