noj, apenaŭ ili povis sidi trankvile, kiam eksonis la populara kanto:
„Kun batil’ ĉe zono iras Maciek voje…“
La laboristo en la mezo mallevis la kapon tiel, ke oni ne vidas lian vizaĝon. Pli rapide spiras la virino. La intelektulo en la fundo de la ĉambro apogis la frunton sur la fingroj, kiam eksonis revema kujavia melodio…
Fine, ĉe la ĝenerala bedaŭroplena „ooo!!“ de la publiko la tradukanto anoncas la lastan diskon, popularan krakovan melodion.
Poste ekaplaŭdis kaj ebruis la homoj, leviĝantaj de siaj lokoj. Plaĉis. Plaĉis la moroj kaj kutimoj, plaĉis la vidaĵoj, plaĉis la vidaĵoj, plaĉis melodioj.
Mi estas okupita per la enpakado de la lumbildoj. Subite ekstaras antaŭ mi la virino el la tria vico. Ŝi rigardas min momente, hezitas timeme, poste demandas malkuraĝe en la pola lingvo: „Fraŭlino… vi estas el Polujo?“
Ŝi ĝojas evidente, ricevinte la jesan respondon. Per simplaj vortoj, en kiuj jam trabrilas la franca akcento, ŝi dankas por tiu prelego, kiu estis por ŝi kvazaŭ eĥo el la malproksima patrujo. Ŝi estas ĉi tie, en Francujo, jam de 7 jaroj. Ŝi edzigis francon, ne revenos en Polujon…
„Mi ploris, aŭdante tiujn kantojn“ — ŝi konfesas.
„Certe — diras la laboristo, kiu ankaŭ dume aperis apud ni — ĉar se iu ne havas koron, tiam… Sed se oni havas koron…“
Kaj li rakontas, kiel li tralegis en la gazetoj, ke okazos prelego pri Polujo, kiel li komence eĉ ne kredis, kiel tiu novaĵo fine kaptis lin…
„Kaj hodiaŭ mi rondiris ĉi tie jam de la tagmezo“ — li finas, kaj parolas en simpla maniero pri la ĝojo, kiun li havis.
Fine ili ambaŭ adiaŭas min kaj foriras. Foriras ankaŭ mi kun miaj lumbildoj kaj diskoj.
Post semajno mi forlasos Romans; en alia loko oni min atendas. Kaj kiu scias, se en tiu alia loko ankaŭ la gazetoj anoncos prelegon pri Polujo, eble alia homo denove rondiros dum horoj ĉirkaŭ la prelegejo, por kapti la eĥojn el la malproksima patrujo…
