Ĉi tiu paĝo ne estas provlegita
Jes, malbono plej terura
Estas vere la batalo
Kontraŭ insektet’ odora —
Fiduelo kun cimeto.
Ĉapitro XII
La poetoj, eĉ modestaj,
Tro beligas! Ili kantas,
Ke kreiĝis la naturo
Kiel granda templo Dia,
Templo, kies luksa pompo
Pruvas gloron de l’ Kreinto:
Suno, lun’ kaj steloj estas
Lumigiloj en kupolo.
Estu tiel; sed konfesu,
Ke la ŝtupoj al la templo
Estas tre maloportunaj, —
Ŝtupoj vere malbonegaj!
Tiu — supren kaj malsupren —
Montsuriro, saltetado
Super ŝtonojn, — ĝi lacigas
La animon kaj la krurojn.
Paŝis apud mi Laskaro,
Pala, longa, laŭkandela;
Li ne ridas, ne parolas,
Fil’ mortinta sorĉistina.
