Soldato iris marŝante sur la vojo: unu, du! unu, du! Li forvojaĝis kun tornistro sur la dorso kaj glavo ĉe la koksoj, ĉar li revenis el la milito, kaj nun li hejmen marŝis. Jen li renkontis maljunan sorĉistinon sur la vojo; ŝi estis treege abomeninda, ŝia sublipo pendis tute ĝis la brusto. Ŝi diris: „Bonan vesperon, soldato! Kian belan glavon, kian grandan tornistron vi havas! Vi estas vera soldato, kaj nun vi ricevos tiom da mono, kiom vi deziras!”
„Multan dankon al vi, sorĉistino!” la soldato respondis.
„Ĉu vi vidas la grandan arbon tie?” diris la sorĉistino, montrante al li tiun arbon, kiu flanke staris ĉe la vojo. „Interne ĝi estas tute kava! Vi rampu nur ĝis la pinto, jen vi vidos truon, kaj tra ĝi vi povos gliti, ĝis kiam vi venos profunde en la arbon. Mi ligas nun ŝnuregon ĉirkaŭ vi, kaj tiel mi povos suprentiri vin tuj, kiam vi min vokos.”
„Sed kion mi devas fari en la arbo?” demandis la soldato.
