— Ha! saĝa ŝi estas! Kiu do povis pli bone ol ŝi elekti — respondis Hermes. — Ĉe tio Zeŭs havas mirindan al ŝi malfortecon. Ŝi bezonas nur, petante pro io, karesi lin sur la barbo, tuj li eknomas ŝin sia Tritogeneja, filineto amata, ĉion li promesos kaj ĉion per klino de kapo permesos.
— La Tritogeneja enuigas min iatempe! ekmurmuris la filo de Latona.
— Ankaŭ mi rimarkis tion, ke ŝi fariĝas nun enua! — respondis Hermes.
— Kiel maljuna peripatetiko. Kaj ĉe tio ŝi estas ankaŭ virta ĝis abomeno, tute, kiel mia fratino, Artemis.
— Aŭ, kiel ŝiaj propraj servantinoj, la Atenaninoj.
La Radiulo turniĝis al la Argon-detruinto:
— Jam la duan fojon vi rememorigas, kiel intence, pri la virto de la Atenaninoj. Ĉu ili vere estas tiel konstantaj?
— Fable, ho filo de Latona!
— Efektive! — diris Apollo. — Kaj ĉu vi pensas, ke estas en tiu ĉi urbo eĉ unu virino, kiu kontraŭstarus al mi?
— Mi pensas, ke jes!
— Al mi, al Apollo?
— Al vi, mia Radiulo!
— Al mi, kiu sin katenos per la poezio, sorĉos per la kanto kaj muziko?
— Al vi, mia Radiulo.
— Se vi estus honesta dio, mi estus preta veti. Sed vi, Argon-detruinto, se vi perdos, vaporiĝos tuj kune kun viaj sandaloj, kun via bastono, kaj mi vin ree ne ekvidos!
— Ne. Mi metos unu manon sur la teron, la duan sur la maron kaj ĵuros per la Hades. Tian ĵuron tenas ne sole mi, sed eĉ la membroj de l’ magistrato en Atenoj.
— No! Tion vi ree troigas. Sed bone! Se vi perdos, vi devas liveri sur Trinakia’n aron da longakornaj bovoj, kiujn vi ŝtelos, ĉe kiu plaĉos al vi, tiel, kiel en sia tempo, estante ankoraŭ knabeto, vi ŝtelis miajn brutarojn sur Pieria.
— Konsento. Kaj kion mi ricevos, se mi gajnos?
— Elektu, kion vi volas.
— Aŭskultu min, Malproksimen-trafanto, mi estos sincera kun vi, kio, kiel vi scias, ne ofte okazas al mi. Unu fojon, sendita de Zeŭs, mi jam ne rememoras en kia afero, mi transflugadis ĝuste super via Trinakia, kaj ekvidis Lampecia’n, kiu kune kun Featuza gardas tie viajn brutarojn. De tiu ĉi tempo mi ne havas trankvilon. Lampecia ne eliras al mi el la okuloj, el la memoro, mi amas ŝin kaj sopiras al ŝi tagon kaj nokton. Se mi gajnos, se troviĝos en Atenoj virino tiel virta, ke ŝi kontraŭstaros al vi, vi donos al mi Lampecia’n. Nenion pli mi postulas.
La Arĝentarka komencis balanci la kapon.
— La amo do scias ennestiĝi eĉ en la koro de la patrono de komercistoj! Sed tre volonte. Mi donos al vi Lampecia’n, tiom pli, ke ŝi nun ne povas vivi harmonie kun Featuza. Parolante en parentezoj, ambaŭ estas enamiĝintaj en min kaj pro tio ili sin reciproke insultas.
Granda ĝojo ekradiis el la okuloj de l’ Argon-detruinto.
— Sekve la veto staras — li diris. — Nur ankoraŭ unu: la virinon, super kiu vi volas ekprovi vian dian forton, mi mem al vi elektos.
— Se ŝi nur estas bela!
— Ŝi estos inda je vi.
