»Tito« estis finita antaŭ la »Sorĉa fluto« kaj prezentata 6an de Septembro; »Sorĉa fluto« estis unuafoje prezentata 30an de Septembro.
De tiu tago havis Mozart neniun pli gravan laboron kaj nun la mendita rekviemo ekskluzive okupis lin.
La laboro tiel interesis lin, kvazaŭ nenio alia ekzistus por li. Laŭ sia kutimo li laboris denove dum tagoj kaj noktoj kun la streĉo de ĉiuj fortoj malgraŭ tio, ke li sentis laciĝi la fortojn. Jam dum la skribado de l' partituro[1] de l' »Sorĉa fluto« periode lin atakantaj svenoj komencis alvenadi pli ofte; sed Mozart laboris, streĉante ĉiam pli siajn fortojn, sen ripozo, ne obeante konsilojn de l' kuracisto, ke li ripozu kaj formetu la laboron, ĝis li almenaŭ iom resaniĝos.
Mozart videble malfortiĝadis, lia spirito mallumiĝadis. Animpremiteco kaj timemo vidiĝis sur lia malsane flaveta vizaĝo, precipe en la senbrila, periode febre brilanta okulo. Ĝis tiam li mem opiniis, ke la malsano estas pasonta; sed nun, kiam li fariĝis por ĉio, kio antaŭe amuzis lin, apatia kaj indiferenta, nun; kiam la kreemo komencis laciĝi kaj la spirita laboro postulis ĉiam pli grandan streĉadon de l' fortoj, kiuj mankis al li kaj malkreskis ĉiam pli kaj pli, nun li ekamikiĝis kun la penso de l' fina, nedeturnebla morto.
La fidela kaj zorgema edzino vane klopodis dispeli la malĝojajn pensojn; la melankolio kaj animpremiteco de Mozart ne estis simpla simptomo, sed natura sekvo de l' danĝera malsano.
Li pensis plu pri nenio nur pri la morto kaj la rekviemo, kiun li ĉiam komponadis malgraŭ ĉiuj avertoj de l' amikoj kaj la kuracisto.
"Kredu min," li diris en unu bela posttagmezo aŭtuna, kiam li veturis en kaleŝo kun sia edzino Prate-
- ↑ Germane Partitur, angle partition, france partiton, itale spartito.
