Tuticanus — ho, estis tute alie, kiam vivis la bona sinjoro Sören! Eheu! Mortuus est!
Ĉi tiu vintro estas terura! Ĉielo kaj tero kvazaŭ unuiĝis; neĝamaso sterniĝas de nia tegmento ĝis la garbejo. Estintan nokton Jens pafis du leporojn en nia brasikĝardeno — li baldaŭ forgesis pri sia patro. Sed se la ĉasisto Petro ekscios tion, li ekkoleregos.
Patro ankoraŭ ne rehejmiĝis, kaj la vetero estas ankoraŭ tre malbona — se li nur ne perdas la vojon. Jen Jens laŭiras la garbejon kun pafilo kaj kelkaj birdoj en la mano — li eniras. — Tio estas perdrikoj, kiujn li pafis sur la tegmento de Mads Madsens. Li deziras, ke patrino rostu ilin, sed ŝi ne kuraĝas tion fari, antaŭ ol venos mia patro.
Ho ve! Mia kara patro frostmortis! Viro de Kokholm lin trovis en la neĝamaso kaj veturigis lin hejmen — — mi tiom ploris, ke mi ne povas plu vidi per la okuloj. — Patrino ankaŭ. — Dio helpu nin ambaŭ!
Mi preskaŭ ne rekonis Jens’on. Li portis verdan frakon, kaj verda plumo staris sur lia ĉapelo. „Vidu,“ diris li, „nun mi estas ĉasisto! Kio vi estas? Bubo, kiu iras lernejon, latinisto!“ —
