La monaĥino ĉesiginte la preĝadon aŭskultas atente, eĉ avide.
Ĉiu el la lastaj simplaj kaj tamen tiel gravaj vortoj efikas ŝin froste kaj tamen varmegigante ŝin. Ŝi ektremis kaj tuj poste ŝi sentas, ke ŝia sango kuras pli rapide el la kapo al la koro kaj returne...
La paletaj vangoj sub la densa vualo iomete ruĝiĝis, la okuloj fiksitaj sur la hazarda punkto de l' pupitro malsekiĝas... Senvole ŝi levas iom la kapon...
En tiu momento unu el la virinoj apud la ĉerko ekĝemis:
"Ah, Dio, Dio! Tio estas terura!"
Kaj la alia ankaŭ mallaŭte aldonis:
"Kaj tamen estas nenia helpo — nenia, nenia helpo!" Kaj denove ekregis la tomba silento, sole periode interrompata de l' singulta ĝemado de la sinjorino, kiu antaŭe pli longe rakontis.
"Kion fari!" ekparolis post la momento la sinjorino en plej bona aĝo, kiun la monaĥino ĝis nun ne estis vidinta. "Ni devas forlasi ŝin — ni devas lasi ŝin sola ĉi tie!"
La singlute ĝemanta sinjorino denove daŭre kaj konvulsie ekploris...
"Adiaŭ, adiaŭ — dormu dolĉe — animo kara — plej kara!" ŝi ĝemis. Poste ŝi kliniĝis super la ĉerko, dum kelke da sekundoj fikse rigardis la vizaĝon de l' kadavro, kaj kliniĝinte ankoraŭ pli ŝi kisis ĝin sur la glacimalvarman frunton...
Rektiĝinte, ankoraŭ momenton ŝi rigardis la kadavron.
La ceteraj — laŭvice — alproksimiĝinte al la ĉerko, faris signon de la kruco sur la frunto, la lipoj kaj la brusto de la kadavro.
La monaĥino, havante la kapon iom levitan, povis vidi, kio ĵus okazis, sed ŝi vidis nenion — ŝiaj
