Paĝo:Belmont - Sonoj Esperantaj, 1908.pdf/28

Super ĉion starigita,
Neniam kaj nenie venkota, kiel ili,
Ho, Vi, unuenaskita sovaĝa fortego
De l’ amo!…

Sorĉo kaj beleco de l’ natur’,
Kie estas Vi ĉe sorĉo kaj belec’ de l’ amo?
Vi estas kiel kadro al pentraĵ’
Kiel arko de briloj
Al bruliga suna disko.
Ho kie estas vi, folio de rozo,
Ĉe buŝeto de la amatin’?
Kie estas vi, ĉiela safiro kaj mara bluaĵo,
Ĉe okuloj de la amatin’?
Kie vi, trankvilo de grotoj en mez’ de filikoj
Sub densaj plaktaĵoj el heder’
Ĉe mallaŭto de la amatin’?
Kie Vi, ho neĝo, roze-pala
Pro bril’ de suno,
Ĉe koloro korpa de la amatin’?…
Kie vi, linioj mirindaj de montrokoj,
Kie ĉielarko brilanta,
Kie bantoj de falakvoj fieraj,
Narcisoj graciaj kaj palmoj altkreskaj,
Kie nuboj facilflugaj, moviĝemaj,
Ĉe formo de korpo de la amatin’?
Kie vi, musko mola, folio velura,
Ĉe altuŝo de ŝia brust’ aŭ man’?
Kie Vi, marmuro glata, de sun’ varmigata,
Ĉe blankaj femuroj ŝiaj,
Fluiĝantaj per limo mirinda
En la formon,
Kiu spiron haltigas, okulojn trinkigas,
Kiu manojn alforĝas al ŝi?
Kie vi, sonĝ’ de nokto luna,
Sonĝo de mateno, kiam suno suriras