Ĉi tiu paĝo ne estas provlegita
Ankaŭ la fein’ Abunde
Timas la Nazaretanojn,
Kaj dumtage ŝi restadas
Sen danĝer’ en Avelun’.
Tiu ĉarma insuleto
Kuŝas en la vasta „Maro
Romantika“, atingebla
Nur flugile-pegasuse.
Tie zorgo ne ankrumas,
Vaporŝip’ ne albordiĝas
Kun filistroj scivolemaj,
Fumegantaj tabakpipojn.
Tie vi neniam aŭdas
La obtuzan sonoradon
De malgajaj sonoriloj, —
Malagrablan al feinoj.
Sed en ĝojo neĝenata,
En eterna, flora aĝo,
Tie rezidencas gaje
Blonda la fein’ Abunde.
Ridetante ŝi promenas
Sub altegaj sunofloroj
Kun afabla sekvantaro
De revemaj kavaliroj.
Sed Herodjas, — kie estas
Vi? — Ho ve! mi tion scias:
Vi ja mortis, entombiĝis
En la urb’ Jeruzalemo!
