„Kiel aspektis la fremdulo?“
„Tre precize mi ne rigardis lin. Sed estis granda, maldika sinjoro, kaj ankoraŭ juna, proksimume tridekjara, kun granda nigra liphararo kaj bluaj okulvitroj. Jes, kaj li parolis iom strange.“
„Ĉu vi parolis kun li?“
„Jes. Li havis bileton, kiu valoris pli malproksimen, kaj li demandis, ĉu li povus senplue daŭrigi la vojaĝon, aŭ ĉu estus necese, atestigi la interrompon sur la bileto.“
„Ĝis kie valoris la bileto?“
„Tion mi ne plu scias.“
„Meditu!“
La oficisto meditis kelkan tempon kaj fine diris: „Efektive, mi ne plu scias.“
„Ĉu estis granda stacio?“
„Mi ne kredas.“
„Se vi ankoraŭ ekmemoros la nomon de la stacio, tuj sciigu ĝin al sinjoro la urbestro. Estas tre grave. Vi diris, ke li iom strange parolis. Kiamaniere?“
„Tiel — tiel larĝe — tiel malrapide — germano li ne estis.“
„Eble tiel: Ĉu la vojaĝinterrompo devas esti atestata?“ Merten elparolis ĉi tiujn vortojn kun angla akcento.
„Jes, jes, precize tiel estis.“
„Ĉu vi dum la tago revidis lin, eble ke li daŭrigis sian vojaĝon?“
„Ne.“
„Ĉu tion vi scias certe?“
„Tute certe.“
„Ĉu ankaŭ dum la tago vi konstante deĵoris ĉe la peronbarilo, post kiam vi havis noktan deĵoron?“
„Jes. La nokta deĵoro ne estas tro malfacila. Mi dormas en la stacidomo, kaj kiam la vagonaroj estas alvenontaj, la ĉefdeĵoranto vekas min.“
„Ĉu la fremdulo parolis ankaŭ kun la asistanto?“
