Paĝo:EO Henryk Sienkiewicz - La juĝo de Zeŭs.pdf/8

El Vikifontaro
Ĉi tiu paĝo ne estas provlegita

Ektimegis la ambaŭ dioj kaj kun tremantaj koroj ili atendis la juĝon.

— Hermes, — diris Zeŭs — trompu kiom vi volas la homojn, la homoj volas esti trompataj. — Sed la diojn lasu en paco, ĉar, se mi ekflamos per kolero kaj ĵetos vin en la eteron, tiam, defalinte, vi subakviĝos tiel profunde en la dronaĵo de l’ oceano, ke eĉ mia frato, Posejdon, ne eltiros vin el tie per la tridento.

Dia timo ekkaptis la glatajn genuojn de Hermes, kaj Zeŭs parolis plue ĉiam per pli potenca voĉo:

— Virino virta, precipe kiam ŝi amas alian, povas kontraŭstari al Apollo…

… Sed kun certo kaj ĉiam kontraŭstaros al li virino malsaĝa…

… Erifila estas malsaĝa, ne virta, kaj tial ŝi kontraŭstaris al li…

… Sekve vi trompis la Radiulon… kaj Lampecia’n vi ne havos… Kaj nun, iru en paco!

La dioj foriris.

Zeŭs restis sola en sia gloro ĝoja. Momenton li rigardis silente post la foriranta Apollo kaj ekmurmuris ne laŭte:

— Ho jes! Al li povas kontraŭstari virino malsaĝa.

Kaj tuj post tio, ĉar li ne estis elripozinta, li donis signon al la Dormo, kiu, sidante sur proksima arbo en figuro de falko, atendis la ordonojn de l’ patro de la dioj kaj homoj.

Trad. A. Grabowski.