Ĉi tiu paĝo ne estas provlegita
Kaj mi turnis tutanokte
Sur pajlaĵ’ la membrojn lacajn —
(Ĉar en tiu kabanaĉo
Ne ekzistis plumolitoj) —
Meditante: Kion diris
La salut’ misteroplena?
Kial vi, Herodjas tiom
Sopirege min rigardis?
Ĉapitro XX
Sunleviĝo. Oraj sagoj
Pafas je nebuloj blankaj,
Ruĝiĝantaj kvazaŭ vunde,
Kaj disfluas en la lumo.
Fine venko akiriĝis,
Kaj la tago, triumfante,
Paŝas en brilanta gloro
Sur la nukon de l’ montaro.
De l’ birdaro brua gento
Pepas en kaŝitaj nestoj,
Ekleviĝas herbodoro
Kvazaŭ harmoni’ parfuma.
En l’ unua matenfruo
Ni deiris en la valon. —
Dum la signojn de la urso
Sekvis vigle nun Laskaro,
