instrui kiom kostas helpi la celojn de tia sinjoro, mi volas... Ne, mi ruzu kontraŭ ili por trompi unu per la alia. Metu atenton sur tiun ĉi tagon, sinjor' Figaro! Unue plifruigu la horon de via festeto por edziĝi pli certe; poste forigu unu Marcelinon, kiu vin ekstreme avidas, enpoŝigu la oron kaj donacojn, penadu trompi sinjoron la grafon en liaj pasietoj, donu bonan bastonadon al Bazilo, kaj...
Marcelino, Bartolo, Figaro.
Figaro. (interrompiĝas) He, he, he, he! Jen venas la dika kuracisto! la festo estos plena. He, bonan tagon, kara kuracisto, de mi tre amata! Ĉu mia edziĝo kun Sunjo estas tio, kio vin altiras en la kastelon?
Bartolo. (malŝate) Ha! tute ne, mia kara Sinjoro!
Figaro. Tio ĉi estus tre grandanima.
Bartolo. Certe, kaj ankaŭ tro malsaĝa.
Figaro. Ĉar mi havis la malfeliĉon konfuzi vian propran edziĝon!
Bartolo. Ĉu vi havas ion alian por diri al ni?
Figaro. Oni kredeble ne zorgis pri via mulo.
Bartolo. (kolere) Senfina babilulo! lasu nin trankvila.
Figaro. Vi koleras, doktoro? la personoj de via profesio estas, mi vidas, tre kruelaj. Ili ne havas pli da kompato por la mizeraj bestoj... vere... ol se tiuj ĉi estus homoj! Adiaŭ Marcelino. Ĉu vi ankoraŭ intencas procesi kontraŭ mi? Se unu alian ne amas, ĉu ili devas sin reciproke malami? Mi akceptos la juĝon de l' doktoro.
Bartolo. Kion signifas tio ĉi?
Figaro. Ŝi rakontos ĝin al vi superflue. (Li eliras.)
