Kaj meditante, kvankam kun la akcento treege dolora li diris:
"Kontraŭ la sensenta naturo estas nenia rimedo — kaj plej malmulte imponas al la naturo la doloro, eĉ la plej malespera... Ni ĉiuj estas sub ĝia potenco —"
"Jes, kompreneble — ĉiuj!" intermetis maldolĉe la doktoro. "Kvankam mi mem ne estis indulgita de similaj katastrofoj..."
"Ĉu ankaŭ vi, sinjoro doktoro!" demandis kompate la arbaristo.
Dume la kuracisto sidiĝis en la apogseĝon, turninte la dorson al la pordo, kondukanta al la koridoro kaj rigardante la grandan fenestron al la korto.
Ankaŭ la arbaristo ekiris senparole, sed ŝanceliĝe al la tablo kaj sidiĝis en la seĝon rekte kontraŭ la doktoro tiel, ke per sia korpo kovris al li parton de l' fenestro.
Momenton daŭris la turmenta silentado.
Fine la kuracisto, dezirante interparoli, komencis paroli:
"La ĉirkaŭaĵo estas ĉarmoriĉa. Mi estis ankoraŭ neniam ĉi tie. Sed kiam mi alveturadis kaj al apartaj, kvankam nesufiĉe fortaj fulmoj lumigis iafoje la pejzaĝon, mi devis konfesi, ke mia filo estis prava priskribante iam al mi la pejzaĝon kiel veran paradizon..."
"Sinjoro filo?" rediris la arbaristo sen kia ajn intereso, fikse rigardante la pordon kondukantan al la koridoro.
"Jes," respondis la kuracisto. "En la pasinta aŭtuno li estis ĉi tie — invitita al la ĉaso — kaj li rakontis —"
Dum ĉi tiu parolo aperis Kiĉjo, kiun la arbaristo jam antaŭe alvokis, tute silente sur la sojlo post la dorso de l' kuracisto.
Podhradský leviĝinte faris simplan signon per la mano, kaj la knabaĉo denove malaperis. Aŭdinte parton
