priziĝis kiel la akaro, kiu sidis tiel agrable en la fromaĝo kaj subite falis sur la plankon.
„Tie ĉi aspektas ja ĉio ne malutilas”, respondis la dommastro, „tie ĉi loĝis jam multaj homoj, kaj plaĉis al ili sufiĉe bone.”
„La tapetoj krevis!”
— „Jes, tion ili faris.”
„La plafonoj estas nigregaj!”
— „Jes, tro blankaj ili ne estas.”
„Tiuj ĉi malnovaj flavaj fornoj ne plu estas laŭ modo!”
— „Ne, ili jam staras dum kvardek jaroj.”
„La plankoj estos tro eluzitaj!”
— „Jes, la plankoj estas jam malnovaj.”
„La pordojn de la ĉambroj oni devus laki!”
— „Jes, tio estus bona.”
„La fenestrojn ankaŭ!“
— „Jes, ilin ankaŭ!”
„Do, vi bonvolos ordoni, ke oni riparu ĉion ĉi!”
— „Ne sinjoĉjo, tion mi ne faros.”
„Sed en tian loĝejon mi ne povas enloĝiĝi!”
— „Do nenio helpas; vi do ne povos enloĝiĝi.”
„Sed mi estas en embaraso, ne povante trovi ĝustan loĝejon! Mi tie ĉi povus loĝi dum dek aŭ ankoraŭ pli multe da jaroj!”
— „Nu, do ekloĝu!”
„Sed se tie ĉi aspektas ĉio tiamaniere — ne estas eble!”
