Paĝo:Bulthuis - Idoj de Orfeo, 1923.pdf/21

El Vikifontaro
Ĉi tiu paĝo ne estas provlegita

—Nu, bone—, diris mia patrino, kaj daŭrigante sian kudradon, ŝi diris plue:

—Multaj ovoj hodiaŭ?

—Ne—, mi respondis, —morgaŭ mi serĉkolektos.

—Nu bone—, ŝi refoje diris, kaj vidante trans la katon, ankoraŭ sidantan sur mia ŝultro, ŝi diris plue: —Jen Sam, kiu alvenas.

—Me-e-e!— respondis Sam.

Sam estis mia kaprino. La besto ĉiam libere iradis, tamen ne estis permesite al ŝi, eniri la ĉambron; neniam ŝi iris trans la sojlon, kaj ankaŭ nun la besto staris antaŭ ĝi, rigardante min kaj la katon. Estis al mi neklarigeble, kial la kaprino ne rajtis eniri la ĉambron kaj kial la hundo povis iri ĉien laŭ sia plaĉo. La kaprino donadis lakton kaj la hundo donadis nenion, sekve laŭ mia opinio, la kaprino devus havi tiun saman rajton. Mia patrino opiniis tute kontraŭe, dirante ke ne decas, ke kaprinoj eniras la ĉambrojn. Mia Sam tre bone scias tion, kaj trankvile ŝi staris kun oblikve tenita kapo kaj atendis, ĉu mi venos por ludi kun ŝi. Ĉar mi restis sidanta, la besto fine foriris, trapaŝis grave la stalon kaj tuj poste ŝi ekaperis antaŭ la fenestro, kie ŝi montris siajn longajn kornojn. Ŝi rigardis min, sed ĉar mi ne venis, ŝi refoje diris: —me-e-e!— kaj malrapide foriris.

—Ĉu estas multaj kaprinoj en la Vilaĝo?— mi demandis.

—Jes—, diris mia patrino ĉiam kudrante.

—Kaj ankaŭ katoj?

—Jes, ankoraŭ pli multe.

—Kaj ankaŭ hundoj?

—Kompreneble, ankaŭ hundoj.

—Kaj ankaŭ bovinoj?— mi demandis post momento.

Anstataŭ la patrino, nun respondis la papago, sidanta en kupra kaĝo sur la vestoŝranko.