Ĉi tiu paĝo estas provlegita
Estas oraj la hufetoj
De la blanka ĉevaleto;
Kaj la perlajn kondukilojn
Mi petole malstreĉigas.
Ien ajn min portu fluge
Laŭ la kruta vojo monta,
Kie akvofaloj muĝe
Nin avertas je l’ abismo.
Portu min tra mutaj valoj,
Kie staras kverkoarboj,
Kaj el la radikoj fontas
Dolĉabunde la fabeloj.
Lasu trinki min, — okulojn
Malsekigi — mi sopiras
Je mirakla akvo klara,
Vidiganta, sciiganta!
Ĉesas la blindeco! Vidas
Mi profundan intermonton:
Jen kavern’ de Atta Troll! —
Mi komprenas liajn vortojn!
Strange! Kiom bonkutima
Al mi ŝajnas ursa lingvo!
Ĉu ne aŭdis mi la sonojn
Iam en la hejmolando?
