Rudolfo. (Li venas el la pordo maldekstre, prenas sian ĉapelon, kiu kuŝas sur la tablo dekstre, kaj iras al la meza pordo. Li estas ekscitita kaj malbonhumora.)
Karlo (Aperas en la pordo dekstre; petante): Sinjoro Wassenberg!
Rudolfo: Kion vi volas?
Karlo: Ĉu vi volas tiel forlaŝi min?
Rudolfo: Mi havas kaŭzon!
Karlo: Teruran kaŭzon! Mi ofendis vin plej profunde, vi devas eterne koleri kontraŭ mi! Ĉu ne vere?
Rudolfo: Mi ja devas, vi mensogis!
Karlo: Ho, kia esprimo, mensogis!
Rudolfo: Mi ne povas ĝin repreni! Intencita malveraĵo estas mensogo, kaj mensogo estas la plej granda malindaĵo, kiun homo povas fari!
Karlo: Dio mia, duona inciteto, malgranda tromp-senkulpiĝo.
Rudolfo: Vi scias, kiel mi pensas pri tiu ĉi punkto! Ĉu vi opinias, ke oni havas rajton mensogi? Kiu mensogas, tiu estas malvera. Ĉu mi povus estimi vin kiel mian lernanton, mian junan amikon, se mi devus rigardi vin kiel malverulon? Amikeco ne povas toleri malverecon. Kaj se ĉiuj ceteraj homoj konsiderus mensogon laŭ cirkonstancoj kiel
