Paĝo:Homero - Iliado, 1896, Kofman.pdf/25

Sed li mortante ĝin lasis al riĉa per brutoj Tiesto;
Tiu ĉi ree ĝin donis al Agamemnono, por porti
Kaj kune reĝi insulojn multajn kaj mem la Aĥajojn.
Sin apoginte sur tiun ĉi sceptron, eldiris Atrido:
  "Ho vi, amikoj, herooj Danaoj, Aresokolegoj! 110
Zeŭso Kronido surmetis sur min nun ŝarĝon pezegan.
Dio kruela! Li foje promesis al mi, kredigante,
Ke deĵetinto de Trojo fortmura mi hejmen revenos,
Sed li min volas perfidi, al mi ordonante — senglore
Argon reveni, estinte perdinta multegon da viroj. 115
Tiel seudube alplaĉas al Zeŭso la ĉiupotenca,
Kiu deĵetis jam multon da kapoj altegaj de urboj
Kaj deĵetados ankoraŭ: li havas potencon senfinan.
Certe! sed kia hontego, se eĉ antaŭuloj sciiĝos,
Ke tute vane ni, tia kaj granda popolo, Aĥajoj, 120
Tiel senfrukte militis kaj kontraŭ viroj batalis
Multplimalgrandaj laŭ nombro... Sed fino ne estas vidata...
Ĉar se ni volus, Aĥajoj, kune kun viroj el Trojo,
Ligon per ĵuro farinte, kalkuli la ambaŭ popolojn;
Se kolektiĝus Trojanoj, havantaj proprajn kamenojn, 125
Kaj ni, Aĥajoj, dividus nin tiam po dekoj da homoj,
Kaj ĉiu viro el Trojo fariĝus por ni vinĉerpanto, —
Tiam al multoj da dekoj mankus vinenverŝantoj:
Tiel pli granda, mi diras, estas Aĥajoj laŭ nombro
Ol la urbanoj de Trojo. Sed ili havas liganojn 130
El multaj arboj, sciantajn ponardegojn ĵetadi,
Min demetantaja de celo, kaj kiel ajn mi soifadas,
Ili al mi ne permesas detrui Trojurbon fortmuran.
Estas naŭ jaroj de Zeŭso potenca jam nun forfluitaj,
Ligno de ŝipoj ekpatris kaj jam defektiĝis ŝnuregoj, 135
Niaj edzinoj kaj kune kun ili l' infanoj malgrandaj
Hejme sidadas kaj nin atendadas, sed estas ankoraŭ
Ni malproksime de celo, pro kia ni tien ĉi venis.
Sed vi nun, kiel mi diras, al mia konsilo obeu:
Karu ni for en la ŝipoj en nian amatan patrujon, 140
Ĉar larĝastratan Trojurbon ni almilitos neniam."
  Tiel li diris kaj tuj en popolo amasa ektuŝis