Ĉi tiu paĝo ne estas provlegita
Sed en la okulo nigra
Brulis fajro timiganta
Kaj samtempe strange-dolĉa,
Blindiganta la animon.
Kia ŝanĝo je Diano,
Kiu iam pro ĉastemo
Faris cervon el Aktäon,
Por ke lin ĉasadu hundoj!
Ĉu ŝi nun pro tiu peko
Pentofaras en la rondo
Aminduma? Ĉu ŝi nokte
Vagas kiel mondulino?
Ju pli poste, des pli forte
Voluptem’ en ŝi vekiĝis,
Kaj ĝi brulas enokule
Kiel fajro elinfera.
Nun la tempon ŝi bedaŭras
De klasika virbeleco,
Kaj la kvanto anstataŭas
Eble al ŝi la kvaliton. —
Rajdis apud ŝi virino
Ne kun tiel grekaj trajtoj,
Sed kun gracieco ĉarma,
Propra al la kelta gento.
Estis ŝi fein’ Abunde,
Rekonebla tre facile
Je la dolĉa buŝrideto,
Je la rido korovenka.
