Ĉi tiu paĝo ne estas provlegita
Mi pasigis mian tempon
Meditante. Sed la pensoj
Sole igis min sonĝema,
Iom eĉ melankolia.
Fine, laca kaj malĝoja,
Falis mi sur muskan benkon
Sub la branĉoj de frakseno,
Kie fluis eta fonto,
Kiu per plaŭdado stranga
Tiom ensorĉigis mian
Cerbon, ke la meditado
Kaj la pensoj baldaŭ ĉesis.
Min ekkaptis sopirego
Je sonĝado, mort’, frenezo
Kaj je tiuj rajdantinoj
En la ĉasa fantomaro.
Ho, ĉarmegaj noktvizioj,
Forpelitaj de Aŭroro,
Diru: kien vi forkuris,
Kie restas vi dumtage?
Sub antikvaj templorestoj,
Ie ajn en la Romagna,
Kaŝas sin (laŭ dir’) Diano
De la tagestreco krista.
Nur dum nokta malheleco
Ŝi kuraĝas sin montradi,
Ĝuegante la ĉasadon
Kun kunuloj-idolanoj. —
