Paĝo:Belmont - Sonoj Esperantaj, 1908.pdf/35

La nomo naskiĝas kaj vivas kaj mortas…
Kaj novajn vivulojn la tempo alportas
Por nova laboro, doloro, sufero…
Ĉi tiuj pereas — nur staras la tero.

Kaj super la tero sun’ klara sin levas,
Kaj brilas kaj iras ĝis la okcidento…
Kaj jen estingiĝas… Kaj iri re devas
Laŭ sama la vojo, laŭ sama la tento…

Kaj ĉiuj riveroj iradas al maro
Kaj maro neniam de bordo elvenas…
Eterne sin turnas returna akvaro,
En samaj la litoj eterne sin tenas…

Kaj vento de nordo al sud’ iri penas
Kaj re turnas norden flugilojn en rondo;
Kaj ĉio travenas, kaj ĉio revenas,
Neniu ja nomos la ŝanĝojn de l’ mondo.

Okulo rigardas pentraĵojn konstante,
Sed estas de vido satiga neniam…
Orelo neniam pleniĝas, aŭdante,
Kaj sonoj de l’ mondo traflugas ĝin ĉiam.

Kaj tamen reiras nur kio jam estis,
Kaj kio fariĝis, fariĝos ja same…
Kaj ĉio malnove sub suno ja restis
Kaj homa laboro movigas sin lame…

Ho, kiu kuraĝas la propran kreaĵon
Nomigi „la nova”? Antikva maljuno
Jam konis iame la nian novaĵon…
Nenion do novan vi havas sub suno.

Memor’ estingiĝis nur pri malnovaĵo
Kaj nur eksilentis la vortoj estintaj,