Sur via brust’ kiel fulmo la brila
Pasus l’ eterno al mi, Erifila!…
— — — — — — —
— — — — — — —
Ĉe l’ sankta faruno ofera! — ekkriis la edzino de l’ bakisto —tiu ĉi fripono kantas al mi kaj min volas delogi; ĉu vi ne iros la domon, turmentulo?!
La Radiulo, volanfe ŝin konvinki, ke li ne estas ordinara mortemulo, eklumis subite tiel, ke de lia brilo lumiĝis la tero kaj la aero — sed Erifila, vidante tion, ekkriis:
— La sentaŭgulo kaŝis lanterneton sub la ĥleno kaj prezentas sin al mi por ia dio. Ho, filino de l’ potenca Zeŭs! per depagoj ili scias nin premi, sed eĉ ne estas gardistaro Scita en la urbo, per preni tiajn malsaĝulojn en la malliberejon.
Apollo ne forlasis la gajnon kaj kantis plue:
De mi eterna atendas vin gloro…
Kaj super ĉiu olimpa diino
Nom’ via estos glorata sen fino…
Bela! mi donos al vi nemortecon,
Mi tiel vian ornamos belecon
Per la potenco de l’ vorto la dia,
Ke en Grekujo reĝino nenia
Estos egale kun vi adorata!
— — — — — — —
Brakojn malfermu, malfermu, amata!…
— — — — — — — — —
— — — — — — — — —
Mi de la mar’ prenos ĝian lazuron,
De l’ cielruĝo — la oron, purpuron,
Brilon de l’ steloj kaj roson de l’ floro;
Kaj tia luma, brilanta teksaĵo
Estos por mia amata de l’ koro
La ĉielarka Kiprida vestaĵo…
Kaj la voĉo de l’ dio de la poezio sonoris tiel belege, ke ĝi elvokis miregindaĵon. Jen en la ambrozia nokto ektremis la ora ponardego en la mano de Atene, staranta sur la Akropolo, kaj la marmora kapo de l’ giganta statuo turniĝis iom al la Katapolis, por pli bone aŭskulti la vortojn de l’ kanto… Aŭskultis la ĉielo kaj la tero; la maro ĉesis bruadi kaj ekkuŝis mallaŭte ĉe la bordoj, eĉ la pala Selene interrompis sian noktan migradon sur la ĉielo kaj ekstaris senmova super Atenoj.
Kaj kiam Apollo finis, eklevis sin facila vento kaj portis la kanton tra la tuta Grekujo; kaj kie ajn ekaŭdis eĉ unu ĝian tonon infano en lulilo, tie el tiu ĉi infano devis elkreski poeto.
Sed pli frue ankoraŭ ol la filo de Latona finis, kolera Erifila komencis kriegi laŭte:
— Malsaĝulo ia! Per roso li tie komercados kaj per steloj. Ĉar la edzo ne estas en la domo, tial vi pensas, ke ĉio estas permesita al vi? He, domaĝo, ke la helpantaron mi ne havas sub la mano; mi instruus vin la prudenton! Sed ankaŭ tiel mi deinstruos vin, fripono, treniĝi nokte kun muzikilo!
Tion dirinte, ŝi ekkaptis la vazon kun acidaĵo fermenta kaj tra la krado superverŝis al la Radiulo la radian vizaĝon, la radian kolon, la radian ĥlenon kaj formingon. Ekĝemis Apollo pro tio kaj, kovrinte sian kapon per duonaĵo de la malseka ĥleno, li foriris en honto kaj kolero.
