Ĉi tiu paĝo ne estas provlegita
Ĉapitro XVI
Por rigard’ elmalproksima
Tiuj montodorsoj brilas
Kiel oro kaj purpuro,
Ornamantaj majestulon.
Sed proksime malaperas
Tiu pompo; same kiel
Ĉe aliaj majestaĵoj
Vin nur trompis lumefektoj.
Kio ŝajnis or’, purpuro,
Estas vere nura neĝo,
Neĝo, kiun en la daŭro
Enuigas izoleco.
Supre, en proksim’, mi aŭdis
Kraketanta tiun neĝon
Kaj plendanta al la vento
Sian blankan vivmizeron.
„Malrapide — ĝi ekĝemis —
En solec’ sin trenas horoj!
Horoj, ne havantaj finon, —
Eternaĵoj frostiĝintaj.
Ho, mi neĝ’ plorinda! Ke mi
Do, anstataŭ sur la montojn
Estu faladinta valon,
Valon, kie floras floroj.
