La orhara parolis, skribante plu:
— Alcibiades, por dolĉaj kukoj sur mielo el Himeto por la hetero Ĥrizalis: minojn tri. Tiu ĉi neniam trarigardas la kalkulojn, ekster tio li ekfrapis min unu fojon en la Stoa sur la skapolon… ni skribu pro tio: minojn kvar. Se li estas malsaĝa, li pagu… Sed ankaŭ tiu ĉi Ĥrizalis!… Aŭ ŝi nutras per mielkukoj siajn karpojn en la lageto aŭ eble Alcibiades intence sin grasigas, por vendi ŝn poste al komercistoj Fenikaj por radetoj el osto elefanta al la ĉevala armaĵo.
Apollo ne atentis je la vortoj, li malsobriĝadis nur per la voĉo kaj murmuretis al Hermes:
— Tiu ĉi aŭ neniu.
Sed la filo de Maja kovris subite la domon kaj la mireginda apero perdiĝis, kaj al la Radiulo ŝajnis, ke kune kun ĝi malaperas la steloj, nigriĝas la luno kaj la tuta mondo kovriĝas per mallumo de la landoj Kimmeraj.
— Kiam la veto devas decidiĝi? — demandis Hermes.
— Hodiaŭ, tuj!
— Ŝi dum la neestado de l’ edzo dormadas en la butiko. Vi povas ekstari tie sur la strato, antaŭ tiu ĉi krado. Se ŝi formovos la kurtenon kaj malfermos al vi la kradon, mi perdis la veton.
— Vi perdis! — ekkriis la Malproksime-trafanto.
Kaj ne tiel rapide somera fulmo transkuras nokte inter la oriento kaj okcidento, kiel li ekflugis super la salaj ondoj de l’ Arĥipelago. Tie elpetinte de Afrodita malplenan ŝelon de testudo, li ligis sur ĝi sunajn radiojn kaj kun preta formingo revenis Atenojn.
En la urbo estis jam tute trankvile, la lumoj estingiĝis, nur la domoj kaj sanktejoj blankiĝadis en la brilo de la luno, kiu alte elnaĝis sur la ĉielon.
La butiko kuŝis en rompaĵo de muroj, kaj en ĝi, post krado kaj kurteno, dormis la belega Erifila. La Radiulo, ekstarinte sur la strato, komencis bati la kordojn de la formingo. Dezirante veki facile sian amatinon, li ekludis komence tiel mallaŭte, kiel mallaŭte en vespero printempa sonas la aroj da kuloj super la Illiso. Sed la kanto ŝveladis grade, kvazaŭ monta rivero post dia pluvo, kaj ĉiam pli potenca, dolĉa, pli malsobriganta, plenigis la tutan aeron, kiu komencis tremi volupte. La mistera birdo de Atene alflugis per mallaŭta flugo de l’ flanko de l’ Akropolo kaj sidiĝis nemova sur proksima kolono.
Tuj nuda brako, inda je Fidias aŭ Praksiteles, pli blanka ol Pentelikaj marmoroj, formovis la kurtenon…
En la Radiulo haltis la koro pro tuŝiteco.
Kaj eksonis la voĉo de Erifila:
— Kia azeno treniĝas en la nokto kaj gratas la kordojn! Ne sufiĉe, ke homo en la tago lace laboriĝas, ankoraŭ en la nokto oni ne permesas dormi al li!
— Erifila! Erifila! — vokis la Arĝentarka.
Kaj li komencis kanti:
Kie en brilo kaj inter bluaĵoj
La inspiritaj, nur min adorante,
Muzoj en kantoj min gloras konstante:
Mi, dio, mi tiu lum’ adorata,
