Ĉi tiu paĝo ne estas provlegita
Palpebrume rigardante
Mi ekvidis en la supro
Eble sep ursetojn karajn,
Glitetantajn tien, reen.
Delikataj estaĵetoj
Kun feleto rozkolora,
Kiu ĉe la ŝultroj silke
Elkreskigis flugiletojn.
Jes, lanugajn flugiletojn
La ursetoj rozkoloraj
Havis, kaj kun superteraj
Flutvoĉetoj ili kantis!
Dum la kanto glaciiĝis
Mia haŭt’, kaj el la haŭto
Flugis la anim’ ĉielen
Kiel flamo briletanta.“
Tion diris kun tremanta
Mola grunto Atta Troll.
Poste li silentis longe,
Meditante, — sed subite
Li altigis la orelojn,
Kaj saltante de l’ kuŝejo
Li kriegis ĝojamuĝe:
„Ĉu vi aŭdis tiujn sonojn?
Certe, jen la dolĉa voĉo
De patrin’! Mi ne eraras
Pri murmur’ de mia Mumma, —
Mumma, mia nigra Mumma!“
