Paĝo:Belmont - Sonoj Esperantaj, 1908.pdf/16

— Ho, amat’! retenu kondukilojn:
La ĉeval’ ektimis la barilojn…
Ĉie arboj kaj ŝtonegoj sur la voj’…
Alkroĉita estis mi ne unu foj!…
— Amatin’, ho ŝnuroj estas kiaj?!
Kiaj pendas tie la poŝetoj?!…
— Ho, amat’! ĝi nur koraloj miaj,
La sanktaĵoj, preĝokoronetoj!

— Malbenita ŝnur’! per ĝi estos fal’!
En okulojn ĝi brilas al ĉeval’…
Jen ektremis li …flanken turnis sin…
Viajn amuzetojn ĵetu, arnatin’!

La ĉevalo kvazaŭ maltimadis…
Kvin da mejloj rekte trakuradis…
— Ho, amato! kien Vi rigardas?…
Kia estas tie la tombejo?…
— Mian korton tiu muro gardas:
Jen palaco nia, jen loĝejo!
— Sed la krucoj, tomboj post la muroj?
— Ne la krucoj, tio estas turoj.
Murojn ni trasaltos, mia amantino…
Tie ĉi eterne por vojaĝo fino!

— Ho ĉevalo, staru en la lok’!
Vi trasaltis antaŭ kri’ de kok’
Tiom montojn, tiom da ŝtonegoj,
Da riveroj kaj da arbaregoj,
Ne okazis al ci la ekfal’…
Kaj nun tremas, mia ho ĉeval’!
Ha, mi scias, kial tremas ci, ho ĉevalet’…
Min kaj cin timigas jene la krucet’!

— Kial staris Vi, amato?
Akre blovas vent’ matena,
Malsekigas ros’ malbena,
Reteniĝas kora bato…