Paĝo:Homero - Iliado, 1896, Kofman.pdf/101

El Vikifontaro
Ĉi tiu paĝo ne estas provlegita

Metu ŝi sur la genuojn de la belabukla Ateno
Kaj ŝi promesu oferi dekdu unujarajn bovidojn,
Ne ekprovintajn ankoraŭ la jugon, se ŝi kompatos
La Trojourbon, virinojn kaj niajn infanojn malgrandajn, 95
Se ŝi forigos de l' sankta Trojurbo la viron Tididon,
La sovaĝegan heroon, farantan ĉe ni teruraĵojn,
Kiu laŭ mi estas la plej kuraĝa el viroj Aĥajaj:
Tiel ni eĉ mem Aĥilon, la ĉefon de viroj, ne timis,
Kiu sin nomas diina naskito. Ho ne, la Tidido 100
Pli furiozas. Neniu lin estas egale-kuraĝa!"
  Tiel li diris. Hektoro volonte obeis la fraton.
Li de l' kaleŝo elsaltis sur teron kun la bataliloj
Kaj, formetinte la akrajn ponardojn, li iris tra vicoj
Ree la virojn eksciti kaj veki teruran batalon. 105
Tiuj sin ree deturnis kaj kontraŭ l' Aĥajoj aliris.
Nun l' Argoanoj depaŝis kaj la mortigadon ĉesigis:
Ili imagis ke Dio senmorta el stela ĉielo
Venis por helpi Trojanojn, tian kuraĝon prenintajn.
Sed la Trojanojn Hektoro ekscitis per krio laŭtvoĉa: 110
  "Bravaj Trojviroj kaj anoj, vokitaj de malproksimaĵo,
Estu homviroj, konservu senĉese kuraĝon en koro!
Mi nun eniros en sanktan Trojurbon, kaj al la maljunaj
Viroj konsilaj kaj ankaŭ al niaj edzinoj mi diros
Diojn petegi preĝante kaj hekatombojn promesi." 115
  Tiel dirinte, la kaskobrilanta Hektoro foriris,
Laŭte frapata sur siaj piedoj kaj kolo de l' nigraj
Felofiniĝoj, estintaj ĉirkaŭe la ŝildo rondeta.
  En tiu tempo Tidido kaj Glaŭk' Hipoloĥonaskito
Iris el mezo de l' viroj, flamante kontraŭe batali; 120
Kiam l' herooj, renkonten kurintaj, sin alproksimiĝis,
La Tideido kuraĝa tiel eldiris l' unua:
  "Kiu vi estas, heroo kuraĝa, el inter mortemaj?
Mi vin ne vidis ĝis nun en batalo, gloranta la virojn.
Vi pli superas per aroganteco aliajn heroojn, 125
Ĉar vi vin metas kontraŭen al mia longombra ponardo;
Al mi kontraŭmetiĝas nur idoj de malfeliĉuloj!
Sed se vi estas diaĵo, veninta de l' alta ĉielo,