Ĉi tiu paĝo estis validigita
Do, tremante,
Aliris mi proksime,
Metis buŝon
Al ŝia frunto time;
La vizaĝon
La morto glaciigis;
Malbenita
Dolor’! min ne mortigis.
Sin detruis
De l’ amo la pasio;
Malfeliĉa
Ne sciis ŝi pri tio;
Nek divenis
La kaŭzon hom’ alia
Forportita
Ŝi estis, kara mia!
XVII.
LA KORVO KAJ LA VULPO.
(El J. de La Fontaine).
Sur arbo sidante, la korvo sinjor’,
Fromaĝon en beko li tenis;
La vulp’, allogite per bona odor’,
Kun tia parolo alvenis:
Bon-tagon, sinjoro nobela’
Ho, kiel vi estas gracia kaj bela’
