Kaj demandis la restan putraĵon:
— En patrujon ĉu volas vojaĝon?.
Bruu, bruu, jen maraj bluaĵoj,
Grandegulan do ĉerkon vi gardu!
Piramidoj, suriru montaĵojn,
Per okuloj centjaraj rigardu!
Tie mevoj — girlando surmara:
La ŝipar’ kun la cindro Cezara!
Cindro, cindro! ho, kuŝu trankvila,
Kiam sonos tubar’ sur marego;
Ĝi ne estos signal’ por batalo,
Sed funebra signal’ al plorego!
Lastan foj estras Vi al la roto.
Venkis ja la anim’ — per Golgoto!
Sed neniam, kvankam nudan glavon,
Sceptron, mondon en manoj havadis,
Vi neniam tiel vere reĝe
Inter vicoj ĝemantaj iradis,
Kun vizaĝo tiel teruriga
Por la tempo estonta, por ĉio,
Kiel, Cindro, en horo ĉi tiu
Revenanta tien ĉi — nenio!
Ho! se mi mortos, Vi diru neniam,
Ke per maldolĉo mi Vin nur manĝigis;
Ĉar mi min ankaŭ maldolĉon trinkigis
Ĉie kaj ĉiam!
Ho, se mi mortos, Vi diru neniam,
Ke mi gajecon nur de Vi deprenis;
Ĉar propran sorton mi ankaŭ venenis,
Ĉie kaj ĉiam!
