Ĉi tiu paĝo ne estas provlegita
Dolĉaj lipoj — ruĝgranatoj —,
Kun kurbiĝ’ — nazet’ lilia,
Kaj la membroj — tre graciaj
Kiel palmo en oazo.
Sidis ŝi sur blankĉevalo,
Kies orajn kondukilojn
Tenis du nigruloj-sklavoj,
Flanke de l’ princin’ trotante.
Estis vere ŝi princino,
La reĝino el Judea,
Kiu krime ekdeziris
Kapon de Johan’-Baptisto.
Pro ĉi tiu sanga kulpo
Ŝi plenrajte kondamniĝis,
Rajdi kun la fantomaro
Ĝis la fina mondojuĝo.
Ŝi konstante per la manoj
Portas pladon kun la kapo
De Johano; ŝi ĝin kisas, —
Jes, ŝi kisas ĝin fervore;
Ĉar ŝi amis ja Johanon, —
Sciu, ne laŭ la Biblio, —
Sed rakontas la legendo
Pri ĉi tiu amo sanga.
Ne alie klarigebla
Estus ja deziro ŝia!
Ĉu la kapon ja postulus
In’ de viro ne amata?
