Ĉi tiu paĝo ne estas provlegita
Ĉapitro IV
Ronceval’, vi nobla valo!
Kiam aŭdas mi la nomon,
Ekodoras en animo
La perdita blua floro!
Sonĝe ekaperas bildo,
Foriĝinta de jarmiloj,
Kaj okuloj de fantomoj
Min rigardas, min timigas.
Krakas glavoj! Jen batalas
Sarazen’ kun nobla franko,
Malespere, kvazaŭ sange
Ektrumpetas korn’ Rolanda.
En la valo Roncevala,
Iom de Rolanda Breĉo —
Jen la nom’, ĉar la heroo,
Por trabati al si vojon,
Per la bona glav’ Duranda
Tiom furioze hakis
En la rokon, ke la signoj
Restis ĝis la nuna tago —
Jen, en intermonto larĝa,
Plenkovrita de arbuskoj
El abioj, tre kaŝite,
Estas la kavern’ de Atta.
