Nur rompiĝas en la manoj
Vaz’ kristala de feliĉ;
De la tuta riĉ’ de vivo
Restas vano kaj malriĉ’…
Ne serĉinte la trankvilon
En la sia propra kor’,
Oni serĉas en la tombo
Malmemoron por dolor’…
Nokt’ autuna… En ĝardeno
Velka falis nun foli’…
Ho! folio flave — velka,
Mi ja estas frat’ al vi…
Nokt’ en la koro… la harpo kuŝas…
Vi tuj ekkantu, kantisto!
Se Vi la kordojn de l’ harpo tuŝas,
Vi miron faras, artisto!
Se kor’ ankoraŭ havas esperon,
Per kanto ĝi revekiĝos;
Se la okulo kaŝis larmeron,
Denove ĝi eklarmiĝos.
Kant’ Via tondru mondan doloron!
La gajon mi ne komprenos…
Vi min plorigu, movu la koron,
Aŭ mia brust’ ne eltenos.
Ĝi de suferoj longe manĝiĝis,
Silentan premis la ĉeno!…
La tempo venis… ĝi jam pleniĝis,
Kiel vazet’ da veneno!…
