Ĉi tiu paĝo ne estas provlegita
Tiel petis mi, sed ridis
Ŝi sarkasme, kaj kun rido
Ŝi ekprenis viskan vergon
Kaj tuŝetis mian kapon.
Mi ekhavis tuj malvarman
Senton dorse, kvazaŭ kovrus
Haŭt’ ansera la membraron,
Sed la haŭto de ansero
Ĝi ne estis, sed — terure! —
Hunda fel’. — De tiu horo,
Malfeliĉa mi, fariĝis —
Okulvide — mops’ ridinda!“
Mizerulo! Pro singulto
Li ne povis pluparoli,
Kaj ekploris tiel forte,
Ke li kvazaŭ dissolviĝis.
„Kara! — diris mi kompate —
Ĉu mi povas liberigi
Vin de tiu hunda felo
Kaj redoni al homaro?“
Sed li levis senkonsole,
Malespere la piedojn,
Kaj sopire ekĝeminte,
Li post longe reparolis:
„Ĝis la lasta tago restos
Mi en tiu mopsa felo,
Se ne virgulino pura
Sensorĉigos min kompate.
