Sed mi tute ne povis forgesi Mozart-on. La kafo estis preparita kaj la fajro ankoraŭ brulis.
Nun mi nur rimarkis, kiel mi estis malŝparema, ĉar la kandelo brulis ankoraŭ. Mi rigardas fikse ĝian lumon kaj pensas ĉe mi, ke mi ĝoje scius, kion faras Mozart.
Kaj dum mi pensas kaj rigardas la lumon, la kandelo estingiĝis, kvazaŭ ĝi estus brulinta neniam; sur la longa meĉo restis neniu fajrero. Kaj tamen la aero ne moviĝis — mi povas ĵuri tion.
Mi ektremis de la teruro, kuris al la patrino kaj rakontis ĉion al ŝi.
»Vestu vin rapide,« diris la patrino, »rapidu al ili kaj tuj revenu kun la raporto, kiel li fartas; sed ne restu tie longe.«
Mi rapidis per ĉiuj fortoj; Dio, kiel mi ektimis, kiam mia fratino duone malespera sed tamen kun tiel trankvila mieno venis al mi renkonte kaj diris:
»Dank' al Dio, kara Sofio, ke vi estas ĉi tie. Hodiaŭ en la nokto li fartis tiel malbone, ke mi pensis, ke li ne ĝisvivos la hodiaŭan tagon. Restu hodiaŭ ĉe ni; ĉar se li denove fartos tiel, li mortos en ĉi tiu nokto. Iru tamen al li, kion li faras«. Mi penis ekregi min kaj iris al lia lito. Ekvidinte min li ekkriis:
»Ah bone, kara Sofio, ke vi estas ĉi tie. Vi devas ĉi tiun nokton pasigi ĉe ni; vi devas vidi min morti.«
Mi penis resti trankvila kaj senkredigi tion al li; sed li respondis je ĉio:
»Mi sentas jam morton sur la lango — kaj kiu helpos poste mian karan Konstancion, se vi ne restos ĉi tie?«
»Sed, kara Mozart,« respondis mi, »mi devas iri ankoraŭ al mia patrino kaj sciigi al ŝi vian deziron, ke mi restu hodiaŭ ĉe vi — ŝi povus ja pensi, ke okazis al mi ia malfeliĉo.«
»Jes, faru tiel,« diris Mozart, »sed revenu baldaŭ!«
