Paĝo:Homero - Iliado, 1896, Kofman.pdf/56

Kaj l' Atreido ekĝemis, ekrigardinte ĉielon.
  "Ho, patro Zeŭso, vi estas la plej kruela el dioj! 365
Mi Aleksandron malnoblan esperis puni hodiaŭ,
Sed la glavego peciĝis kaj la ponardego elfalis
El mia mano senfrukte, kaj tute mi lin eĉ ne vundis."
  Diris li kaj lin atakis kaj kaptis ĉe kaskopeniko
Kaj lin rapide fortiris al kuproarmitaj Aĥajoj. 370
Forte la gorĝon alpremis rimeno la artebrodita,
Kiu sub lia mentono servis por kaskoligilo.
Lin Menelao fortirus kaj havus gloriĝon eternan,
Se Afrodito, filino de Zeŭso, ne vidus ĉi tion.
Si la rimenon disŝiris, el felo fortega de bovo, 375
Kaj nur la kasko alsekvis tiam la manon potencan,
Kaj la heroo ĝin ĵetis al kuproarmitaj Aĥajoj,
Alteksvinginte; ĝin levis liaj amikoj fidelaj.
Nun li denove alkuris, por lin jam fine mortigi
Per ponardego la kupra. Sed lin Afrodito fortiris, 380
Kiel diino facile, kaj lin per nebulo ĉirkaŭis
Kaj lin sidigis en domo lia bonegeodora.
Ŝi do mem iris tuj serĉi Helenon, kiu ankoraŭ
Estis kun aro da Trojavirinoj sur turo altega,
Kaj, ĉe vestaĵo la boneodoran mallaŭte tuŝinte, 385
Diris ŝi, similĝinte al la teksistino maljuna,
Kiu en tempo pasinta por ŝi en Lakedemono
Belajn lanaĵojn laboris kaj kiun ŝi amis tre multe.
Tiun ĉi similiĝinte, eldiris nun Afrodito.
  "Iru, vin vokas Pariso, por veni kun mi en domegon. 390
Kuŝas li en dormoĉambro, sur la belega kuŝejo,
Bela, en vesto ĉarmanta, kvazaŭ li nun ne revenis
De la batalo, kaj kvazaŭ preparas sin iri al danco
Aŭ sidiĝis, por iom ripozi de la dancado."
  Tiel ŝi diris kaj tuj ŝian koron en brusto ekmovis. 395
Tamen apenaŭ ekvidis ŝi nukon diinan la belan
Kaj l' ĉarman bruston kaj ŝiajn agrable brilantajn okulojn,
Ŝi ekmiregis kaj diris, tiel al ŝi turniĝinte:
  "Ho vi, kruela, pro kio vi volas min ree delogi?
Ĉu vi denove nun volas en urbojn multegeloĝitajn, 400