Paĝo:Andersen - Fabeloj de Andersen, 1923, Skeel-Giörling.pdf/28

El Vikifontaro
Ĉi tiu paĝo estis validigita

de la urbo, pri la reĝo kaj lia ĉarma filino, la princino.

„Kie oni povis vidi ŝin?” demandis la soldato.

„Oni tute ne povas vidi ŝin!” ili ĉiuj diris, „ŝi loĝas en granda kupropalaco, kiu estas ĉirkaŭata de multaj turoj kaj muroj! Neniu krom la reĝo povas iri en la palacon, ĉar estas antaŭdirite, ke ŝi iam edziniĝos kun tute simpla soldato, kaj tion la reĝo ne volas!”

„Mi tre dezirus vidi ŝin!” pensis la soldato, sed li ja ne povis havi la permeson.

Li komencis nun tre gajan vivon, ofte li vizitis la teatron, veturis en la ĝardeno de la reĝo kaj donis multe da mono al malriĉaj homoj, kaj tio estis bone farita! Li memoris el antaŭaj tagoj, kiel mizere estas, ne posedi monereton! — Li ja estis riĉa, portis belajn vestojn kaj havis baldaŭ multajn amikojn, kaj ili ĉiuj diris, ke li estas ĉarma viro, vere nobla Moŝto, kaj tion la soldato tre plezure aŭdis. Sed ĉar li ĉiun tagon elspezis multe da mono, ne havante iun enspezon, li fine posedis nur du denarojn, kaj li devis forlasi la belan apartamenton, kie li havis sian loĝejon, kaj loĝiĝi en malvasta ĉambreto rekte sub la tegmento. Tie li mem devis purigi siajn botojn kaj fliki ilin per kudrilo, kaj neniu el la amikoj vizitis lin, ĉar la ŝtuparo estis al ili tro alta.