Ĉi tiu paĝo ne estas provlegita
La kantadon najtingalan
Interrompas ursa baso,
Tondra, grumbla; ĝi ŝanĝiĝas
Je fantoma bruetado.
Frenezaĵo, ŝajniganta
Saĝon, kiu tro kuraĝas!
Mortoĝemoj jen subite
Ŝanĝiĝantaj je ridado!....
Jen, amiko, veraj sonoj
El pasinta revotempo;
Nur, ke triloj plenmodernaj
Ĵonglas tra la sono funda.
Tamen, malgraŭ petolaĵoj
Vi konstatos retenemon —
Malsevere kaj indulge
Vi prijuĝu la poemon!
Eble estas ĝi la lasta
Arbarkanto romantika!
En bruado ĉiutaga
Ĝi forsonos senefike....
Temp’ alia — bird’ alia,
Bird’ alia — kant’ alia!....
Kiaj blekoj de anseroj
Krisavintaj Kapitolon!
Kiaj pepoj de paseroj,
Fanfarone kondutantaj
Kie! aglo Jupitera
Kun la sago fulmotondra!