Ĉi tiu paĝo ne estas provlegita
Ĉapitro XXVII
(Al August Varnhagen von Ense)
„Kie, majstro Ludoviko,
Vi kolektis — pro ĉielo! —
Tiun tutan strangaĵaron? —
Diris kardinal’ de Este,
Kiam li leginta estis
La poemon pri Rolando,
Kiun Ariost’ dediĉis
Al la honorinda pastro.
Ho, Varnhagen, karegulo,
Ankaŭ ĉirkaŭ viaj lipoj
Vidas mi la samajn vortojn
Kun la sama ridetado.
Vi ekridas eĉ legante!
Sed kelkfoje via frunto
Kuntiriĝas serioze,
Kaj vin kaptas rememoro: —
Sonoj el junaĝaj revoj,
Trarevitaj kun Chamisso
Kaj Brentano kaj Fouqué
En lunbrilaj noktoj bluaj!
Jen la pia sonorado
De perdita kapeleto;
Ĉu ne ruze intersonas
Arlekena tinta ĉapo?
