Pli aŭ malpli frue, la formo de Adjuvilo trudos sin al Ido, tio estas certa.
Ĉu ne estus pli bone dum la disvolvo de Ido estas apenaŭ komencita, adopti ĝin tuj, kaj eviti tiel poste disiĝojn kiuj estus ĝia ruinigo?
Eblej iuj idistoj riproĉos ke ni turnis nin rekte al la publiko, kaj ne uzis por prezenti nian projekton kelkajn paĝojn larĝe apertajn de Progreso, organo dediĉita al la «libera diskuto» kaj tiu «konstanta perfektigo de la lingvo internacia».
Estas ke ni scias tro bone kion signifas tiu «libera diskuto» kaj tiu «konstanta perfektigo». Ni konscias pri la sorto rezervata por sennombraj proponoj de plibonigoj kaj de reformoj prezentitaj de la idistoj kaj metitaj en la paĝojn «liberaj» de Progreso.
Tiu ŝajna libereco estas nenio alia ol tromp-logilo: senescepte, kiom ajn bone bazitaj estu tiuj diversaj proponoj, mallonga «respondo» traktas ilin kiel neniaĵojn kaj decide asertas ke ne ekzistas, post ĉio, io pli bona ol la aktuala formo de Ido, — formo sanktega kaj netuŝebla malgraŭ principoj kaj deklaroj. Ĉu la ĵuro je fideleco trudata de la Uniono di la Amiki al ĝiaj membroj ne estas, pri tio ĉi, sufiĉe edifa?
Ni ankaŭ preferis turni nin rekte al la idistoj mem; ni ankoraŭ petas ilin kontroli en tuta sincereco Adjuvilon, kaj kompari senpartie ties gramatikon al tiu de Ido primitiva.
Ni ne povas pli bone fini tiun ĉi Enkondukon ol per reprodukto de tiuj samaj vortoj kiujn de Beaufront, sub la pseŭdonimo de Ido, skribis ĉe la fino de sia broŝuro nomita: La veraj principoj de la lingvo internacia.
