Ĉi tiu paĝo ne estas provlegita
Eble iom ŝi koleris
La amaton, senkapigis.
Sed vidante sur la plado
La amatan, karan kapon,
Ŝi ekploris malespere; —
Mortis ŝi en amfrenezo.
(Amfrenezo? Pleonasmo!
Amo estas ja frenezo!)
Dum la nokta fantomiro
Portas ŝi la sangan kapon
Per la manoj altlevitaj,
Sed pro ina kapricemo
Foje ŝi la kapon ĵetas
Alten, kun infana rido,
Kaj rekaptas ĝin rapide
Per la manoj kiel pilkon. —
Dum la pretergalopado
Ŝi rigardis min gestante
Tiom loge kaj sopire,
Ke ektremis mia koro.
Jen, trifoje, tien reen,
Preterrajdis la ĉasaro,
Kaj trifoje min salutis
Preterpase la virino. —
Kiam la vizi’ paliĝis,
Kaj forsonis la bruado,
En la cerb’ ankoraŭ brulis
La saluto amoplena.
